Ајде де да го видам да ми објасни оној што сакаше нешто да ми објаснува.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Но кога Вероника сака нешто да промени на себе, почнува од мислата.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Кога жена сака нешто да промени на себе, почнува од фризурата.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Тој седна на мојот кревет и јас знаев дека сака нешто да ми каже.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Сакав нешто да ти кажам, ама заборавив што.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
Сакаше нешто да каже, нешто што мораше да се каже, но се снебиваше.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И навистина, еден коломенски позорникар со сопствени очи видел, како што се разјаснило, зад една куќа привидение; но бидејќи по својата природа бил слаб, така што еднаш обично повозрасно прасе, откако излетало од некоја си приватна куќа, го соборило наземи, на громка смеа на кочијаши што стоеле околу него и од коишто тој побарал по еден грош за тутун поради ваквиот подбив, и така, бидејќи бил слаб тој не посмеал да го запре, туку така си одел по него низ мракот сѐ додека привидението наеднаш не се свртело и, застанувајќи, не прашало: „Сакаш нешто?“ – и му покажало таква тупаница, каква што тешко ќе најдеш меѓу живите.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Меѓутоа, привидението било многу високо по раст, имало огромни мустаќи и упатувајќи се по сѐ изгледа кон Обуховскиот мост, наполно исчезнало во ноќниот мрак.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Сака нешто да каже, ќе ја подотвори устата, ќе подзине и пак ќе продолжи да го џвака листот. Прежива.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)