сте (гл.) - ми (зам.)

И се исправи до ѕидот, па му вели на Илка: — Како на сете сиромаси, Ило, и тебе. Мене сете сте ми едно.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Кој ти вели, мори мале, оти неќу да ве вида, кој ви вели оти сте ми одмилеле!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Токо дека сте ми мили, затоа не ми се иде да ве гледам вака окапани, вака гладни, вака страдни, голи боси.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Смешно, ќе ви се насмевнам в лице ако ве има, со презир и похота, со грч во срце што како клопче го собирам, иронично ќе ве исмеам, зошто вие не сте ми поважни од децата мои...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Не знам госпоѓо, но и вие сте ми многу позната.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И тој, да речеме свекорот, ќе ја кренеше каленицата и ќе речеше: - Здрави да сте ми луѓе!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
ФРОСА: (го остава пагурчето). Здрави да сте ми и живи!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ДЕПА: Да сте ми здрави и живи.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Ама не сфаќај ме лошо, војводо! И ти и Бојан, и планинава и твојот добиток, и кучињата, мили сте ми, премили, но ова не е мој свет.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А и чунот сте ми го зеле.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Добри сте ми, им зборуваше во себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
БАБА АНЧА: Ќе дојдам синко... Само да сте ми здрави и весели вие.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
КУМОТ: (на свирачите). Што сте ми задремале бре вие?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Делми ви роков: „добре сте дошле“, Да сте ми живи што сте ми дошле.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
СТЕВО: Остави ме ти мене на мира. И сите вие. На глава сте ми качени. Проклети селаништа!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Поарно ништо да не сте ми кажале.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тоа ви е фала што сте ме чувале како татко, црното од под ноктите сте го ваделе, сте се треселе над мене кога сум имал температура, сте ми го држеле челото кога сум повраќал, сте ми укажале да не се плашам од првата менструација, јас вам така, јас сум гомно едно, пичка ми мајчина.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Вие сте ми драги о, спомени мои, во душава моја сакам да ве згрнам!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Ова утро, според информациите од медиумите, се дознава дека ноќта била мирна на ридовите над Тетово.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ќе заборавев: пред пет дена добив картичка од вас во која се претставени двата брега, албанскиот и македонскиот, на Охридското Езеро со поглед на Поградец, што вие сте ми ја напишале на 18 декември 2000 година!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Па и оваа не чини – рече Зоки и за следната карамела. – Ту, какви карамели сте ми донесле!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но гледам, гледам дека сте ми печени ... Навреме и без грешка ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Поздравувајќи се со отецот, директорката и одделенските раководители му се заблагодарија и се извинија за вревата - Деца си се деца! - а тој воздржано се насмевнуваше со крената десна рака - небаре благословуваа: „Да сте ми здрави и живи! Пак да ми дојдете!“ ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Благодари му на бога што не сум ве сетил кога сте ми ги празнеле шаржерите.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)