признае (гл.) - дека (сврз.)

Не, навистина не сфаќам. Толку не сфаќам и не би сакал да сфатам што препочитам да му признаам дека сум умрен.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми се смачува. Зошто луѓето не сакаат да ми признаат дека сум жив!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тешко ми е да признам дека и јас се обидов, напишав писма кај некои пријатели, од некои добив и одговор, но сѐ се сведуваше на ветувањето дека ќе се заземеле и дека ќе се обиделе да најдат каде води трагата на неправдата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Иако уметничките псевдоними отсекогаш ме интересираат, морам да признаам дека за псевдонимот на Marcel Duchamp дознав прилично доцна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Поминаа ден-два, и Пискулиев мораше да си признае дека не лесно го напушта тревогата од станатото.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
•Хичкок: „Тоа е мојата најомилена улога и морам да признам дека поминав многу мачни моменти за да го решам тој проблем.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Грот:Се срамам да признаам дека не знам. !
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но не мислам исто и за неговите бладања во „Журнал”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Истата, 1944г., Хичкок отиде во Англија („Страсно сакав и јас да направам нешто за војната“) и режираше два кратки филма за британското Министерство за информации како свој придонес во воените напори. okno.mk | Margina #22 [1995] 143
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Толку тешко може некој себеси да се фати „на дело”, што ќе бев во искушение да признаам дека воопшто постојат овие, во суштина неелементи на искуството, да не бев понекогаш во ситуација случајно да ги забележам во акција кај другите, а тие да не ми ги пријавиле.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Родителите признаа дека децата сами се грижат за себе, дека се со клуч на гуша, па дури и кога не се на работа многу малку време одвојуваат за децата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ако нема контрола, не се знае кога ќе заталкаат“, рече директорот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Никој не сака да признае дека драмите, па и валцерите денес имаат намалено значење и вредност - како издишана гумена топка среде сласта и страста на детската игра.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Меѓу два Штраусови валцера сме како меѓу два залака од евтин хамбургер или сендвич од туна - никому не му е јасно како меѓу тоа два залака може да летне и да се проживее цела една живеачка.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Андон се присети за дисагите и ќемерот што го зедоа од авалеџијата на Скала; му падна малку и криво оти не му дадоа токму дел од парите, ама си призна дека не беше тогаш член на нивната дружина, та немаше на тоа право.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Никој не сака да признае дека драмите, па и валцерите денес имаат намалено значење и вредност - како издишана гумена топка среде сласта и страста на детската игра.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Таа, неговата жена, не беше таква, преубава беше, морам да признаам дека маѓепсуваше.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Што Ви беше најголемата радост во животот? Па, мој боже, ќе ви признаам дека немаше многу такви нешта.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Мора да се признае дека и овој начин може да биде ефективен доколку немате никој во вашата близина па навреме да ве спаси:)
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Првиот аспект е пред сè економскиот и се однесуе на цената која малоумните џанкерчиња ја плаќаат за џоинти и остали срања, која изнесуе над 300 денара или у превод една шибица е рамна на 4 литра вино или 6 литра пиво и тука мора да се признае дека има огромна разлика не само у квантитативна туку и у квалитативна смисла.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Еден од нив е труење со шака апчиња или евентуално со солна киселина и мора да се признае дека овој начин на самоубиство е доста едноставен ама може да биде заебан доколку ви налета некој у меѓувреме и ве однесе на токсикологија па вашиот живот навреме да биде спасен.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Инаку, Шлатас беше атеист и социјалист по убедување, но ангажиран во националната влада исто како и комунистката Спирка, која мора да се признае дека имаше поголеми мадиња од цела новинарска фела заедно.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Иначе, мора да признаам дека е голема уметност од 22 нискоинтелигентни пљукачи и секначи на нос да се праат миљарди.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Таа им призна дека секогаш ја сакала само првата жртва, сите други биле само обид за нејзино враќање.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Доктор Миха си призна дека ретко кога некој вака не само што го надзборел туку и го надвикал, вовлекувајќи го во вртоглав вител од самозадоволство со изиграните улоги, од амбицијата за нови од значајни позначајни и од илузијата за врвната кариера како врв на мразулец.