Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Меѓу нив се разврза жив разговор, разговор за времето, за животот и немирите во турското царство.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Слободно ли е да седнам во вашето друштво? - праша главниот скопски дервиш.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Главниот дервиш седна. Турчинот со засуканите мустаќи ја извади кутијата со тутун и му ја подаде на дервишот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Нам ни чини голема чест да седнете во нашето друштво! - му одговорија двајцата непознати Турци.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Еуфоријата мина многу бргу. Седнавме во кујната на Христина која не се разликуваше многу од нашата во Лисиче.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се согласивме малку да го изнесеме на воздух, зад зградата да си поиграме со него.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дејко го носеше: тој го нашол и тој во мигот се сметаше за најгазда.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Седнавме во круг врз спржената трева и среде го ставивме црното куче.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Одејќи и мислејќи така веќе ги наближија Маклата и седнаа во високата папра крај студеното кладенче под сенката на високиот и разгранет бор.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се изнамилуваа до наситка, станаа, се измија на изворчето, поручаа и се напија студена водица и се заколнаа еден без друг да не умират.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

ТИНТО: ИМАЛ НЕМАЛ КИНТО ако некој ти викне еј лафе знај дека те вика на кафе срк кафе за бате рафе срк срк и за дада дафе имал немал кинто викни сега едно тинто тинто не срк од финто тоа знае секој пинто в зори нејќе тинто минто в зори сака кафе тинто сака целуф вкус на линто јазик жежок здив на тинто додај млеко чоколадо нека врие и пинтадо сркни троа пред пикадо после меркај нешто младо тури млеко бре енрико капка кафе дон перико седни в кола тико тико трк на кафе рико рико кола цркна служба влече цупкај голтај кафе кон лече машко женско волче мече душка гушка сал кон лече.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Изморено седна во истата ложа во која седеше и синоќа со неа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој и шумарот седнаа во џипот и заминаа. Брчењето полека се губеше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога влеговме во воденицата, седнавме во гостилница.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога мислеше дека не само што е решен туку и готов, со врзаната раница до нозете седна во кујната.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Луѓето излегуваа како од конференција: мажите веќе олабавувајќи ги вратоврските за да ги одглават штом ќе излезат и да ги испопикаат по џебовите, пред да седнат во маалската меана на вечерна партија табла, карти или домино; жените одолжувајќи го моментот кога нерадо ќе се приберат дома да ги заменат фустаните за излегување со престилки во кујните.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но, она што навистина го изненади стариот професор беше не тоа дека кучето со поглед секогаш го следеше кога тој пребаруваше по библиотеката, туку тоа што кога седна во фотелјата и ја отвори големата книга на скутот пред себе, кучето скокна со двете нозе на фотелјата од зад него и се вникна доближувајќи му ја главата и допирајќи го со влакната на својата глава некаде по вратот како едно време покојната жена кога попатно му ѕиркаше во четивото, а што него благо го обеспокојуваше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Никој од нас не помни кога последен пат логотетот рекол некому да седне во негово присуство, а уште помалку – да седне до него.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Нели, сосема обични зборови а може да се случи да ги запаметам и да ги повторувам многу почесто одошто би можел сега да си претпоставам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Утрово штом се разбудив и седнав во креветот, си реков: И ноќта е подолга кога си сам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И израснал толку голем да може да изгради силна ракета, да седне во неа, да летне до Месечината и да се врати назад.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Постојав. Потоа по ука седнав во последната клупа.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Шефот извесно време гледа во високата фигура на машиновозачот, потем со глава му дава знак да седне во една од многуте фотељи и самиот станува.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

