расте (гл.) - во (предл.)

Се уште не сум ја расчистила дилемата дали повеќе му се радував нему или на играчките.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Чичко ми беше многу млад кога јас растев во малиот стан во Мичурин.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таму чамци и бротчиња се белеат среде водата што спокојно тече.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со таа дива билка што ја чувствуваше како да ѝ расте во грлото и во градите, таа ја пречека окупацијата.  Одново и одново: Ечи Жешов од човечки гласови и звуци под пролетната сончевина на фриволниот ден.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Има нешто особено привлечно во тие чиновнички деца, како да се растени во еден свет поубав од нашиов, нешто бело и сладосно топло, како што е бел, топол и мек лебот што го јадат чиновниците.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Растев сѐ уште во стопалата. Растев во душата... секаде...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Чудно беше како растат во камењата, од што и од каде црпат животни сокови.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Јас ќе си одам! Настојуваше момченцето, а старецот не можеше да ја скрие грижата што растеше во неговото срце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Како да растеше во телото, па и во главата, ама во умот слабо.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дали каењето почна да расте во неговата совест?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Преку лубеничето, што го држеше во рацете и вените што го хранеа таа почувствува како да имаше контакт или врска со мистеријата која беше зад сите ”раѓања” и нештата што растат во овие бавчи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дрво беше Филозофот, дрво што колку повеќе расте, толку подлабоко ги пушта жилите свои во земјата, оти растејќи во височина се смирува пониско, долу оди, а смирувајќи се пониско – се возвишува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ни не помислува дека секоја тајна, и таа што расте во мешето на генералската ќерка, а и оние другите, што никогаш не поминале покрај нечие меше туку само покрај некој авторитет, веднаш стануваат непријатни приказни и шеги.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-А потоа, не мора на таквите приказни да им придава толкаво значење – реков кога ми ја донесе новоста за генералската ќерка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не смее секое нашепнување да се зема здраво за готово - ѝ реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И со векови, чекор по чекор човекот растел во своите знаења.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Не треба да нѐ изненадува тоа што Фаерабенд покрај наука студирал и глума и пеење додека растел во Виена.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Всушност, тој тврдеше, модерните научници се до последно делче исти со таквите древни забавувачи како раскажувачите на митови, трубадурите и дворските будали.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но таа била длабоко опитна во нивните комплексни протоколи, дури и на таа кревка возраст.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Била лик со кој геј-мажите можеле да се идентификуваат, а не – како романот на Фајнберг – перјаница на самиот квир-идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И покрај големите историски и општествени промени на условите на машкиот геј-живот што се случиле во изминативе педесет години, геј-децата и понатаму растат во стрејт-свет, стрејт-културата и понатаму и понатаму им е многу важна, а машката геј-култура сѐ уште функционира – и, впрочем, се развива – преку метафорично или фигуративно читање на стрејт-културата: преку нејзино преусвојување кое е и отпор кон неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но тоа не значи дека е избор.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој јаз, како што тие го сфаќаат, ги дели, сосема предвидливо, „луѓето кои имаат над триесет години“ – оние што може да се видат како „брзаат на најновата драма од Пол Радник или како вечерта шмугнуваат во некој жив пијано-бар“ – од „настраните што имаат дваесетина или помалку години (кои) немаат толкава потреба да му припаѓаат на нешто друго, освен на поширокото општество.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А дури и децата што не растат во стрејт-семејства, сепак, се изложени, во огромна мера, на хетеросексуалните културни облици.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Џон Клам, кој растел во 1950-тите, не страдал од таква забуна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што самото по себе и за себе можеби е лесно остварлива желба, кога ќе се забрани и попречи, станува невозможен сон.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Навистина, тие протоколи се толку „седиментирани“, како што тоа го срочил Дилејни, „што само една реторичка варијација, во 1977 година, не помина како нова и добредојдена варијанта, туку, попрво, како грешка што му е очигледна и на едно тригодишно дете“.371 Жанрот им ги обликува сензибилитетите на младите уште од првите средби со другите, од првобитното искуство во друштвеноста, па така им ги обликува субјективитетите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А субјективниот живот, инстинктите и интуициите нужно ќе ти ги обликува тоа што си Американец, ќе ти ги обликува поврзаноста со американската култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Развлеченото искуство на еротската немаштија што нужно и болно го доживуваат сите геј-мажи што растат во стрејт-општество го претвора обичното остварување на обичната хомосексуална желба во некаква недостижна фантазија – каква што честопати останува дури и кога, понатаму во животот, паланчанчето ќе се пресели во некое геј-градиште каде што сексуалното остварување на неговите претходни еротски сонувалства на крајот излегува детска играчка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа нема да се смени во некоја голема мера.