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Грижата на совест нараснува до самоуништување, јас морав да си признаам дека концептуалната имагинација произлегува од дното на немоќта и на наследната неплодност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Ама признајте дека сте Хрватка и решен проблем - добронамерно шепна чекачот зад мене. - Не можам - реков.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Дури сакам и да му признаам дека сум затечен или поточно збунет од сопствените размисли а и од оние чудни слики што постојано ме изненадуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа сум спремен да признаам дека сожалувањето што го спомнав во врска со мешето на генералската ќерка има не само неодреден дури и чуден вкус туку е наросено и со еден посебен вид горчливо задоволство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оваа противречност па дури и неправедна осуда на еден цел живот морам да признаам дека ја окарактеризирав како црн знак што ја краси судбината на несреќните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Признај дека така си велеше, другар Даскалов?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели со грдо лице е славјето па и прозрачноста што ни се лелее пред очите! Ха, ха, ха!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сосема ги бев изумил станарите на мојата топола. Не е случајно тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и јас, иако сум речиси сигурен дека со ништо не придонесов детето да се најде в затвор, сепак се сомневам дека и кај мене може да лежи дел од вината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Инаку зошто ќе доаѓаше кога не сум те викнал?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како и да е, не можам а да не ти речам: батка, како и обично на прав пат си, иако може да произлезе дека си ја згрешил насоката!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа наеднаш... немаше сили да признае дека и тоа било само попуст обид.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тврдеа дека ова семејство долго сновело над местото каде што се креваше тополата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Од мојот бостан, вели, иако знам како дише секоја лубеница, се случува да скинам и понекоја зелена“. И ете, како Кусакатскиот и сите ние.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Борис Кусакатски, еднаш додека си ја играевме нашата игра ми призна дека му се случувало во текот на годината по неколку пати да згреши.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи кога спомнувам леснотија што се лелее всушност мислам на лелеењето на нашето задоволство откако ќе наиде грдата вест.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Морам да признаам дека не бев размислувал доволно кога одлучив да ја кутнам тополата за да имам материјал при преуредувањето на воденицата во викендица. Изгледа заборавив да ја кренам главата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Непостоечки погледи со кои се разминувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Морам да признаам дека непријатно ме зажежа приказната на работниците; онаа од пролетва, за семејството штрци кога пристигнало кај воденициве.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Јас сметам дека е мал бројот на мажите што се спремни да го напуштат детето и мајката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во секој случај истиот тој ден но вечерта Иван самиот ми призна дека Даскалов му подрекол некои слични нешта, веројатно настојувајќи да пронајде оправдувачки околности во врска со исчезнувањето на неоткриениот татко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зарем немав право? Ако не постоеше тој црн знак верувам дека немаше да бидат спомнати планинските беспаќа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го ценев и затоа што призна дека сме посилни од него, им се радував на прикаските што ни ги расправаше за непознатиот скопски Рокамболо, одмаздникот Киро Атевиќ, за кој не знаев постои ли навистина или е измислен.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Морам да признам дека и неа одвреме-навреме разумот ја напушташе.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Да го изговориш тоа значи да признаеш дека ти и предметот на твојата љубов сте недостојни за сериозното сфаќање што му следува на мажественото достоинство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Истовремено, Гарсија призна дека „не бил запознаен со самата содржина на предметот“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Морам да признаам дека сцените со малтретирање деца, иако можеби и експлоатираат, се страшни и реалистични.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете што ти е тоалетното креденче... Тоа кремчиња за лице и дневни шампони.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа значи да се откажеш од сите претензии кон мажествена автентичност и од еротското признание што оди со него и на кампски начин да одбиваш да се удостоиш на сметка на туѓ срам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А на казанчено секогаш ги имаат оние, златнине тацнички, да им се сневиди, со куп шарени топчиња сапун!321 Кој да знае дека шарени топчиња сапун можеле до толку да бидат смрт за вистинска љубов? ‌‌Токму во овој контекст штосот на другар ми дека и дечко му и тој ќе копнееле по венчаницата ја открива својата вистинска значајност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
