- Вистина, рековме ние, треба да се вратиме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Добри сме, му рековме ние на вујка.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој не кажува, но најмногу со коњите, па и со карваните, во оперативна смисла, што би рекле ние денес, се занимавал син му Санде.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
И ќе ги запалиме, прошепоте Мена, сите ќе ги запалиме. Да, рековме ние, Веселин и јас, ќе ги запалиме сите.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Јас, на пример, кога велам ЈАС тука мислам и на Иван, простете, пофер би било да речам НИЕ, мислам - јас - Ивана и тој - Иван - никогаш не сме биле во КОЧАНИ.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
- Јасно?! - праша најпосле мајка ми. - Да, - рековме ние двајцата.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)