смее (гл.) - или (сврз.)

- Зла крв, рекол нејасно Онисифор Мечкојад. - Сега веќе не ќе сонуваш црно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Заради задачата “Ема”, кога со полицајката ќе останеа сами, се однесуваше необично, плашејќи се да не ѝ погледне в очи зашто таа сигурно знаеше (така претпоставуваше Деница) да прочита барем мал дел од нејзините намери и затоа, кога ќе останеа сами, Деница разговорот го насочуваше кон нешта кои бараа двете да гледаат нешто таму некаде, да пребаруваат таму некаде, да се смеат или да се чудат на нешто што е таму некаде, надвор од нив, а пак тука некаде, во близината, во канцеларијата, во собата, во ресторанот, на улицата, кон нештата кои беа доволно интересни и важни за да бидат двете свртени кон светот што ги опкружуваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Само да се одморам, да земам здив“, повторува, а не знам дали се смее или се подготвува да заплаче.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Другите не знаеле дали се смее или липа над својот нож со крвав врв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пристапувам до креветот, ја подавам раката за да ја погалам по главата, знам како треба да се однесуваме со вознемирена жена, посебно знам како треба да ѝ пристапувам нејзе, но таа ја крева дланката спроти мене, ја испружува раката и не дозволува да ѝ се приближам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)