рече (гл.) - и (сврз.)

Ај, пичка ви мајчина ваша, си реков и излегов од автобусот. Излегов, и се вратив дома.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Страшен збор, кој еднаш изговорен, засекогаш нѐ врзува и нѐ изедначува со сѐ она што сме, го замислиле и што сме го рекле и со кое никогаш не сме ни помислувале да се изедначиме, а всушност, во себе, одамна сме веќе едно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Јас сум Методија, Мајк Зуно, Зуноски“, се претстави. „Се радувам“, реков и го поканив горе во собата, извинувајќи се за метежот таму.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Најчесто се на крајот на возот, последниот или претпоследниот вагон, рече и седна на шанкот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој стана градоначалникот на Закинтос, главниот град на истоимениот остров зашто беше омилен меѓу жителите и избран како честит и примерен жител, за прв човек на главниот град на островот, но според авторитетот, би се рекло и на целата островска заедница што броеше близу триесет илјади души.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Островот ли е формулата за човечката блискот, со својата средморска осаменост, но и со оскудноста со која задно живеат и луѓето од овој архипелаг?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој застана зад Франца, се намршти незадоволно, почека троа, како да смислуваше што да му рече и најпосле го чукна по рамо: - Стоте лева да ми ги вратиш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
МАНОИЛ (Сам) Спомни го долгот кон народот и кон мене, ми рече и се изгуби.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
- Ќе го земам јас, - рече и го фати за рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Да бегаме ... - Чекај, - реков и обидувајќи се и сам да се успокојам. - Од каде знаеш?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се врати кај масата и седна. - Напишете еден лист: „Што прават луѓето кога паѓа дожд“ - рече и го зеде плетивото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Толе го виде и се успокои. „Тој е“, — рече и му го покажа на Андона.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Цеца у манастир ти е исто ко поп у јавна куќа, им реков и ги замислив тие бујни силикони во друштво на мноштвото икони.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Сигурно слават си рече и почувствува како му се надига нешто од градите и го дави во грлото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Нарочно не така како што си ја запалил ти: со неразумно и сурово сомнение... Рече и молкна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Ќе простите, - рече и ни ги спушти чашите, наденати на прсти како виндузи. - Што да простиме? - се испна Живко.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Да не ни се налутил? - рече друга. - Да не се разболел? - рече и третата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ниту еднаш не ми се јави; ниту пак јас му се јавив, оти и не знаев каде се наоѓа со циркусот, оти и не сум можела, оти циркусот е подвижен центар на светот, како што рече и самиот, оној ден, кога дојде повторно назад.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Знаете, јас сигурно ја знам госпоѓицата од некогаш, многу порано“ реков и тој веќе гледаше во мене како да сум лудак; претпоставувам дека помисли да го викне обезбедувањето на мирен начин, без да ме разжести и од тие причини рече: „Почекајте“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но уката на чтението бара гласовите да се читаат; ти тоа добро го знаеш, нели?“, рече и благо ме скара со прстот, оти таа ука ја имав потценето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Најважното нешто во секое сочинение за оној кој кон уката на крадењето се стреми...“, рече и не доврши. Оти времето не беше дојдено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Не, благодарам“, реков и заминав со ведната глава. (И до ден-денешен оригиналот не е кај мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, не беше така, за среќа моја: слушнав убаво дека Лествичникот му рече на ноќниот патник во одајата негова да оди и да го чека долу; така рече и никако поинаку, оти слушнав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Ќе дознаеш кога ќе пораснеш“, рече и пак почна да се смее.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Зборови како вино, млеко или вода“, рече и подаде: „Тие зборови љубов покажуваат кон зборот пие“. „Добро“, рече Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Не, Јан, не можам; можеби сум ти ветила, но го повлекувам ветувањето“, реков и станав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еве ја таа штичка, господару“, рече и му ја подаде на логотетот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Води – рече и го снема во тесното селско сокаче.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Ќе ве чекам и не морате однапред да се најавите – рече и со зголемена брзина замина за Билишта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„И, на главата сте ја заборавиле оваа капа, која никако не му прилега на вашето одело, ниту пак на вашето дело,“ рече и ја симна капата со зелени туфнички од главата на брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А сега ајде, ќе ве испратам до дома, па таму во топлиот брачен кревет ќе можете мирно да сонувате, сеедно дали свесно или несвесно.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Пишувај“ рече и тргна да се повлекува во темнината на долгиот тесен ходник.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа бледо се насмевна. „Намини и посети ме кога ќе излезеш,“ рече и си замина.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
