Тоа не беа викања на радост, туку викања на болка, на тага и чемер, тоа беше гласно, очајничко, распарувачко, расечливо и неутешно плачење и лелек што се растураше и се разлеваше врз нас, не избезумуваше и ни ги кинеше срцата...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)