стои (гл.) - во (предл.)

Преку дословноста на она што таа го прави (мастурбација, научно покажување на цервиксот и сл.), нејзиното тело станува црна дупка во којашто имплодираат симболички значења.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Она што всушност се случува во претставата на Ани Спринкл „Post Porn Modernism“ го опиша Rebecca Schneider: „Гледачите стоеја во ред и чекаа повик за да се приближат и да погледнат низ гинеколошкиот инструмент (сspeculum) којшто беше вовлечен во вагината.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мнозина теоретичари се сложиле дека во овие дихотомии постепено е воведуван поимот уживање којшто постепено ги расточувал, кој беше слепа дамка на поранешните сериозни анализи и кој ги воведе прашањата на желба, нагон, фантазија, афективно вложување на набљудувачот итн., и го менуваше тежиштето на критичката анализа од продукцијата кон консумацијата (како поим што го заменува дотогашниот повеќе неутрален: рецепција).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Самосвесната софистикација на современиот интелектуален дискурс стои во јасен контраст спрема Мецгеровите субјективни „зборови“, емоционалните зборови што збунуваат, но коишто се непогрешиво стварни, директна експресија на замешаниот, страсен, лут и заплашен виктимизиран човек.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Деструкциската уметност би требало да биде загрижена над општественото тело на колективната пракса бидејќи тоа „повторно ја донесува опсесијата со деструкција, на која поединците и масите ѝ се потчинети“.4
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Делата што ќе бидат претставени референцијално се втемелени во популарната култура, но контекстуално и понатаму во идејата за висока уметност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
2 Поедноставено, популарната култура стои во служба на принципот на задоволство (бил тој проста популистичка забава или некој посструктуалистички јоуиссанце), и се однесува на многу аспекти на ова задоволство, на прашањето на телото, но и манипулацијата, консумеризмот и воопшто - моќта.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, она што ги прави интересни во прв ред е потполната свест дека, иако значењето е лоцирано во дискурсот, а се чита во контекстот, дури ни традиционално сигурниот контекст (високата култура) не е во можност потполно да ги контролира значењето што го „влече со себе“ и значењето од другите контексти. нафф 6 „Нема сомневање дека отпорот на свесното и предсвесното Јас стои во служба на принципот на задоволство, сака да го спречи незадоволството што би било предизвикано со ослободување на потиснатото и нашиот труд оди во таа насока да се издејствува допуштање на таквото незадоволство со повикување на принципот на реалноста.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Можеби ова се чудесии, ама вистинити! Таа стоеше во очите!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа убава, преубава, млада, гувееше стоејќи во место, без да смее збор да каже.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Од бунарот влегува воздухот до сите нив. Низ него дише утробата, сето Кале. Така стои во многу записи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Времето како да стои во еден миг во кој се туркаат да заземат место повеќе настани истовремено.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Според разговорите што ги водев подоцна со старите жители на селото, во Маказар немало семејство Боте, та заклучив, што набрзо од хартиите и ми се потврди, дека учителот веројатно бил од друго место, донесен можеби специјално од Никола Поцо за да држи училиште на народен јазик и, во тој случај, можеби и живеел во еден дел од куќата на трговецот, та тука останал и неговиот ракопис, спастрен подоцна од семејството Поцо во лимената кутија која, очигледно заборавена, стоела во дупката на ѕидот од потонот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Оној кој еднаш стоел во потсдамската Гарнизонска црква крај гробот на Фридрих Велики и Фридрих Вилхелм I, оној кој свесно ги набљудувал старите скинати пруски знамиња по ѕидовите, нему од тие симболични ткаенини на знамињата ќе му се создаде целиот свет...
