Штом ќе се види оти таа никојпат нема да биде српска, Србите ќе можат да се одвратат од своите утврдувања дека Македонците се Срби и ќе ги признаат за одделно словенско племе, еднакво блиско до Србите и до Бугарите. 126 И така, македонската национална преродба е настапен историски процес што има под себе јака почва и голема иднина.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ете зошто ние, меѓу другото, се признавме за Бугари, т.е. тврдоглавци.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Причините на претензиите на Србите и на Бугарите се, се разбира, чисто политички, но освен нив има уште една: македонските наречја стојат едно до друго така блиску, едно во друго се слеваат толку незабележливо што, ако се признае едно од нив за српско или за бугарско, ќе треба да се признаат за такви едно по друго и сите соседни со него.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Бугарите дури излегоа потолерантни: земјата зад Шар ја признаа за „Стара Србија”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Најпосле, и мнозина Македонски Словени со грчко образование ќе се признаат за Словени.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Сакајќи да го направат поголемо значењето на словенскиот јазик во Македонија, Словените ќе бараат од окупациониот одред да се признае за официјален во местата со Словени Муслимани – словенскиот јазик: а самите Словени Муслимани, по религиозни причини, можат да го бараат турскиот јазик.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Истата тешкотија и во уште посилна форма ќе се сретне при решавањето на прашањето – кој јазик треба да се признае за во училиштата и во општинската управа во патријаршиските реони.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Глигор јасно ја претчувствуваше неговата желба да биде забележан и признаен за нешто повеќе и подруго.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
— Ако не признаете за осум години, ми вели Фирсов, ќе добиете уште осум.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Оваа неблагодарна задача, да се оценува некого кој веќе е признат за неприкосновен големец, почна видно да ги изместува нејзините естетички погледи, да ги измрдува и разбива, како што до пред малку мислеше, нејзините цврсто востановени критериуми за вредност, да ја прави несигурна во проценката, да ги руши нејзините критичко-теоретски сознанија, да ѝ го руши угледот пред останатите студенти.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)