продолжи (гл.) - кон (предл.)

Стигнале и Османлиите. Се утврдиле во нашиов град, тука да векуваат, а продолжиле кон Европа, ги запреле пред вратите на Виена.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
По преминувањето на реката Бистрица преку селото Каракамен продолжиле кон Кајмакчалан каде се задржале “две или три недели“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Токму во деновите кога на територијата на Македонија се одвивала германско-балистичката офанзива на 20 октомври 1943 во Пиерија (Грција) била спуштена мисијата Persecerance, при мисијата Lapworth, со цел да продолжи кон север во придружба на грчките партизани и да воспостави контакт со македонските партизани на територија на Македонија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Забрзано продолжи кон општината, каде што беше очекуван.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Еден дел од овие гени и хромозоми, можеби, својот почеток го имаат во далечната Анадолија, за да се вкрстат со други, во срцето на Балканот, во Прилеп, па потоа кон нив да се вклучат други, некаде од областа Сул, крај Јонското Море, за да продолжат кон бреговите на Езеротои, оттука, да започнат нов балкански круг.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Откако се закрепна со јако кафе, во најблиската кафеана, продолжи кон Судот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
XIII Кога излезе од Институтот, испратен до излезот од директорот, Татко не знаеше кој правец да фати: дали да продолжи кон Судот или кон дома?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се спуштавме по таа страна на Галичица како одврзано летало, клацкајќи се на свиоците како балоните во багажникот, а кога слеговме на Преспа не продолживме кон Отешево туку свртивме кон Стење.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И сфатив дека за нас други патишта веќе не постоеја освен патиштата што водеа кон нашето искоренување... и во тој миг се слушнаа гласови и викања да продолжиме кон Албанија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Само, мака ми е... - Мачно е да се продолжи кон Лесново, знам, Полесно е да се пее: Црна земјо, штура земјо, зошто си се отворила ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина имал бела коса, бели веѓи и бели клепки; ситната муцка му била зајачка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И мечката го сети тоа. Таа првин како да се ребреше од новиот истрел, што го очекуваше, онака свртена и безмалу совладана, а кога истрелот не доаѓаше, таа прво си се врати на својата дира, со крвта, што ѝ се сливаше по снегот, а така вратена, таа како да се најде повторно себеси затрчана и веднаш продолжи кон него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше една мечка, што можеше да прими во своето огромно тело уште неколку негови зрна и да ја впие во себе сета нивна придушена бол, но беше и една погодена мечка, што можеше да чекори и да продолжи кон него со една не толку тврдоглава решеност, со сета крвава трага, што веќе ја оставаше по снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Започна уште во Новосадската болница за да продолжи кон центрите за посвојување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На почетокот на тие неугледни скали кои портокаловото осветлување нежно ги простираше угоре, кон ликот на Мари-Клод во својот стан, опкружена со својот мебел, гола и заспана, ја бакнав во косата, ѝ ги погалив рацете; таа не ја побара мојата уста, постепено се одвојуваше и од грб видов како се качува низ уште едни од безбројните скалила што најпосле сите ги одведуваат а јас не можам да ги следам; дома се вратив пеш, без пајаците, празен и испран за ново исчекување; сега тие не ми можат ништо, играта уште еднаш ќе почне како толку пати порано но само за Мари-Клод, во понеделник - симнување кај станицата Курон наутро, излегување на Макс-Дормоа среде ноќта, во вторник влегување на Криме, во среда на Филип Огист, прецизно правило на играта: петнаесет станици од кои четири се спојуваат со други врски, а тогаш, на првата од тие четири, знаејќи дека ми претстои линијата Севр-Монтреј како што на другата ќе морам да ја земам врската Клиши-Порт Дофин, секој итинерер е одбран без посебна причина бидејќи никакви причини и немаше, Мари-Клод можеби ќе се качи блиску до својата куќа, кај Данфер-Рошро или на Корвизар, можеби токму ќе преседи на Пастер за да продолжи кон Фалгиер - мондријановско дрво со исушени гранки, случајноста на црвеното, плавото, белото, точкастото искушение; четврток, петок, сабота.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кога стигнав до главната порта на амбасадата која беше добро затворена, но јас го имав бипот за отворање на гаражата, транспортерот ме одмина, продолжи кон главната авенија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бидејќи таа немаше никаков багаж, веднаш продолжи кон излезот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Митра, задоволна од ефектот што го направи нејзината новина, си продолжи кон нивната колиба и ја остави Доста да се мисли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Жената молчеше, беше згрчена во износен капут и тешко се држеше на нозе - беше болна или пијана, а тој ја гледаше, нејзе и офицерот, борејќи се за малку сила за да издржи додека тие не се оддалечат, за да продолжи кон осветлениот прозорец на крај на улицата, за да - за да живеам, мислеше и слушаше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Помалку имаше и емигранти, тајно пребегани, за да продолжат кон далечните континенти.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А Бошко продолжи кон дома заумен и посрамен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Патувањето со ова вовче, наспрема големиот воз Балкан-експрес со кој и покрај некогашната голема желба на Татко да продолжиме кон западна Европа не отпатуваме никогаш, ни се чинеше како да нѐ носи во небото, до некој облак, како во слика на Шагал.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сонцето кацна долу зад Галичица оставајќи алев одсјај на небото и темничиште во дното на езерото и тие станаа да продолжат кон Ливаѓе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Нишајќи се, дојде блиску до братучедите, но не продолжи кон нив туку сврте кон портата и дури тогаш подзастана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Потоа наместо да продолжи кон училишниот двор, тој свртувал зад првата куќа и се криел под мостето преку каналот крај улицата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ја слушнав како тивко влегува, па се приближува кон спалните, ја отвора најпрво вратата кај брат ми, здраво мило, како си, го прашува, потоа продолжува кон мојата соба и ете ја кај мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што прави мојата девојка? – ме прегрна и ме бакна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)