До сега, два часа откога ме доведоа, морам да признаам дека Хорацио е роден болничар.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Мораш да признаеш дека во него има нешто големо. 20 февруари Роденденот ти се наближува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Но ако го споредиме српскиот шовинизам со бугарскиот национален индиферентизам и ги разгледаме од македонско, па и од општочовечко гледиште, тогаш ќе треба да признаеме дека српскиот шовинизам, како резултат на основно изучените народни интереси, стои многу повисоко, и многу погоре од бугарскиот национален индиферентизам, којшто е резултат на отсуство на секакво разбирање на бугарските државни интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И така, Србија со своето замешување во македонското прашање направи огромен успех и треба да си признаеме дека тој не е толку во нејзина колку во наша полза.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Насетуваше страв во кој тој би бил пајакот а сите оние невидливи зборови за кои стрепеше дека некогаш некој ќе ги изговори или уште полошо, некој знае за нив иако не ги гледа, а тие знаат за тоа и стрпливо чекаат со чувство, дека им е сосема сеедно - порано или подоцна, дека тој сѐ позачестено се откриваше во пајажина за која никогаш и под ниеден услов не би можел да признае дека е негова, тој, од него.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Во весникот кој објави за нелегалниот престој на Вендерс во САД за време на снимањето на „Париз-Тексас“, го пишува и ова: „Вендерс пред своите обожуватели призна дека нелегално го снимил филмот!“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На една средба со своите обожуватели, Вим Вендерс признал дека хит-филмот „Париз-Тексас“ во Америка го снимил како илегалец.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И покрај тоа што признал дека е под квалитетите на Томас Ман, сепак, тоа не била единствената причина поради која се нафатил да го драматизира неговото дело.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
За Канети тоа бил тежок удар, но, подоцна признал дека било добро што ударот се случил токму навреме.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина треварите стоеја зад него и го мереа навредено под очи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - ревеше Јаков Иконописец, го слушав со затворени очи и знаев дека ќе се случи она што часкум го сонив, Калпак и неговиот булук ќе се стрчнат, се стрчнуваа веќе и го носеа на раце или го влечеа со пцости кон габер или кон врба до раб на оризишта фатени од огради на ископана земја, еден врзуваше јазол за јамка на јаже, друг на побелениот Проказник со секира му стоеше на пат не пуштајќи го да го брани малоумниот злодеј од кого очекуваа да се почувствува возвишен пред умирање и да признае дека палел, дека убил вол со тризабец, дека светците од неговите икони ќе му ги простат гревовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секој ќе okno.mk 95 признае дека изненадувањата можат да се случат и дека тоа често го прават; тоа е прилично очигледно.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
За себе си мислеше дека тоа го прави со бегањето, со тоа што знаел отсекогаш да се затвори во себе, да ги затвори сите врати, пред нешто, што не сакаше ни да го види, ни да го признае дека постои.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, морам да ти признаам дека не беше тоа само денес.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Па, стрпи се малку и еднаш признај дека секогаш не си во право.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Сакаш да ме натераш да признаам дека сум болен? Ти знаеш зошто сум дојден.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во еден ден му се случија толку многу работи што мораше да си признае дека непријатните изненадувања лека – полека стануваат дел од неговиот живот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Треба да се признае дека прво му беше донекаде тешко да се свикне со ваквите ограничувања, но потоа некако навикна и му стана вообичаено; тој дури сосема научи да гладува навечер; но затоа пак се хранеше духовно, носејќи ја во своите мисли вечната идеја за идниот шинел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Момчето се засрами: Парацелзус е шарлатан или обичен визионер, а тој, натрапник, му влезе низ врата и го натера сега да признае дека неговите познати магиски вештини се јалови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така е оддалеку. Одблизу се покажува уште една тешкотија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, додека ја затворам чантата и мавтам да ми ја донесат бундата, а сето семејство се збрало, таткото, подмириснувајќи ја чашата рум што ја држи в рака, а мајката најверојатно разочарана – па што, всушност, очекуваат овие луѓе од мене? – сета облеана во солзи си ги гризе усните, а сестрата мавта со шамичето натопено со многу крв, јас сум некако подготвен, под извесни околности, да признаам дека младичот, можеби, е сепак болен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кој беше тој, Јоханес Гризебах, со осквернета рака да ја симне маската и да открие дека зад неа нема никого?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ќе ме излажеш ако не признаеш дека тој не рекол прв за мене -шпион.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