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тоа беше свадбена пролет и неа ништо, па ни неспокојот, разговорите и изблиците на војната што почна засилено да пламнува, не можеше да им ги одземе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Очекувајќи ја, Јехуда мислеше на неа и времето во работа му минуваше неосетно, сè додека, стоејќи во прикрајок од неговиот дуќан да излезе понекој задоцнет муштерија, Алгра не се појавеше на вратата од неговиот дуќан и не му ја положеше главата на градите, симнувајќи му го кројачкото метро од вратот со едно долго повлекување.  Така од квечерина на квечерина Алега и Јехуда сè потешко се разделуваа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ве молам почитувајте ја таа традиција”*.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ги става очилата со тенка позлатена рамка и посебно се задржува на два кратки новински портрета, едниот проследен со цртеж на нејзиниот млад лик и другиот со нејзина поскорешна фотографија на која позира, благо насмевната, со флејтата во рацете; две содржини што ги чува како посебно значајни во албумот, кој инаку, постојано стои во салонот, како декор за масата, но и како тивка покана за посетителите на овој салон да ги свртат неговите страници.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Така стана сведок и на деновите на искушение на архиепископот атински како и на страдањата на атинските Јудејци на кои Блажениот, во обидот да ги спаси, им издаваше лажни сведоштва дека се православни, а во соработка со управникот на полицијата и полициски исправи со грчки православни имиња и со назнаката „православен христијанин” во графата за религиозната припадност што мораше да стои во исправите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Уметникот погаѓа дека девојчето има некој свој цртеж на изложбата, па ја води и мајка си да го видат како стои во оваа светла сала во центарот на градот, што многу луѓе ја посетуваат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Средбата со уметниците и писателите - пред сѐ со нивните дела - треба да ни го овозможи заклучокот за тоа што стои во "суштината" на овој исконски гест, што стои во поривот да се отфрли класичното токму на крстосниците, на почетокот на новиот век или во нашево време.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Стоеше во средината меѓу Бузо и неговиот помошник Марко и држеше в рака стап со кој мавташе заканувачки кон нас...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ноќта да стои во став мирно, во ноќта луѓето потајум да си се бараат самите себе си, севезден да седат голи и боси, да сушат алишта и чорапи на полна месечина, да јадат тврд леб и меки патлиџани, со некое зрнце сол.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Откај паметникот Голијат ќе ја раскрилувал престолнината на вистината.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сега, од големата библиотека што ја изгради Тој останал само еден изгорен столб поцрнет и од времето и од огнот и сенка на голем коњ се ниша меѓу урнатините.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На коњот сѐ уште стои неодврзано седлото на императорот сосе попрази и сосе узенгии, и голем свиток стои во торбата - испишан со ракопис на Хадријан - sacra populi lingua est.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Особено е штетна употребата на (пре)светли бои, бидејќи тие не стојат во врска со природата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Извесно е дека теоријата на хаосот стои во основата на меѓудисциплинарната природа на граничните истражувања.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Презимињата се наведени според абецедниот ред онака како што стојат во Именикот и претставуваат избор од преостанатите деветнаесет милиони имиња. The falls Интересирањето за можностите една филмска енциклопедија да им биде соперник на Каталозите на целиот свет (Whole Earth Catalogues) од раните седумдесети години и уживањето во составувањето списоци поради нив самите, беа идеи што им претходеа на разни проекти обединети во филмот “The falls”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Берачките на хоризонтот стојат во дланките со многу знаци судни а под нив мртва сенката е моја.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тие стоеја во кујната и Кети мораше да седне.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Публиката паѓаше од смеа; беше пазуза, сите јадеа пуканки, пиеја „Кока-кола“, но се смееја; на еден голем, висок кревет, лежеа Ина и аѓутантот, и божем водеа љубов, со гротескни движења под една покривка; јас се качував, сакав да ги фатам на дело, но никако не ми успеваше: скалите стоеја во воздухот, јас ќе се качев до врвот и потем, кога требаше да ја ставам раката над очите и да видам, одеднаш ќе сјурев надолу.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со таа злобна реченица ја постигнав целта, оти Луција ме прострела гневно со очите и рече: „Би замолила да внимаваме што говориме овде и да не го навредуваме народниот дух и Партијата што стои во негова одбрана“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тргнав во еуфорија кон скалата, со чувство дека сум семоќен, ја зедов (а и самиот не знаев, во тој миг, зошто ја земам), ја кренав и на ум ми дојде луда идеја: „Ако можам со моторот, зошто не би можел да стојам во воздух и со скалата?