се (гл.) - како (прил.)

Властите ветуваат дека ќе сторат сѐ што можат, дека прават, постојано објавуваат нови решенија, донесуваат закони, но одредите за опустошување се како птицата феникс која никнува од сопствената пепел.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сестричките, жена ми и свеска ми се како зависта и пакоста. Да не се најдат заедно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Парите не се како пљачка или грабеж.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Кому јас можам, освен тебе, драга Агна, да му го соопштам моето расположение, восхитот од големата градба“, ѝ пишував на жена ми, а всушност во себе ги читав оние незапирни редови, што веќе беше ги напишал некој друг, во отворената книга крај мене, незапирни редови, од десно на лево, од работ на една до друга провалија, редови во долги низи кои се како обвинување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се напрегам да им ги видам лицата на луѓето кои се како под превез, нивните судбини се ломат под фатот од моите прсти како иструлени парчиња од гранка на дрво.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Филистејците се како дечињата во шегобијната македонска песна: сите клечат, сал едно кака.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
ДАВИД И ГОЛИЈАТ
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Очите твои се гулабови под твојот превез; косата ти е стадо кози, кога слегуваат од Галафската гора; забите твои – како стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; усните твои – како алова панделка, а устата твоја слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ти е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ти се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Таа: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Тој: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти: си влегол, татко, во одајата со записот проклет, но очите не си можел да ги одвоиш од буквата Ж, буквата девојка, што зографот-краснописец ја нарисал да биде со очи питоми, со раце и нозе раширени, спремна да го познае мажот свој; Оти: си видел жена, сподобие страсно во писмо, клопче отровно, со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење; Оти: вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Оти: твојот страстен поглед ѝ дал топлина на буквата-девојка, и таа оживеала, и скокнала од писмото-клопче, па паднала пред твоите нозе и почнала да ти ги бакнува стапалата; Оти, ти рекла: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Оти: иако си му се заветувал на Бога по раѓањето на твојот единствен (сега ја разбирам смислата на нагласката на овој збор во говорот на Лествичникот пред логотетот!), син Лествичникот, си ѝ рекол: „О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Всушност пропуштив да му откријам дека повторувам слични зборови на оние што ги бев употребил во еден друг разговор со истиот мој професор Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Несигурните сеќавања се како оние мали пердувести облаци што и самите не знаат кога и каде исчезнуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој вистински разговор всушност му претходеше на оној, замислениот, и се однесуваше токму на таа тема: каква помош смее да очекува синот од таткото во моменти на загрозеност?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи не оној од импровизацијата од пред малку туку од еден вистински разговор што го водевме гласно и со толку добро запаметени зборови што и денес можам да ги видам како да се забележани или изрежани на некоја карпа или на некоја друга цврста подлога.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
АНЃЕЛЕ: Ах, мори внука, таму ги има што ги има пусти компири, може осумдесет сорти! Некои се како змии.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Човековите мисли се како бранови што се издигаат од океанот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Бездруго треварите Никола Влашки и Пандил Димулев му ја натопиле сета облека од безбојни крпи со густ шарлаган од сончоглед, од кикирики и од афионово семе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаев дека пликовите на неговата изгорена кожа се како наголемени рибји очи и верував, тогаш, дека под нив месото е црно и црвено, недојагленосано но не и со толку крв како пред тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Новите почетоци се како стари вина. Ароматични и опојни.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Очите им се како зрна бисер, светат и пронижуваат како сабји.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Вратата се разгрна полека, но наместо да се појави остар јатаган, се појави една сејменска глава; се опули во собраниот куп и се насмеа. – Се собрале како пилиња под квачка – проговори и ја отвори едната пола на вратата. Му се поклони длабоко на тој што беше зад него. Му направи темане: – Бујрум, кади баба. Тука се како лисичиња.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ти кажувам еднаш не треба не знам колку пати да ти се повторува овие три топлинки покрај тебе се како пламенче од кандилче најмал повеј на ветре или студена рака што врз нив ќе се подаде може да ги угасне ама ти пули и прави грижи се варди ги заштитувај ги со што ќе стигниш закрилувај ги со сопствената топлина со својата љубов оти нели се тие деца на нашиот син па затоа два пати думај пред да ставиш залак в уста дали не треба во нивните да се подаде за да се прескокне зимата за да се прескокнат годините за да останеме јас и ти во нив!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сѐ уште не му е време: има уште шест месеци пред да му се придружи на веселото семејство со нивните трицикли. I love you lots. Love me. 4.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мрмори, се мурти и тивко пцуе: Луѓето се како, како оси! Нека се ебат сите!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
ТЕОДОС: Па... Да седнеме... Ама... (На Поцко.) За дома збор повеќе да нема!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Зашто тие се голи и боси, туку и зли се како оси, ако ги разлутиш...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сите се како часовник, за сон им време не стига, одат по стари огништа, дума по дума собират, седат на селски трапези, песна по песна бележат, сите се бујни, пргави, се млади, сѐ Македонци...
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
Облакодерите околу Централ Парк се како потпорни столбови - благодарение на нив тој огромен парк наликува на висечка градина.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Гулаби. Тие се како летечки стаорци.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„‘Кај Хелмут’. Можеме да се видиме ‘Кај Хелмут’. Те молам. Те сакам.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Жал ми е.“ „Бреда, те молам, сослушај. Бевме толку блиски.“ Margina #32-33 [1996] | okno.mk 161
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Чешмите се како овдека вака, а пештерата онаму горе, во камењана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)