“ Без сочувство за бедникот, попот намотуваше околу десниот показалец перче од брадата, со прстите на левата рака пресметуваше нешто во себе: се пие и се јаде, од брав и неколку кокошки ќе останат само разбуричкани коски: му доаѓа да се расплаче и да признае дека не сретнал поголем пријател од младоженецот и му доаѓа да штипне една од сестрите на кумот Геле Накотник; сепак - мирен е, тагува неподвижен; сака да каже дека не му се живее во селска опустеност, не може, јазикот му набабрел и се залепил за горното непце; седи, тагува, ги слуша Марковите прикаски за прекуморскиот живот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но, мора да признаеме дека фино си го решив проблемот со смртта. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но, мора де се признае дека повеќето истражувачи во когнитивните науки немаат голем интерес во истражувањата на мозокот, и дека нивната работа е главно во спојувањето на ВИ и когницијата со симболната манипулација и посебно со лингвистиката.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во тој момент, од публиката тоа ќе го види и почувствува и Назаров, кому таа подоцна искрено ќе му признае дека мора да го напушти бидејќи всушност го љуби Пол.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Бекман е невротичен. Но треба да се признае дека од некого во таква состојба не може да се очекува дека на човештвото ќе му дофрли појас за спасување.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Неговиот советник Krzysztof Lenk го ревидирал неговото напредување секоја недела низ рецензии, сé додека една недела не признал дека Frere-Jones отишол толку далеку што тој веќе не може да му биде од никаква корист.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Диктатура на потсвеста, која е фатена таму каде што ни самата, можеби, да ја потпрашал некаков филозоф- планинар, не би признала дека сака да биде, за таква, крута и грчовита, историски да се претставува како некаков, не дај боже, сатрап.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но побратимот Јанко сè слушнал и сè разбрал, но не им признал дека знае турски и така гостинот Јанко му рекол на домаќинот: Побратиме, изморен сум, еве ќе си легнам тука на рогозината.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Призна дека бил шпион на платниот список на владата на Истазија уште од 1968.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Призна дека е религиозен верник, дека му се восхитува на капитализмот и дека е сексуално застранет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Една толку чувствителна работа никогаш не би му била доверена само на еден човек; од друга страна, да ѝ се довери на некоја комисија, би значело отворено да се признае дека се случува чин на фабрикување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Работата беше во тоа што и на двете судења, тројцата признаа дека на тој датум се наоѓале на територијата на Евразија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но ниту едно јавно или приватно искажување никогаш не беше признато дека трите сили во кое било време биле групирани поинаку.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Призна дека со години бил во личен контакт со Голдштајн и дека бил член на илегална организација во која членувале речиси сите луѓе што некогаш ги познавал.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие признаа дека шпионирале за непријателот (и тогаш, како и сега, непријател беше Евразија), дека проневериле државни пари, дека убиле разни доверливи партиски членови, дека правеле заговор против водството на Големиот Брат, што почнало долго пред да се случи Револуцијата, признаа акти на саботажа кои ја предизвикале смртта на стотици илјади луѓе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го призна убиството на истакнати членови на Партијата, призна дека растурал субверзивни летоци, дека проневерувал јавни фондови, дека продавал воени тајни, призна саботажа од секаков вид.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Призна дека ја убил жена си, иако знаеше, а мора да знаеја и неговите испрашувачи, дека жена му е сѐ уште жива.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Така ибн Тајко немаше смелост да му признае дека не знае ни да чита, ни да пишува. (Бела пауза) Марин Крусиќ дојде пак кога заладуваше и кога честите бури на езерото го задржуваа дома синот на Тајкота.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Морав да признаам дека не сум знаела со кого сум живеела или, не дека сосема сум била лишена од предупредувањето на мојата интуиција, од предупредувањата на моите соништа, а и од конкретни факти, но дека сето тоа не сум го пуштила сосема да продре до мојата свест за да може да бидам онолку потресена колку што било неопходно, и да го преземам она, што било потребно.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На крајот би сакал да признаам дека по неколуте темелни читања на оваа поетска книга, во огледалото ми остана едно по малку зачудено „смајли”, како халуциноген потпис на оваа ретка поетска објава, на оваа силабичка брканица, која ме потсети на големиот мајстор на џезот, Телониус Монк, на оваа длабоко доживеана и искрена лирска понорница, која проблеснува со силината на Пикасовиот и Клеовиот „свесен инфантилизам”, кој е врв во артикулацијата на најчистото, најпримарното и најиманентното во човека, кое го тера да создава и пресоздава...