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Повеќето деца растат во хетеросексуални средини, каде што се запознаваат со стандардните жанрови на дискурсот, на чувствувањето, на изразувањето и на однесувањето – вклучително и со конвенциите на емоционалното изразување кои честопати се одразуваат и се репродуцираат во спонтаните пројави на чувствата на нивните родители.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа не е ниту природна состојба ниту поединечна особеност, туку колективна појава, последица од општествената припадност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Некои од овие забуни се можеби генерациски.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Би можел дури и да кажам дека тоа е каков си се родил – во смисла на тоа дека ако си се родил и си растел во Америка, неминовно стануваш Американец, ваков или онаков, без разлика дали сакаш или не сакаш да станеш Американец.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ќе бидеме настрани засекогаш. ‌Геј-децата сѐ уште растат, главно, во хетеросексуални семејства и во хетеронормативна култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби токму хетеросексуалците се денес тие што повеќе ја ценат и на кои повеќе им треба машката геј-култура отколку на самите геј-мажи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од најмали нозе, од многумина од нас се бара да се однесуваме на начини што се неусогласени со начинот на кој чувствуваме и со начинот на кој инстинктивно реагираме на воспоставениот општествен поредок.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако, неспорно е, многу се сменило, геј- и протогеј-децата, во најголема мера, сѐ уште растат во хетеросексуални семејства и домаќинства.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и деца одгледувани од лезбејски или од машки геј-родители отпрвин се изложени, барем до некој степен, на главнотековните културни жанрови и стилови на изразување. ‌Фактот дека популарната култура денес редовно вклучува геј- и (значително поретко) лезбејски ликови во диегетскиот регистар на нивните приказни не го менува генеричкиот изглед на самите приказни (односно, не менува дали ќе бидат или нема да бидат комедии или мелодрами), ниту, пак, ги менува начините на чувствување што се кодификувани од традиционалните генерички конвенции и кои возрасните ги преземаат во своите содејства со другите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Околината пред Тирана расте во голема индустриска зона и заедно со новите патишта кои водат кон градовите што лежат покрај морските брегови, Албанија ја живее својата сегашнина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сега Прењес – Перењас, расте во мало, модерно, живо и раздвижено гратче, во попатна станица за стотици камиони, автобуси и патнички коли, место во кое патникот се задржува само толку, колку за да одмори...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ете оттаму, од Алила, му е и името на вирот, а тревата, долга и лисната, што расте во него и покрај бреговите, ја викаат Шавина Коса, додека местото околу него, ливадите и нивјето, се вика Коројца.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во такви часови, место да паднам, растев во неговите очи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се сети на нејзините меки усни натечени и солени од солзи и почувствува дека крикот што расте во него ќе го разбие однатре... ...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во пуста печалба беше замината речиси целата класно – географска структура на нацијата: здрави селски момци кои што во енклавата викана запад ги работеа најцрните работи, поосвестени луѓе кои не сакаа децата да им растат во земја која ја водат Тодоровци и Стојановци, а побогатите семејства кои го сметаа Стојан за неизделкан простак, ги испраќаа децата да студираат во странство, со тенеденција да останат таму да живеат.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
На прашањето кој го пренел тутунот, секој историчар ќе одговори дека тоа е заслуга на Португалците или на Шпанците.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Отсекогаш тутунот не растел во Јапонија. А пишаните споменици не се согласуваат во поглед на датумот на неговото пренесување во оваа земја.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се сети и почувствува дека крикот што расте во него ќе го разбие однатре... ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во такви часови, место да паднам, растев во неговите очи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Брадата го открива карактерот кај човекот: оној што ја пушта брадата да му расте слободно, природно, диво, без да ја дотерува и обликува - има нешто уметничко во себе, повеќе го обликува духот отколку брадата; оној, пак, што ја потскаструва брадата, што ја дотерува, негува и обликува - ја искажува својата префинетост, нежност, желба за блискост и допадливост; оној што ѝ дава форма на брадата во вид на трака што му врви преку вилицата и се спојува со зулуфите - сака да е упадлив, да обрне внимание на себе; оној што ја бричи брадата само на врвот од вилицата оставајќи ја гола како јајце и надевајќи ѝ на брадата од образите да се спои, прекинувајќи ја како прекинат мост - тој ја искажува својата затвореност, потиштеност, нерешителност, колебливост; оној што ја пушта брадата да му расте само на врвот од вилицата спојувајќи ја со мустаќите, ја изразува својата ученост и љубопитност кон сѐ, полн е со енергија и сигурност во себе; оној што ја остава брадата да му расте во вид на шилец или ластовичино крилце спуштајќи ја накај гушата - пргав е и склон кон брзање: брза и во мислите и во постапките; оној што носи порабена „шпанска брада“, полн е со искушенија и желби за доживувања, за авантури, за весел и безгрижен живот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мирисите не се мешаат, ами секој посебно му иде од кај улицата во која навлегува и спрема цвеќињата што растат во дворовите на куќите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Јасна илустрација за ова е фактот дека хистеријата расте во интензитет колку е повисоко општественото скалило.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека Костадинка, Коца, растеше во нејзиниот мев, брчкајќи се во нејзината лошотија, која се дуеше како Тодора со оки да голта воздух, ибн Бајко се прчеше: ете, ѝ го најде лекот. Но, пак се прелажа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
