Тоа обединување на полето на сите сфери, од некаде ми беше познато, прочитав некаде една НОВИНА дека: уште пред нашата ера Македонската силна Династија, Кралството Македонија, предводена од Големиот Александар Македонски- чии цели и определби беа сосема исти: создавање на еден развиен свет, во кој секој би бил задоволен, би цветала трговијата, културата, изградбата, напредок со соединување – преку мешање на разните култури, но и да се сочуваат националните обележиа на народите во светот. Зарем тоа не била идеа на глобализација?
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Можеше за неа да се каже баш она што бев го прочитал некаде во некоја книга дека сѐ што е благородно, самото по себе е од тивка природа и како да спие, сѐ додека не го разбуди некоја противречност.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
А душата моја се тресеше од страв, оти се сетив дека сум прочитал некаде: оној кој клевети и озборува и оној кој го слуша, и двајцата имаат крај себе по еден ѓавол: првиот на јазикот, а вториот во увото.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Сум прочитал некаде дека уште пред три илјади години сме дошле до сите важни идеи, можеби сега ставаме само нов пламен на стариот јаглен.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Прочитав некаде дека мозокот бил ерогена зона па оваа теза ме наведе на едно сериозно размислување.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)