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Многу години подоцна Гаврил ми призна дека мотивот кој го натерал да отиде во САД бил предизвикот за учење и спортување во едно такво напредно училиште, но, од друга страна, да побегне малку и од нас, од притисоците што ги имаше дека треба да постигнува сѐ повеќе и повеќе во спортот и да стигне до Олимпијада.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Дури и најтврдокорните амфетаминаши признаа дека такво нешто им паднало на ум.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не се слагам со вас! Но, кога веќе ги спомнавте вкусовите, да не заборавам да ви кажам дека, најпосле, пред некој ден го слушав фамозниот Канцер-Канон од вашиот омилен уметник, Ј. С. Бах, и морам да признам дека ептен ми се допадна умешноста, дури и генијалноста, со која ги преплетува лицето и опачината на еден ист мотив.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Нашиот став, што електронската технологија го присили во ова ново опкружување, мораме со радост да признаеме дека е примитивен.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тода зеде уште неколку китки од бунарот и ѝ донесе на Нешка, која не ги врати и отворено призна дека го сака Крлета, ама ја страв да не разбере мајка и.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Толку за муабетот на овие двајца Првпат отворам уста за туѓи муабети Ама како што гледате во нив нема ни грам политика А признајте дека убаво е да се муабети за згодни ножиња и газиња И дека таквите муабети не ги интересираат тајните агенти
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Морам да признаам дека ни збор не разбрав од ставовите и аргументите на Биловата весела религиозна менажерија.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Немало да има ни граѓански отпор, ни борба за човечки права, ниту Роза Паркс ќе седнела на предно автобуско седиште резервирано за белци, ниту Кенеди ќе ги добиел изборите, ниту Мартин Лутер Кинг ќе држел историски говори, ниту Врховниот суд ќе ја укинел расната сегрегација по училиштата и универзитетите, ниту ќе се случел маршот на Вашингтон, ниту Црните пантери ќе имале муда да кренат глава, ниту демократите ќе се степале со полицијата на својата чикашка конвенција, ниту ќе се изродел студентскиот бунт, ниту ќе имало мировни движења, ниту ќе дошло до сексуалната револуција, ниту до флауер-пауер, ниту до мејк-лав-нот-вор, ниту до филозофијата "грлс сеј јес ту гајс ху сеј ноу", ниту до појавата на феминизмот и женската рамноправност, ниту ќе имаше слободен печат да го раскринка она лајно Ричард Никсон, ниту ќе имаше нудистички плажи и кампови, ниту ќе имаше екологија и борба против индустриските штеточини, ниту Латиносите и Азијатите ќе добиеја пристап до раководните места во државната администрација, ниту хомосексуалците ќе се избореа за право на слободна љубов, ниту поп- рок ѕвездите ќе држеа концерти за гладните во Африка, ниту јас како тинејџер ќе можев да носам искинати фармерки пред жива мајка Милена, ниту ќе можевме глас да кренеме против крвожедните корпорации, ниту ќе смеевме попреку да ја погледнеме воената индустрија, ниту ќе беше можен антиглобализмот, ниту пак глобализмот, ниту секоја сабота ќе одевме на протести против војната во Ирак, ниту денешниве манекенки ќе шетаа по писта во танги и со разголени гради, ниту Клинтон ќе смееше да зуцне дека дувал хашиш и ја таклабасал Моника Левински, ниту Џена Џемисон ќе направеше толку пари, ниту Ал Гор ќе можеше да попува против глобалното затоплување, ниту Бил Маер и Мајкл Мур ќе можеа осум години да плукаат по Буш и Чејни, ниту медиумите ќе признаеја дека Сара Пејлин е бимба бимбосана, ниту сега јас и ти ќе седевме овде со зелена карта, со другарот Обама на чело.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Брат ти го измачувале до смрт, наводно да признаел дека бил американски шпион.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Меѓутоа, за волја на вистината, мора да се признае дека на водачот Сталин му припадна заслугата сонот на великиот Ленин да стане стварност.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таа призна дека тој изгледа смирен и разумен и извонредно добро расположен, но не може да стане од каучот и сега го поминуваше времето во дневната соба.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Морам да признаам дека оваа порака ја сфатив а и порано ја сфаќав како правило до кое треба стриктно да се придржувам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Морам да признаам дека не сум сигурен како ќе изгледа животот ослободен од секаков вид зло? Дали случајно знаете вие?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но ќе ве упатам на искуството на билките во оваа смисла и ќе напоменам дека и тие веројатно на сличен начин постапуваат не само при ‘ртењето и при расцутувањето или во добата на плодовите, туку , за жал, и во појавата на неминовноста што ја означуваат нивните жолти украси на смртта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Спремен сум само да признаам дека сезоните и нивните закони не сум во состојба да ги одбегнам за да се ослободам од нивните доаѓања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Спремен сум дури и јавно да признаам дека и љубовта може да убие, а не само омразата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во еден момент дури бев и спремен да признаам дека се шегував!