3. ПРАВИНАТА СЕ ТЕНЧИ, АМА НЕ СЕ КИНЕ - ќе остане од неа бар една светла нитка исправена, в земи ќе се забоде ко клинец вкоренувајќи се да расте во црвена китка...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Така, со губењето на чувството за повраќање, со множењето на деновите, со оддалечувањето од настанот во нивата, стануваа сѐ поретки и обидите да се исфрли она што веќе растеше во неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И месечината не се симна по стожерите гумната зрно не видоа место плод по дрвјата растеше Во дланките како леб го стискаа селаните и прворотките место чедо раѓаа камен црн гол камен.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Родени се во времето на Втората светска војна, растат во времето на Хувер и Макарти, постарите браќа им се регрутирани во Кореја, мајките ги учат дека е срамота да се врти со колкови и да носиш тесни панталони, татковците ги учат дека е срамота да имаш црнец-другар, свештениците ги гушат да клечат на колена секоја пред својот тотем, општеството ги учи дека треба да станат домаќинки и да бидат верни сопруги што ќе израѓаат еден куп деца што ќе гинат по Виетнам - а тие се маѓепсани од Елвис, којшто заводливо врти со колковите, маѓепсани се од Џери Ли Луис и неговите тесни панталони со набабрен шлиц, маѓепсани се од црнецот Литл Ричард кога вели уап-баба-луба-би-ба-буп... и ете, затоа вриштат, затоа што им го бранат сето она што душата им го бара!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Низ чардакот се пренесе миризбата на камилицата која растеше во Мајкината градина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Крикот расте во виолинските жици, не во него.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
* Седам во тремот додека врне дождот а чинам дека тече по мене по моите вршки и лисја по моите гранки по стеблата по корењата по моите мравки тече по мојата шума по мојата земја по мојата мисла тече по мојата изненада закопана во брчките го брише мојот уплав мојот страв мојата осаменост во бесоницата во трептеж во напуштеност врви по дамарите мои се вовлечува во моите очи дождот што ме буди што крепи што плоди и јас станав извор што ѕвони цвет што се шири плод што се дрочи додека живеам и растам во оваа стара шума на моето постоење во вишнава гора во шумниве лисја.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
А рацете дур летаат и нозете се јазат кон сонцето на плодот кон семките што 'ртат долапот расте во ноќта на сништата што лазат и вика тој со гласот што чкрипи тропа и чкрта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тука продолживме да учиме само македонски.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нумо се тргнува од џадето и, во бозјакот што густо расте во ендекот и вслушан во завивањето на последниот кемион што тешко ја фаќа кривината угоре, погледнува ту во ѕвезденото небо, ту во угорнината што ја пресечуваат долгите светла на капионите, ту долу, во бараките и коњушниците, во кои блеснува притулена светлина од свеќа и кандила.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Доста, Маре. Кире да каже... - и така кажувавме како се викаат местата каде се наоѓаа нивите, лозјата, кои од нашето село се во ДАГ, како се викаат старите луѓе, какви дрвја и цвеќиња растат во нашето место...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Или јас тебе ќе те убијам, или сама ќе се убијам“, му рече еден ден кога Полин наполу го отфрли лебот и другите јадења и започна да ја засмрдува куќата приготвувајќи јадења од разни растенија што така диво растеа во природата: штавеј, блостурци, див спанаќ, лобода, ардукли, киселачка, разјан, зајачко зелје, шумска салата, мајорок, чубрица, дрезга, мечкино грозје, рајчица, шафран, жолта месечина, пиперица, горчица, див лук, брашнарка, граорка, гомбел и др.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ѝ растеше Трајан како што растеа врбите; доаѓаше до работ на смртта и пак оживуваше; растеше во немаштија, во болести, во војни и сѐ издржуваше и сѐ трпеше како што и сега ја трпи раната на раката и слабината останата од гранатата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Вирее, расте во нив солзата, набабрува ко бисер, се откинува и врвца – синџир го шари образот валкан од земја, барут и чад.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На небото се појавија три црни точки и постојано растат во очите на стражарот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сѐ повеќе и повеќе од нас стануваат магловито-логични шамани и дигитални алхемичари.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Киберпанкерите, растејќи во 1980 и 1990-тите, развија нови метафори, ритуали и животни стилови за соочување со универзумот на информации.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Други, не грчки војници, Ангелина и Агрономот го направија тоа во една непрегледна нива што туку изорана, таму, Ангелина ме држеше, а Агрономот ме силуваше, И така, не најдов сили да завршам со себе, ни да пометнам, се предадов, го засакав како свое тоа црно семе и го оставив да расте во мене!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И со векови, чекор по чекор човекот растел во своите знаења.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Откако му објаснив дека се викам исто како и едно дрво што расте во нашиве краишта, Игбал има обичај да рече: - Познавам две Брези, едно девојче и едно дрво и тоа е сосема доволно да можам да кажам дека ја познавам твојата татковина и дека го разбирам јазикот на кој зборувате.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)