рече (гл.) - дете (имн.)

— Тој што наредуваше го викаа Толе — рече детето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Има и вреќа со грав“, рече детето додека ги стискаше палците за среќа, за да има и нешто детско во пакетот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А ако сакате, - рече, - можеме да си играме заедно. - Можеме, - рекоа децата. И си заиграа заедно.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ќосето собрало брашното и го сипало сето во казанот, ѓоа за да месит погача, ама не замесило тесто, туку се сторила кнока каша како за тури - подпечи или за питулици (зашчо брашното било малу спроти водата).
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ами сега - рекло ќосето - брашно н¯ ни втасвит за погачата?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Детето тој час познало измамата си, ама немало веќе шчо да чинит: житото било растоарено - сакало, нејќело, останало да сомелит брашното.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Водејнците биле многу, наредени една по друга, та детето, од страх да не влезит во ќосеата водејнца, се џарело и не знаело во која водејнца да влезит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Харно, тате - рекло детето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- рекло детето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ќосето, како постар чоек, фатило прво тоа да кажвит мамејци: - Едно време - рекло - гледаш тој јаз?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ете - рекло детето - пилето паткино, ако и малоо, ама пливат и не се удај, оти је од сојот на патките.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Пак му реков: - Жеден сум.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Овардз, - ми рече детето.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Ах, - рекоа децата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А ако сакате, - рече, - можеме да си играме заедно. - Можеме, - рекоа децата. И си заиграа заедно.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Добра ноќ! - си рекоа децата едно на друго и почнаа да го сучат својот убав, свилен детски сон.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Јас би сакал и понатаму да возиш возови. Тоа е многу убаво, - рече детето.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Куп овде, куп онде... трчам удолу низ поле, кај што ми рекоа децата...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)