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но зошто да не бидам искрен и да не признаам дека што се однесува до мене лично, јас поминував покрај сите тие несреќи сиот запенет од сопствената младост.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Морам да признаам дека тоа лице и таа насмевка веќе ја имав забележано.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не, кога ги спомнувам празниците ни не помислувам дека станува збор за наметнати задоволства, помислив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А морам да признаам дека за оваа моја неизречена помисла, од која требаше веднаш да се вцрвам, ми се чини дека беше сосема безвредно она што подоцна самиот си го префрлував, дека му припаѓам на суровиот и недоделкан дел од стварноста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Морам да признаам дека веднаш ми исчезнуваше тлото под нозете кога тој ќе се втурнеше против некој мој единствен аргумент со неговите десет!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
За да не ве доведувам во заблуда разумно е веднаш да признаам дека сите мои разговори со Виктора се сведуваа на неизговорени прашања кои исчезнуваат пред да бидат соопштени.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сакав да ја принудам да признае дека љубовта што е спремна да ми ја понуди спаѓа во добро смислените игри.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Морам да признаам дека таа вечер пред година и повеќе Раде ми се причини штотуку расонето злочесто дете несвесно за своите грди постапки.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но морам да признаам дека го ценев нивното однесување.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но откако ги прошета и двата ката отворено им призна дека е пријатно изненаден од начинот на кој е изведена адаптацијата и тоа без стручна помош.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби затоа Поетот не се срами да признае дека не се чувствува пријатно кога размислува за таа секојдневност и за нејзините составки.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Признав дека еден дел од неговата последна ноќ ја поминав со него.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Премногу наслади и мори едноподруго во ова житие за кое одбивам да сведочам значи - да признаам дека завршило.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Што?“ „Тоа е првпат да признаеш дека се чувствуваш осамен.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој што ја водеше истрагата, имаа луѓето трпение да губат цели денови за да го натераат човеке да признае дека изустил збор-два нашински, на масата држеше три чаши.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Подоцна, тој нерадо признал дека самиот ја насликал, намерно и свесно неспретно.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во прегледот на детската уметност од 1914. година, Гијом Аполинер (Guillaume Apolinaire) пишу­ваше за интересот на Матис за сопствените детски цртежи и истовремениот отпор да им придаде поголемо значење.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бидејќи владее со сите елементи на филмот и во сите стадиуми на реализација наметнува идеи кои се лично негови, Алфред Хичкок поседува вистински стил и сите ќе признаат дека тој е еден од тројцата или четворицата режисери кои можат да се идентификуваат само ако неколку минути се погледне било кој нивен филм.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Смее ли да си признае дека никогаш не бил заситен од радоста?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но и не призна дека е победен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Добро, Васј, згрешив!“, побрза да признае дека претерал, дека и премногу ѝ се препушта на фантазијата, и наеднаш замолкна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Красно е, - вели, - но признај дека ова не ти го има испратено татко ти.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Признај, Роме, признај дека зеде...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Црвенеам. - Признај дека си го купил овде, сум видела вакви во продавницата. Горам.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Смеа на супериорен одач по жица, со која ми призна дека авторитетите писмено те предупредиле да се вратиш назад.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Сиот живот се бореше за внатрешна смиреност, за проникнување на животот и природата, за Играта како спонтано единство, а мораше да си признае дека нема истомисленици.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ако платат.” 26 години подоцна, Курт Кобејн од Нирвана пишува, “Не се чувствувам ни малку виновен поради комерцијалното експлоати­ рање на сосема истрошената рок култура бидејќи, во овој момент на рок историја­ та, панк рокот (иако сѐ уште свет за некои), за мене, е мртов, не постои...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ќе би­ дам првиот што ќе признае дека сме верзија на “Cheap Trick” во девеесеттите или на “Knack” можеби, но и последниот кој ќе каже дека тоа не се исплати.”