КУМОТ: Јас сум рекол и пак велам; со деца матеница не се срка, оти ќе те испрскаат! (Гласови од младите: Аааа... не ги бендисува — старите со старите, сакаат помешани со младите).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Не давам, што ми можеш. Слободен сум јас човек!“, ќе речеш и ќе се притопориш.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Мечка страв, мене не страв“, си реков и отклучив.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Е, добро што сте добри, вели вујко, така и треба, рече и си отиде. Толку беше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што ќе земете сега вие: калва од ушиве или калва од под ноктиве ќе ја земете, му рекол и Гојко и нему му ја истркалал главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може ваперот ти ја мрднал секирата, му рече и наместо тутун на прстот му врза изгорена човечка коса. А татко беше голем мајстор за делкање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Другиот му рекол: - Е, задоцнивте, браќа, пред вас дојдоа други, му рекол и не оставија ништо за вас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А војводата рекоа дека загинал од својата граната. Ја испукал гранатата, рекоа и истрчал да ја стигне за да падне на него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Има и кавги, Ќе се истркала некој полжав пред туѓа мотика, и едниот ќе рече: мој е полжавот, а другиот: да беше твој, ќе беше пред тебе, ќе рече и ќе се фатат в гуша. Па ајде, брани откинувај.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со кого се среќаваше во сонот, копилешке низаедна, ќе рече и ќе размавнува. Со клоци ќе ме истерува од дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оф, мори мајчице, умрев, ќе рече и ќе го видиш се склечкал во правта. Мнозина ни умреа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Зашто некои работи остануваат запаметени и за по смртта, рече Дуко Вендија, и зашто староста го расчинува човекот и затоа никој не ја сака, рече и зеде варена пченица од жените коишто раздаваа за душа. За испустената душа од Велика Мегленоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ако сакат да тепаат и разбуден да го најдат, зашто спаваш, ќе му речат и пак ќе го натепаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
– Веќе не знам колку време сум овде, колку месеци или години, но секој ден е полош од претходниот – рече и воздивна од длабочината на душата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сатурн сакаше да ја употреби својата вештина за забавување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ова е само сон, ќе си речев и ќе продолжев да спијам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се надевав дека трговците ќе ми речат –ова е само мала шега, Пупи Паф!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во еден период, Камилски, кој повеќе од сите други во Архивот, а може да се рече и пошироко, може да ја оцени вредноста на сиџилите и улогата на Татко во нивното откривање и обработување, во момент на восхит, откако прочита еден султанов ферман, значаен за расветлување на балканската историја, восхитено му рече на Татко: Во сиџилите почива времето!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Колку можев помирно, благо му одговорив: - Не беше славејче, - му реков и јас земен, однесен. Излуден.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- О, мајко! Мајчице мила, изгорев! Умрев, - рече и избезумено почна да бега, горе, долу, насекаде низ домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Од некаде допираше неуморно и ритмичко удирање на тарабука, потоа, во исто време, на тоа тропање му се придружи чкртање на бунарски чекрег и некаков кавгаџиски баритон. „Не се кајам“, му рече и ги тргна рацете. „Сепак мислам дека веќе не ќе можеме да се сретнуваме.“ Отец Симеон се насмевна - „Не биди сурова кон бронзаниот поет.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Така безглаво, на еднаш?! - Веќе е 5 до 12! - реков и му избегав.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Сакам сите да се дотерате најубо шо можите, никогаш не се знај“ рече и значајно ги погледна сите на масата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Партизанот што одеше по мене нешто рече и одеднаш се најде пред мене, па сувата трева веднаш се обои со крв.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
