ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Ќе се отвори работата, си рекоа братучедите и се вратија на фронтот, во окопите. Во окопите секој ден беше тоа - па -тоа.

Но што би рекол братучедот Дешо: секоја мрчка си има прчка, па така и секој анимозитет си има свој исклучок - а тој исклучок во мојов случај е мјузиклот.

- Ја пулиш таа планина таму далеку? – здишено рече братучедот.

„Не во одредена служба“, рече братучед ми Најдо, сега сериозно и некако решително.

Бев изненаден. „Да, да“, рече братучед ми Најдо. „Понекогаш“.

„Како и сите луѓе“, веднаш по него рече братучед ми Најдо.

Коњот застана на задните нозе, фркна и се впушти во бесна брзина која беше најубаво нешто што некогаш сум го видел.

Фармерот погледна во устата на коњот. – Заб за заб, – рече тој. – Би се заколнал дека тоа е мојот коњ. да не ги познавам вашите родители.

Сакам да ми ветиш дека нема да го вратиш додека не научам да јавам. – Ќе ти треба една година за да научиш да јаваш, – рече братучед ми Мурад. – Би можеле да го задржиме коњот една година, – реков јас.

Славата на вашата фамилија за чесноста ми е добро позната.

Едно утро на патот кон запустеното лозје на Фетвиџијан налетавме на фармерот Џон Биро, кој одеше в град. – Остави ме јас да зборувам, – рече братучед ми Мурад. – Знам да се однесувам со фармерите. – Добро утро, Џон Биро, – му рече братучед ми Мурад на фармерот.

Коњот не се помрдна. – Удри по мускулите. – рече братучед ми Мурад. – Што чекаш?

Таа правеше мачни обиди, двапати речиси падна, но на крајот летна, високо и право. Две недели секое утро рано братучед ми Мурад и јас го земавме коњот од шталата во опустеното лозје, каде што го бевме скриле, и го јававме, и секое утро кога беше мојот ред да јавам, коњот се веднеше над лозите и ситните дрвја, ме исфрлаше и трчаше понатаму.

Џон Биро, – рече братучед ми Мурад.

– Ќе ме оставиш ли и мене да појавам сам? – реков јас. – Тоа зависи од коњот, – рече братучед ми. – Слези. – Коњот ќе ме остави да јавам, – реков јас. – Ќе видиме, – рече тој.

Фармерот љубопитно го загледуваше коњот. – Добро утро, синови на моите пријатели, – рече тој. – Како му е името на вашиот коњ? – Мое срце, – рече братучед ми Мурад на ерменски. – Убаво име, – рече Џон Биро, – за убав коњ.

Наместо да трча низ полето, кон каналот за наводнување, коњот трчаше по патот кон лозјето на Диркан Халабијан, каде што почна да ги прескока лозите.

Братучед ми Мурад ги стави рацете околу главата на коњот, го притисна својот нос во носот на коњот, го потчукна и потем си отидовме.