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да се биде Lo-fi, под техничките стандарди.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Само што тие звуци ќе бидат неподносливи тишини, тие зборови ќе бедат крвави дождови, а тие погледи сиви сенки, рушевини, висечки градини во кои верував дека ќе го живеам сонот, а сега гнијам, умирам, немоќна пред стравот да признаам дека тој сон беше страст, импулс, желба, глад за моќ, но не и судбина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Си призна дека многу сака да ѝ се допадне, па размислуваше како да го поправи првиот впечаток и на крајот приготви план кој донесе големи промени во неговиот секојдневен живот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И покрај тоа што сега раскажувам за сите овие работи како тогаш многу да ми биле интересни, морам да признаам дека единствената работа што ми беше на ум беше да отидам во тоалет и да се отарасам од тридневното пеколно тегобно чувство.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ама, ако го праша пријателот „зошто“, што ќе му одговори?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Можно е да дојдат и откако ќе си заминеш ти, поради тоа што натпреварот трае десет дена.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сигурно, си помислив, ѝ е непријатно да признае дека и нејзе ѝ се одело во тоалет и чекала толку време.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- А ти, економист, а? - по некое време разговорот се пренасочи на мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Всушност, си призна дека е точно тоа што вели татко му - Секој со сопствен карактер - не треба да се иссилуваш, да се измачуваш за да си како сите.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Додека сите заедно не ги отвориме очите, никој ништо нема да види и никому не ќе му се признае дека гледа. (Поаѓа кон Евто) А тие што ќе наѕираат во мракот ќе ги наречат слепци и ќе им ги истераат очите од глава.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Почнете со тоа што ќе признаете дека освен мене сте ги замолиле и турскиот Кајмакан и бугарскиот поп Велков да ве критикуваат и да ве учат како да се однесувате.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Беше некорисна, старомодна и дејствуваше според традициите на Шпанско-американската војна“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И покрај набележаните солуции, експертите на крајот заклучиле дека "балканската ситуација вклучува и такви непредвидливи фактори... така што е можно и друго практично решение, кое во моментов не може да се предвиди".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во однос на тоа каква била американската разузнавачка служба, американскиот дипломат Роберт Марфи, во годините пред војната, истакнал: „мора да се признае дека нашата разузнавачка служба во 1940 година беше примитивна и некорисна.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тој формирал девет бановини, на чие чело се наоѓале гувернери (банови), назначени од кралот и имало Сенат составен од луѓе препорачани од полициските власти.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Меѓутоа, тие констатирале и дека кон крајот на 1929 година „кралот Александар признал дека федералистичкото движење станува сѐ посилно и посилно и решил да го прикрие својот централизам со инаугурирање на вештачка поделба на државата.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Секако би било наивно да се очекува дека ќе следува политичко смирување со овие мерки и мора искрено да се признае дека овој начин, кој можеби е единствено остварлив, имајќи ја предвид политичката ситуација, тој секако не го дава крајното решение ниту за македонскиот ниту за балканските проблеми".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Од 1960 г. кога Поп Арт- от прв пат се појави во Њујорк, овдешната уметничка сцена беше толку во тој фазон, што дури и тврдоглавите европјани мораа да признаат дека сме дел од светската култура.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Имало сведоштва дека мизерно бил измачуван за да признае дека бил „американски шпион”.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Според мислењето на Finkielkraut живееме во време на feeling, на општа ревитализација на вредностите и отстранување на разликите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Демократијата овозможи сите да имаат слободен пристап до културата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тука можеме да се согласиме со Pascal Bruckner, којшто аргументирано (со набројување на големи историски грозотии, направени под маска на висока култивираност) го застапува мислењето дека врската меѓу културата и моралот никако не е сама по себе разбирлива, дека е илузорно развојот Margina #32-33 [1996] | okno.mk 101 на слободата да се условува со образованието и дека на пример читањето романи сѐ уште не нѐ прави потолерантни. 1 Finkielkraut спаѓа меѓу оние критичари на популарната култура (и како што му прилега на еден филозоф, критичар на духот на времето, воопшто), што нѐ восхитуваат со блескав, изострен стил и богата ерудиција (треба да се признае дека во тој поглед противниците на популарната култура честопати ги надминуваат поборниците), но и покрај тоа не можат сосема да нѐ убедат со своите судови. Finkielkraut се обраќа токму на оние што за мизерната состојба на современата културна, политичка и општествена сцена не наоѓаат убави зборови и при тоа никогаш не забораваат да го наведат единствениот виновник: популарната култура во сите појавни облици (би можеле да речеме дека тука се среќаваме со своевидна форма на нетолеранција!).