27. Зградата на Онкологија е едно старо здание од некое минато време, ме потсетува на касарна, дури да не речам и на затвор…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Си ги зедов фанглата и мистријата, да ми се живи, си реков и продолжив да си работам како што си работев и пред тоа, мирно, спокојно... - ја чепна Илко со клечката лулата, ја разгоре, почна да трга и да исфрла кругови од чад што се распарчуваа низ одајата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Само ти и господ можете да ме спасите, — му рече и му ја предаде кусата манлихера што му ја купи Толе Паша во Софија пред петнаесст години од „Браќа Иванови".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Патрола“, рече и продолжи да бара во себе и да се сеќава.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Халт!„ рекоа и полека, како ловци на кои пленот им е в раце, се доближуваа, носеа во себе со тоа чекорење некоја урнувачка музика, занес на џинови се и чинеа што можеа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ами лели едно ме видоа и на име ми рекоа и ме однесоа дома, та ме нагостија и многу ме честија.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Сполај ти, Господи сполај ти, што не било да биде, човек штрк да биде“, сите беа рекле и поверувале, та затоа до ден денеска се прикажува за штрковите оти се луѓе.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Најпосле, чедо, не знам друго што да ти речам и да те учам отколку што сум чул од татка ми, Бог да ми го прости.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Гледам дека овојпат помалку ми веруваш , но и да не веруваше баш немаше да ме расрдиш - рече и почна да плаче Пеперутката. Но од радост. Таа така тврдеше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина ѝ завидував на нејзината увереност и истрајност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За разлика од тебе тој вопшто не е лицемерен”, изгледа Јана ѝ се обрати директно на Катерина, бидејќи во истиот момент гласовите и на двете жени се измешаа а потоа се јави и гласот на Непознатиот, веројатно за да ги смири.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Немам причина да измислувам, сѐ што реков и вистински се случуваше, а јас дури и се обидував да ѝ ја задржам раката на Катерина во мојата за да не мавта бидејќи светилката во собата гореше и нејзиното однесување веројатно се чинеше неприлично: девојка, само делумно покриена со лесни ноќни парталчиња, им мавта на поетите наседнати по високите гранки!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Тој одбегнува компромиси. Ова ми го рече и сопругот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Уште кога беа спомнати раните плодови, мислам дека Самоников ја сфати пораката, или ако сакате метафората за брањето, што симболизираше нечии судбини гравирани со знакот на минливоста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овој разговор се водеше помеѓу Зрновски и Јана пред да ѝ го постави Зрновски она провокативно, а по мое мислење и неодмерено прашање, дали ѝ се допаѓа новиот млад пријател и тоа во присуство на Самоников, а Јана речиси во истиот момент со прстот нерешително покажа кон мене, како да избира помеѓу многумина, и покажувајќи кон мене таа всушност ја крена раката за да го скине јаболкото, си реков и сетив дека црвенеам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Живеевме во убавото социјалистичкото време без надостатоци, освен наследените.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Реков и нешто непристојно на своја сметка а љубомората ја прогласив за една од оние чудовишни пројави што ни ги беше завештал гнилиот капитализам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И сетна поела морето, езерата, реките и изватоа рибите, Пак рече и излегоа горе на земјата сфите дрва.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
„Не знам дали сака и колку е спремен да се бави и понатаму со проблеми од животов“, ѝ реков и побрзав да го засолнам погледот, да станам дел од божемната натажена отсутност и на другите присутни; дури и рамениците ги поткренав, како да се чудам зошто немам јасен одговор и на најобичните прашања што за жал сѐ повеќе се множат, се множат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Рековте и самите дека сликата се вика „Есенско цвеќе“, а на неа ни грам жолтило!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Пеперугата ја грабнала Мравката од мравињакот под дрвото и ја однела под земјата. – Вистина е сето ова!, - рекол и другиот пријател. – И јас видов како лета пепругата и како ја носи мравката .
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Колку добри вистини се искривуваат и изместуваат на оној кус пат помеѓу намерата што треба да речеме и она што ќе истрча од нашата уста)!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Некои од нас сонуваат необични животни со гриви возвратени околу вратот со набрекнати и за кас спремни бедра како млади гиздави девојчиња со копита за долги копкања суштества што ’ржат и се пенат од милост што се топат суштества на јаве невидени невјавнати, на лов неоднесени би рекол и незауздани, неоседлани неразждребени а не знам од каде ми навираат зборовиве непознати како животните и бистрооки.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
2. Мојата приказна „Стасав во последен миг, но сепак го преминав прагот на авлијата 28и премрев, мислам, одеднаш: - самрачна светлост, неспокоен сјај и јарка нестивната страст која се одразува врз сѐ и во сѐ и сѐ превреднува, како премрежје - сетне, интензивен спој вибрации збрани на едно место налик на грст значења вкрстени во еден единствен збор (о, парадоксално блаженство на хомонимијата - си реков и почувствував дека допираат до тебе моите помисли, надтежнати од профаност занесени по светост изострени од долгото 'рвење меѓу принудата и поривот меѓу надворешното и внатрешното!)
