Свири музиката радосни звуци, се извива гарнетата над сите нив.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
И зарем не е токму тоа кич, кога некој што израснал крај зурла, кавал и тапан сака да свири музика што не му припаѓа, туку им припаѓа на Црнците?
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Започнаа луѓето од лично полично да ги закопуваат умрените: на секој погреб свиреше музика; кога ќе писнеше таа, кога ќе зајачеше тажно, целото село излегуваше надвор: застануваа луѓето на плотовите, на чардаците, на портите и слушаа, слушаа олцкајќи и бришејќи ги очите.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Квасам перници ладам жештини свирам музики дишам чадови.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
„Не чини, си велам, да е човек и пречестит и прескромен”, и со таа мисла станувам да ја спасам ситуацијата која од пресраменост влегла во ќорсокак, кога гледам - имам што да видам: тие се држат за раце, гувеат и немаат сила да си погледнат ни в очи, а камо ли да се поканат да танцуваат.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Направив така да се слуша како да се затвора врата, како да пеат деца, како да свири музика.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)