Гумениот душек беше надвор, како и платнените креветчиња спружени среде оној карактеристичен мирис на блиското есенско согорување на билките.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Тој и во мојот кревет не се стеснуваше да го тврди истото она што го слушнав од писарот во српско: дека гревот е измислица на итрите и на богатите.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
А тој ми вели: „Знаев, мајче, дека сум добредојден.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Впрочем и јас, во минатото, на сонот му давав предност, иако потоа, при првото будење, па и тогаш кога будењето ќе се случеше во никое доба, не се стеснував да му се навртам на првото лапало што ќе го напалав во темнината.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Затоа и не се стеснував да му речам на момчето: „Ти, Иване, сета куќа имај ја за своја, а не само собата во која си сместен“.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Се зарадував кога почна да ме загрева! Не беше од оние молчаливите.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Ќе се однесувам навистина како да сум дома“.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)