Но веднаш ми се чини неумесна дури и смешна оваа помисла!
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Сега и Даскалов, мојот професор, ме потсетува на една од подвижните сенки што ги фрла раното сонце и тоа во моментите додека го прескокнуваат малите облаци што си играат криенка околу него.