И порано ми доаѓаше вода во уста при помислата на неделните ручеци со пастрамајлија, чиј вкус од детството ми беше сочуван во најдлабоките клетки на непцето, но сега, по прв пат, некоја нездржлива сила ме натера да се облечам, да седнам во колата, по два часа непрекинато возење пристигнам во градот и во една од фурните да нарачам топла пастрамајлија.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Како да се изживува со нејзината помамена немоќ, тој ќе ја седнеше в скут, и шушкајќи ѝ во увото, се истураше во неа, безобѕирно туѓ.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И им го раскажал крајот на настаните од времето на Проказниковата дружина: ако преживее, ќе испече брав и ќе ја прослави победата, потоа ќе седне во манастирска ќелија и, одржувајќи го животот со танко, селско винце, ќе ја доиспише историјата од онаа илјада осумстотини триесет и петта година: како со децении да собирал искинати и расфрлени парчиња од писмо, некако сепак го дознал крајот на настанот по смртта на Лозан Перуника што се простил од писмениот човек во мантија во времето на Балканските војни ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред почнувањето на борбите додека побратимите му помагале да го избрише со крпа мотоциклот од прав и црно масло, попот ги помолил да ја чуваат неговата торба со историски записи а за ежот ќе се погрижи самиот: ќе загине Доситеј, ќе остане Армодиј Давидовски да го спасува светот од змии и глувци и да тагува по својот набожен доброчинител.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Седнаа во автомобилот и молчеа.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Иван Никифорович многу сака да се бања, и, кога ќе седне во вода до грло, наредува да му се стави самоварот и многу сака да пие чај во вакво студенило.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Иван Иванович многу се лути ако во чорбата пронајде мува: тој тогаш просто излегува од кожата - и чинијата ќе ја фрли, и домаќинот ќе го искара.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Го молиш Бога да заврне, да направиш пауза и да седнеш во „Посластичарница“, каде што првпат јадев кремпита, или во ресторан, каде предјадењата беа доволни да се најадеш без да поминеш на главното јадење, а чинеа колку ѓеврек.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Почекавме така, па после Јон го доведе магарето, ме седна в седелје, ме товари, ко подврзана вреќа и ме однесе дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Отидовме, ама без шише пак не оди. Ја истресе сливата и си седна во браздата. Се одвали вака.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе седнам во окопата и ќе си речам во умот: еј, Јоне, Јоне ејди главо главино, стравот ти го стегнал газот, а ти ги опулил само очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но со татко кој што се мафта со опозицијата, Александар немаше никакви шанси да седне во некое од бироата на државниот апарат.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Меѓутоа, одвреме-навреме бил попречуван од налетот на ветрот, кој појавен наеднаш којзнае од каде и којзнае од која причина, просто му го всекувал лицето, потфрлувајќи му снежни парталчиња, поткренувајќи му ја, како едро, јаката од шинелот или, наеднаш, со неприродна сила нафрлувајќи му ја на глава и предизвикувајќи му на тој начин непрестајна грижа како да се ослободи од неа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И така, значајното лице се симнало по скалите, седнало во санка и му кажало на кочијашот: „Кај Каролина Ивановна!“, а самото откако раскошно се завиткало во топлиот шинел, ја задржало онаа пријатна положба, од каква што не можеш ни да измислиш подобра за рускиот човек, то ест, кога самиот на ништо не мислиш, а меѓутоа мислите сами влегуваат во главата, една од друга попријатни, не оставајќи ти дури ни таков напор да луташ по нив и да ги бараш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зар и следниот пат пак ќе седнам во туѓа фотелја и пак само бојата ќе биде различна?

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Седнав во фотелјата на малото плато пред градината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Отсутно ги погледнав, размислувајќи за содржината на телеграмата што требаше да ја составам, а за која ги немав неопходните податоци.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На денот на Свети Пантелејмон, великомаченикот, кога папуџискиот еснаф излегуваше во манастирот во Нерези, Тодора ја грабна родената Костадинка, Коца, и прва излезе пред порти да седне во чезата врз посланото веленце.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Се качивме во авионот. Првата мисла кога седнав во авионот ми беше АПСУРД.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Постојано кога ќе седнеа во ресторанот да јадат, таа длабоко издивнуваше: ”Ах, а моите мили, имаат ли тие што да јадат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

За првпат нашите бунтовници видоа море и за првпат седнаа во галија да бидат превозени на другата страна.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

На пример, кога ќе седнам во Франција во TGV (воз Grand Vitesse), уживам гледајќи ги пределите: тие предели се, налик на Пикасовите дала или делата на Кле, уметност.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Бидејќи клупите беа зафатени, требаше Крсте да седне во една со Нешка, но даскалот не беше уште „современ“ да кладе машко и женско во една клупа и тоа јабанџии, ами го скорна брата ѝ на Нешка, Стојана, го кладе таму Крстета, а Стојана го намести во првата до Нешка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Арно ама, долномалци ја намирисаа работата и како „отруени" Бугари ги известија војводите Јована Гуровчето и Шаќира и овие со своите чети им го фатија патот на Цицовци и Кондиловци кон Полчишта и им седнаа во ѕидиштата од оградите на Бешишкото Поле, и уште кон стари вечери им удрија еден залп од малихерите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

У тој момент е опседнат со дилемата дали да ги разбуди пријателите од соседните викендички и со нив да ужива во животот и во сѐ она што создал... или... да седне во белата кожна фотеља од својот монструозен глисер, да го разбранува мирното езеро и силно да го почувствува душевниот мир што му го овозможува државата у која живее.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Мајка сакаше да седне во еден од последните редови, но тие беа зафатени.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Аха, значи, кражба! – исцеди Кузе. – Ајде жено, тргнувај пред мене.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога го наполни скутникот, седна во сенката на разгранетата шупливица и во испотените дланки ги трие класјата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Крстовица забави чекор во кој Кузе забележа страв. Ликуваше кога гледаше такви.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Годините што изминаа длабоко го врежаа во прстот на Крстовица прстенот што секогаш остана чист.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И се најде седнат во постелата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ќе седнеа во тремот или под лозницата, ќе испиеја по една ракија, ќе го пробаа сирењето што го донел и ќе се расприкажаа за животот во планината, за упадите на глутниците, за громовите, за пожарите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Ќе чекаме, бабо, - рекоа и пак седнаа во плевната.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Кога седна во клупата и часот почна, веќе и под мишките се имаше испотено.