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Одевме така, не знам колку, оти времето стоеше во таа светлина; брзината беше бесмислен поим во тој пејсаж, во таа атмосфера на гаснење; веќе одевме кон еден од последните свиоци, пред Велес; отприлика беше некаде околу седум или осум часот, и пред нас веќе се појави мостот, а веднаш зад него тунелот; тоа беше класичен железнички мост, со метална конструкција од левата и десната страна, како коридор што веднаш се влеваше во утробата на тунелот, во неговото темно устие; и, во тој момент Земанек зад мене рече: „Гледај“. „Онде, долу“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Помислив: намерно не погледнува кон отворената врата на големата соба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Огнена почна да се тетерави. Како да стои во чамец што бранот го подзел в рака.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека стоевме во тремот дури одбегнуваше да праша каде лежи; во која просторија е сместена?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Иване! Иване! Не гледаш? Се случува нешто!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќосиќевиот наративен модел речиси провинцијално им се опира на естетичките принуди на софистицираните литерарни техники.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Како воопшто некој може да има авторска претензија на “nouveau roman” а да не завладеал со новата “логика на симболи” која стои во темелот на веќе реализираниот проект на европската литературна модерна. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 91
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Пет Еврејчиња, некако свечено чисти и облечени, стоеја во група и се расправаа нешто што ние, далеку од нив, не можеме да го чуеме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се подигнавме, истресовме прашина и стоиме во молк.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За време на краткиот прeстој во Скопје заради консултации во МНР, на членови на Главниот одбор на Сојузот на борците, кои за време на граѓанската војна имаа високи функции во НОФ и АФЖ, им кажав за средбата со проф. д-р Владислав Барчиковски и за мојот предлог.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И на патот до последното почивалиште, па и таму, пак стоиме во групи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во една соба, која одделно стоеше во дворот имаше стар дрвен разбој и јас по цели часови ѝ досаѓав на тетка Рајна со прашања за тоа како се вика секој дел од разбојот и како се ткае.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И потоа ја совладува уморот создаден од обидот да се справи со звуците; пискотниците и криковите во психијатриската клиника Гнездо како да се оддалечуваат од неа, како да доаѓаат од далечината, и повеќе не се човечки гласови, туку звук кој го создава ударот на човечката болка, претворена во гнев, по гонгот на судбината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа ги совладува уморот создаден од обидот да се справат со звуците; пискотниците и криковите на психијатриската клиника Гнездо како да се оддалечуваат од нив, како да доаѓаат од далечината, и повеќе не се човечки гласови, туку звук кој го создава ударот на човечката болка, претворена во гнев, по гонгот на судбината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа го слушав бавното дишење со кое како да поттурнува некоја болка која ѝ стои во градите, тоа е една грутка која го има обвиткано прашањето зошто воопшто постои ако постои вака, и среќна е сѐ додека таа грутка е сѐ уште околу таа мисла, затоа што мислата, соголена, без таа грутка околу неа, би била неиздржлива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останал истиот и без мене овие седум години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стоев во претсобјето, мирисот беше ист како и пред да заминам, оној мирис кој го донесовме со себе кога се вселивме во тој дом кога имав единаесет години, и кој остануваше непроменет и откако Зигмунд се отсели кога имав дваесет и една година, и откако се мажеа и од домот заминуваа моите сестри, и по заминувањето од дома на брат ми Александар, тој мирис на нашиот дом остана ист и откако умре татко кога имав триесет и четири години, една година пред да заминам за Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Поставете ми некое едноставно прашање,” рече доктор Гете, и се приближи до една девојка која стоеше во аголот на просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Или само бавно дишат, и со тоа вдишување и издишување поттурнуваат некоја болка која им стои во градите, тоа е една грутка која го има обвиткано прашањето зошто воопшто постојат ако постојат вака, и среќни се сѐ додека таа грутка е сѐ уште околу таа мисла, затоа што мислата, соголена, без таа грутка околу неа, би била неиздржлива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нејзиното име никој не го знаеше, сите ја викавме Добрата Душичка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа стои во однос кон имагинативната продукција на нови дескрипции за тоа што се случувало (пр. на тоа што мажите им го правеле на жените) како што Лок (кој се опишал себеси како “ниж работник”, кој го чисти ѓубрето) стоел во однос кон Бојл и Њутн.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Грижата за одговорност стои во средиштето на деконструктивното искуство.