Во својата гротескна природност изгледаше како човек кој станал идентичен со својата желба, како отелотворен, чекоречки day dream, како фантазам што зборува.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Но, мене токму тоа ме плаши оти креативниот сон, толку потребен на театарските дејци, може лесно да стане идентичен на оној на книжевниците, то ест на оние, кои само покриени со туѓи пердуви, можат да засонат.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)