Најпосле сеедно ми е каде ќе се реши, само еднаш да сврши сето ова...“
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Најпосле, нека се сврши сето ова, еднаш за секогаш, ова, почнато во онаа пролет на планина кога умреа слепите очи на поднаредникот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)