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Но тоа излегување не стои во спротивност со принципот на умот, туку тоа дури ја отвора можноста за прашањето на умот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Како што почнаа да се топат ситните мразулци по лицето на дојденецот, неговите сини, речиси проѕирни очи минуваа лево и десно по голите камени ѕидови на колибата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тие двајцата сега стоеја во тесната колиба, еден спроти друг, и се гледаа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ги вика оние што се потпираа на оградата на Камениот мост или стоеја во стрелачки вод пред слаткарницата „Јагода“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Стоев во двоумење и мислев дека од моите очи розга крв што почнува да ги копа на моето лице првите бразди на староста. ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тој свечен чин на неможното, кога дури и кобниците ги забораваат проколнувањата со кои се родиле и со кои ќе умрат премногу изморени за да прослават еднаш во животот и благослов, во водите престануваат вражбите: над дебел опаш на видра се смирува рој бели рибички, водените полвови со очи ја пијат ѕвездената светлост: потоците ги појат разбудените коренчиња на дуњите и сливите, жугаат од нив сончогледи и пченки, и уште подалеку,
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во просторот помеѓу куќите и рекичката што брзала ослободена од мраз и со поинаква боја заради надојдената снеговица, гласот како да не значел ништо зашто сѐ што ќе се кажело тоа истото веќе некој го мислел, не еден туку повеќето, ако не и сите околу запрегите. Во такви часови и тагата онемувала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
во долиштата до кои не стасала лакомоста на живите, го засилуваат листењето на оскорушите и дренките, и на оние сини цвеќиња над кои сеќавањето разбуцува топли спомени: но таму е проѕирен и лелеав Дмитар-Пејко со цут на жилата меѓу веѓите, стои во ѕвонеста кошула на младоженец и помлад е од некогашната своја младост, ќе се пресмета со чудовиштето што ни го претскажуваше патем:
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Оди си“, се наведна. „Кажи им дека сум овде, дека ги чекам да дојдат и да ме запалат. Во детството ме апнала змија.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури и оние неколку тажачки, жени стари како желки и до нос во црно, секогаш готови над туѓ мртовец да ги споменат своите покојници, без допир една со друга и секоја со свои претчувства, стоела во јато, птици што чекаат ветар да ги однесе некаде во топли и богати краишта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гапка кај него ги чува клучевите од оставите и од подрумите; клучот од големиот сандак, што стои во неговата соба и од средишната остава Иван Иванович го носи со себе и не сака никого да пушта таму.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Иван Иванович секогаш му дава на секој од нив или ѓеврече, или парче од диња, или круша.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Стоеше во просторната сала, наострен како откочена пушка и сега ја држеше во својата дланка онаа рачка, што требаше само да се притисне, за сите делови од бичкијата да полетаат во своите виорни, а сепак строго одбележани движења.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја жалеше Змејко и секогаш се чувствуваше стаписан од некое необразложливо чувство на вина пред таа загубена верба во своите раце кај тој старец, во нивната умешност да создаваат, да градат, додека нејзиниот недостиг стоеше во секој негов збор, во секој поглед на оние очички, што не гледаа ниеднаш право в лице.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стоеше на прозорецот. Пред неговата постојана, судбинска осаменост и оддалеченост стапалките на луѓето во снегот, дополу зарамнети од врнежот, беа сега како секои Други стапалки; она време што стоеше во тој наврнат снег над дирите го правеше и самиот некаков безимен исконски ловџија, кој сретнал на својот пат нечии стапалки, трагови од некого, што поминал неодамна по тој снег, со таа разлика што според некоја карактеристичност на трагата успеал да распознае кој бил тој, што поминал пред него тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа стоеше во погледите на оние двајца такво, што на Змејко еднаш му се стори и дека му се допаѓаат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Откако целото го разголе, само пушти глас меѓу грутките кои и стоеја во грлото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Светлано, наполни ми ја чашава, да ја турнам груткава што ми стои во грлово.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Никако зимава да попушти! Еве, веќе е средина на март, а снегот во купишта уште си стои во дворот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Венчалните прстени секогаш му стоеја во џебот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Писмото го започна, претходно голтајќи ја кнедлата која му стоеше во грлото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Арсо долго време стоеше во очекување.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа си стои во неа и ја мачи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- И не можам без тебе Обичен графит, ама го видов и ми стои во главата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И неговата фотографија сè уште стои во рамка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не одам, не одам, ама ни струјата не можам да си ја платам Како казнети стојат во тунелот во ГТЦ, на вратата од импровизирана канцеларија од плексиглас без прозорец, за спорни сметки, дупликат, претплатени, неплатени и исклучени.