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сестра ми во меѓувреме се оддаде на волшебно одгледување растенија гледаше во нив имаме ли иднина или не моите невени развија раскошно и сега ми се пред очи отворени како мугри ти најмногу ќе ги израдуваш мама и тато со твојата судбина, рече таа на мама ѝ се врати надежта и се насмеа за сите тато се разбуди од сон што не ни го раскажа и појде на извор јас не верував во ништо иако и денес се вознемирувам од помислата на неа барем ноќта да не ја испуштам денот изгледа не е доволен да се стигне на правото место реков и почувствував - имам работа со симболи од -ден-на-ден стравот е сѐ пострвен ако не се исплашам нема да запамтам што се случило стравот е време додека се думам во мракот - останало ли нешто од мене мрда под прстите надигнат и препороден.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
2. Мојата приказна „Стасав во последен миг, но сепак го преминав прагот на авлијата 28и премрев, мислам, одеднаш: - самрачна светлост, неспокоен сјај и јарка нестивната страст која се одразува врз сѐ и во сѐ и сѐ превреднува, како премрежје - сетне, интензивен спој вибрации збрани на едно место налик на грст значења вкрстени во еден единствен збор (о, парадоксално блаженство на хомонимијата - си реков и почувствував дека допираат до тебе моите помисли, надтежнати од профаност занесени по светост изострени од долгото 'рвење меѓу принудата и поривот меѓу надворешното и внатрешното!)
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Не сум ниту човек веќе.“ Луѓето отстапуваа. „Јас сум градот“, рече и се насмевна.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ох, погледнете, погледнете“, рече и затрепери.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Што чекам тогаш?, си реков и без колебање, се втурнав во колумнистичкото друштво, рака под рака со еден од моите најсензуални фотопортрети.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Толку му рече и побегна од него како да му се гади да го гледа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Ќе видите, - рече и почна да го полни.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Арамијата Луман ни збор повеќе не рече и се изгуби во орманот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мартин му ја прегрна раката, се поткрена кон неговото уво и шепна: - Тате, тој е! – рече и пак ги почувствува сите студени морници како му јурнаа по малото топло, тукушто разбудено тело.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Од добар човек е, - рекол и никогаш веќе уста не отворил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Лидија ме вика Зоран, - рече и се насмеа, а веднаш потоа праша: - Зошто ме гледате така?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Така си реков и го спуштив пердето. Зошто да жалам?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Остави ги работите сами да си бараат корито, сами да си се редат, навистина така си реков и кренав раце, иако, ова нешто за прв пат го признавам, на жената не ѝ е лесно кога нејзиниот маж ќе се заплетка на такво место и со такви луѓе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Кога таа така ги чисти своите уши, така ќе ја чисти и мојата куќа“ — рекол и ја оставил и неа.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Таков е тој, за него сѐ да е чисто, сѐ на свое место и сѐ на време.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Ако немаш видено - на!” му реков и му приведов кобила.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И очите не му беа сосем отворени.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Едноставно нејзе, О, многу ѝ се допаѓале, рече и ги покажа белите плочки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Пенкалцата... моливчињата... листовите... види... пишував, - му реков и ги извадив водените раце од фрижидерот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, тој очигледно немаше таква намера.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Или не сакате било какви животни? - рече и ја поткрена едната цртка од веѓа во негодување.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не може да се споредите со мајка ми во никаков случај, - ѝ реков и се насмеав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Со Сотир ги растевме заедно овие кокошки... - рече и кревајќи ја престилката, си го избриша едното око, - многу сакаше да јаде пилешко.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Проблемот е решен – реков и – точка.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Скоро слушав на телевизија , да речам и гледав, на Водно имало речиси 1000 видови различни растенија.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Лошо претчувство внесе во неговите мисли тоа ноќно биење на камбаната. - На умрено бие - рече и забрзано зачекори.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Значи од гледна точка на аналогијата, непријателската војска, мораме тоа отворено да го истакнеме и признаеме, има огромна воена надмоќ над нашата, се разбира, без да го сметаме тука военото воздухопловство, артилеријата и тенковите, кои, како што реков и пред малку, воопшто ги немаме и поради нив трпиме најголеми загуби...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Само трпение. Така ми рече и мајка ти...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој ме погледна и строго и жаловито и, ставајќи го прстот на усните, ми просаска: - Сус, чендо... - и толку, повеќе ништо не ми рече и мене за тој ден и повеќе денови потоа ми беше доста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Не можам да ти опишам какво мачење за мене беше претходното излегување“, рече таа, гледајќи во својот сладолед од чоколада и мока.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Ќе ти се јавам“, рече таа. „Важи“, реков и ѝ ја упатив својата најширока насмевка. „И јас тебе ќе ти се јавам“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Беше убаво“, рече таа. „Да“, реков и ја фатив за рака. Имаше ракавици.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
