И двете знаеја дека тоа се должи на разговорите што ги водеа додека ручаа или во неделите додека пие кафе на масичето во дворот заплиснувани од опојните миризби на цвеќињата.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Овде човечката суета останува задоволена од мислата дека, можеби, било видено најзнаменитото место на Лајпциг, особено ако се исполнила желбата да се руча или да се испие чаша шампанско на истото место каде што тоа го правел Гете додека го пишувал „Фауст“...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Последно што ги прашаа беше дали сакаат тука да ручаат или да им дадат сува храна и да тргнат.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)