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Морам да признаам дека беше дури и забавно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ведане, - ми рече помирливо - можеби претерав, ама признај дека ми ги истенчивте нервите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јоле не призна дека разбрал, ама премолче и учителот беше задоволен од него.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Да, да, рече. И ми призна дека можеби имало во неговиот живот и некоја Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Призна дека повеќе сакал ресторанот да му се вика Есенин, но не се решил за тоа бидејќи името на овој поет сугерирало алкохолизам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторот, скромничејќи, му призна дека е писател.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На Еда и отворено му призна дека тој тоа го прави за да си го олесни војниклакот и да им врати на претпоставение за нивните малтретирања на војниците.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таквите, со својата склоност за прегласна врева, му беа одбивни иако одбиваше да признае дека е тоа знак за стареење.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Никогаш не му дадов знак дека е во мене и дури по оној несреќен ден кога ме расипа агрономот во изораната нива и додека бев во болница во Сомбор тој се појави и јавно ми призна дека мене ме гледа како замена за својата спалена невеста независно што ми се има случено.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Презимето Мурџови беше доволно да ги потсети луѓето на една крупна старичка по име Петра која ги предупредила да не обрнуваат внимание на болвите што ќе ги сполазат оти не биле толку опасни како вошките па мораа да признаат дека побегнале на врат на нос без да си ја завршат работата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
За содржината на писмото се дозна многу подоцна, кога дедо му веќе не беше жив, односно, при првата посета на брат му на татко му, односно на стрико му, кога овој признал дека тој отишол во Карсој, ја нашол таа и таа зеленика и го поткренал тој и тој камен, ама нашол само адно писусче за бурмут, а во такво писусче собирало само десет жоутици.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Всушност, ни признаа дека сме жртви на грубото нарушување на братските односи меѓу Советскиот Сојуз и Југославија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Морам да признаам дека одвај се воздржав да не му плеснам една чаша в лице.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
После две недели тој ми се јави и сам ми призна дека тоа беше одглумено, иако воопшто не го ни прашав.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Морам да признаам дека Стомачето ми помогна да го заборавам Американецот и ми ја заздрави раната од него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Морам да признаам дека, во суштина, тоа што прифатив да живеам со него го сторив за да му докажам дека бев во право, дека не сме еден за друг.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Шатев упорно одбивал да признае дека е Павел Шатев.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Шатев не признал дека динамитот го транспортирал тој до Кочани.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Шатев инсистирал и во едниот и во другиот случај тој да признае дека е член на Организацијата и на нејзиното раководство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гарванов потврдил дека тој е Шатев, но овој, негирајќи да признае дека го познава, одговорил дека Гарванов греши, веројатно лаже.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во тоа време уште не ми беше толку близок како што ми е сега, за да можам да му признаам дека ме мачи грозна љубомора и дека зависта ми ја труе душата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Прости ми поради ова, но јас навистина мислам така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не е тоа баш така како што ти мислиш, Игбал е поинаков од нашите момчиња.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Откако му раскажав што и како се случи вчера во паркот, тој призна дека тоа било едно возбудливо доживување и ми се пристори дека помалку и му е криво што нему не му се случило.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многу се зачудија кога им признав дека не сме се сретнале, но дека добро се познаваме и како често да сме заедно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Признај дека си горд на мене – му реков, не очекувајќи одговор. Не го ни добив, но го знаев. ***
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На враќање, пред да си отидат и Игбал и Мила, ми се стори дека таа мангупски ми намига и тивко, за да не ја чуе тој, ми шепнува: - Ама признај, Бреза, дека ептен ти се допаѓа, признај дека си вљубена во него!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го познавам јас него, и тој, исто како и јас, обожава необични и опасни случки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вечерта, наместо да излезам во град со другарките за последен пат пред заминувањето за Маврово, решив да бидам од кул покул.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)