Како резултат на тоа, пеењето станува забрзано (да би да втаса на сите “фронтови“!), но и хетерогено како што и му прилега на едно сосем ново гледање на светот, непрегледен и немилосрден, овојпат со очите на болката.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)