На една трибина го објави своето заминување од активната политика, поради, како што рече неговата желба да им се даде шанса на младите.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Навистина, остануваа во него многу од оние работи, што му ги рече неговиот Брат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Колку само сѐ е банално, рече неговиот пријател, колку се излитени улиците по кои секој ден одат на училиште, колку се здодевни нивните животи стегнати во вечно повторливото секојдневие на провинцијата во која сме заробени со своето раѓање.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Олаџак, рече неговото величество, браво!
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Незамисливо, би рекла неговата сѐ уште-Преговарачка партнерка кога тој тоа така би го изразил; но најдобриот доказ за Френк дека стигнал до последното П во ПБПДП е дека овие увиди, иако растажувачки, вкупно гледано деновиве му носат колку бол, толку и задоволство; задоволство што толку долго време (иако помалку отколку што очекуваше) ги имаше, ако не богатството и славата, тогаш почитувањето од своите студенти и колеги додека предаваше, нежноста на својата возрасна ќерка и возрасниот син на Џоен од нивните претходни бракови и, над сѐ, љубовта и пријателството на својата втора животна сопатничка, чии што талент и доцниот успех го радуваа барем онолку како да се негови.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
„Боже мој,” рече неговата сопруга Сузан на жената што седеше до неа.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
- Сам. - Рече неговиот сосед. - Најлошо... што беше сам...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)