При втората средба се запознавме подобро.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не можеме да речеме дека се лесни тие први љубовни страдања, тие први треперења на срцето, но да речеме и тоа дека се нормални и дека во нив сѐ уште се испреплетуваат и другарски чувства и другарски односи и дека тие сѐ уште се само вовед во вистинската љубов што доаѓа во позрелите години.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Сами сте? - се изненади таа. - Милите мои, извинете, имав многу работа денес, - рече и отиде во нејзината соба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Бидете мирни - рече Даскалот. – Мирни и никој од местото да не сте мрднале. - рече и отиде кај вратата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Најдениот вујко погледна околу во луѓето и рече: - Слушајте, луѓе! - рече и направи пауза во која провери дали добро го слушаат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Хм, - пристори Коте изнервирано. - Што знам каде ја ставило жеништето, рече и излезе надвор.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Нешто му рече и го остави. Србин се повлече, тргна веднат кон Шишмана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Праша:- Ами чаре? - И чарето ќе ти кажам, па да знаеш оти си кај пријател. - рече и се сврте кон братучедите:- Кога мислите да си бегате?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Го стегна лактот кон кундакот и рече: - Едно, - рече и зачека малку.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Ја, - рече и се удри по коленото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Извика: - Да не речете после оти не сум ви кажал, - рече и пак замавна со секирата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Зарем низ малу чуда сум минал!„ рече и молкна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„You knou English too“, уште понасмеано му рече и се повлече да ја наточи порачката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш тој ја префрли својата стара и сува рака преку моето рамено и со дедовска љубов ми рече, Умнице на деда, ми рече и додаде: „Кога нешто е важно а тешко е да се каже, ми рече, тогаш е најдобро да се остави молкот да рече што ќе рече“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ми има закажано“, рече и само помина крај него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
— Така, две, рече и се склечка, се струполи меѓу столовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Посигурно е да немаш оружје, ми рекоа и ми го зедоа. Италијанска „берета“.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Денеска јас ќе одам во НКВДЕ, ќе речам и ќе одмаглам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои книги, како “Бог и науката“ од Л. Бјухнер, “Жената и социјализмот“ од Бебел, “Сибир и заточените во Русија“, “Подземна Русија“ и други од Чернишевски, “Речи и прокламации“ од Иго и други, биле дела што некои од учениците ги читале со поголемо внимание отколку книги во врска со редовните предмети6.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Ај, пролетта дошла, а јас уште спијам! - рече и ја подотвори вратата од својата куќичка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ајде – рече и ми ја подаде раката за да ми помогне да станам. – Ќе те одведам на една прошетка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми не беше расположен за тоа: - Во моментов не сум расположен за времеплов, оди со децата – рече и остана во една кафеана да го чека чичко Ацо Дукац, другар на мајка ми и негов, кој, бидејќи е директор на Градските кина во Скопје, беше службено на фестивалот, ама не работеше толку колку мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сместивме удобно врз неговиот летачки килим и брзо ги надлетавме планината Бистра сосе сите нејзини потоци и шуми, сосе Мавровското Езеро и сите села и викендички околу него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да имам храброст да ги држам очите и ушите отворени кога грми, можеби полесно би разбрала за што станува збор, но што можам кога се плашам и се покривам со перница преку глава секогаш кога згрмува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еднаш и брат ми се обиде да ми објасни, па крена раце: - Ова е уште еден доказ дека девојчињата се глупави – рече и ме батали.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми рече дека времепловите се интересни само на филм, како што е она патување низ минатото во филмот „Враќање кон иднината” и дека ако мајка ми нема против, не би дошол со нас, оти знае тој како ќе изгледало тоа нејзино „носење во детството”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)