распарчи (гл.) - и (сврз.)

Како карпата да беше тој самиот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И навистина: тој читаше страница по страница, а ние патувавме: се стискавме за авионот кој не беше повеќе распарчен и раздробен и, слушајќи го, се вѕиравме во мислите да го видиме она што Васе го читаше.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Кога ќе стркалаш карпа од ридот зар можеш да знаеш кого сѐ ќе повреди, во што сѐ ќе удри и каде најпосле ќе се распарчи и ќе се здроби!“, ми вели тој а со очите како и вистински да ја гледа таа огромна грамада што се валка од ридот и оди право кон него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Стакленото небо на јазикот се распарчи и прекори сѐ: да нѐ распараа во секого ќе пронајдеа срчи од неизреченото.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)