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Е, сега настапува проверувачот, полн со сомнеж, па, притискајќи нѐ нас на задната врата, почнува истрагата, човече, едниот ја брка бабата, другиот го држи дедото, автобусот стои во место, вратите заклучени.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ми стои во главата напишана и чека.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Најблаго речено, нешто слично можел да доживее некој од мене разделен со стотици генерации, некој над чија черупка безгласно сум стоел во Музејот на животот и смртта.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ракијата не стои мирно во човекот, како што стои во матерката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае каква сила ѝ стои во главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тодор не ја поднесувше Бојана. Беше ќерка на полковник во гардата, еден од првите поддржувачи на Стојан во градот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Бев во голема невола: ми претстоеше итно патување; еден тешко болен ме очекуваше во село оддалечено десет милји; силна снежна меќава го исполнуваше просторот меѓу мене и него; имав кола, лесна со големи тркала, токму онаква каква што е потребна за нашите патишта; завиткан во бундата, со ковчежето со инструментите в рака, веќе стоев во дворот, подготвен за пат; но коњот, коњот го немаше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вратата се отвори и се заниша на ментежињата, отворајќи се и затворајќи се.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога веќе сакав и самиот со крик на ветар во себе да го пречекам неговиот удар на ветрот, на тоа чудовиште на ноќта, ги здогледав: стоеја во вовлечена врата на некаква куќа со бетонски орел на покривот и прегласно за една таква студена и дождлива ноќ се смееја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но најчудно беше нешто друго, најчудно беше содржината, податоците за сета таа работа што стоеја во рефератот на Методија Гришкоски. Проклет да бидам, реферат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тешко на тие што забораваа на редот, тешко на тие што не знаеја да стојат во стројот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Го наслути. Стои во бел мантил пред здрвените пралуѓе и им објаснува без грч во гласот и во ликот каков е, кој е, каде се наоѓа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Двете стоеја во паркчето под саат кулата се држеа возбудено за златното ланче околу вратот на Томе и страстно тонеа во своите младешки желби и мечти.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Веќе не стои во однос на било што; веќе нема никаква моќ над просторот, беше рекол еднаш; лежеше речиси непрекинато и едвај се придвижуваше.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тој не стои од онаа страна на хаосот, хаосот стои во него.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Еден примерок на „ Тајмс“ кој, поради промените во политичките сојузништва, или поради погрешните предвидувања изречени од Големиот Брат, бил исправен можеби десетици пати, стоеше во архивите носејќи го својот оригинален датум, и не постоеше ниту еден друг примерок за да му се противстави.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во сите корисни вештини светот или стои во место, или назадува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стоеја во сенката на лесковите грмушки.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие стоеја во неговата свест неповрзано, како слики околу кои владее мрак.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие беа нешто за што беше делумно свесен, нешто што му се метка покрај самото лице, смрдеа што упорно му стоеше во ноздрите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш ја забележа девојката како стои во подножјето на споменикот и чита, или се преправа дека чита еден постер излепен спирално нагоре врз столбот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Работното место налагаше Гоше да користи огнено оружје, но испитувањата на службите покажаа дека засега “тоа прашање е отворено” (“нагласено темпераментен до благо непресметлив”, стоеше во специјалистичкиот наод на службите), па на располагање имаше секира со кратка рачка, со остро сечило и со наназад силно издаден тупук.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Затоа, за разлика од бегот, тој побрза да ги расчисти утапканите траги, бидејќи и цвеќето што стоеше во вазната среде маса тоа му го одобруваше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој, „штедриот и милостивиот Мустафа-бег”, како што стоеше во документот, „пред светлото и чисто шеријатско заседание, го изведе тужениот брат Иса-бег, гордоста меѓу заповедниците, сопственикот на големи знаења, мајданот на милоста, гордоста на државата и верата, и против него кажа дека целата задужбина, имаретот и медресата, и двата амама, селаните и книгите, зградите, нивите и бавчите, дуќаните, и сето друго - нему и на неговите браќа Иса-бег и Паша-бег им останало како заедничко наследство”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Можеби Симон се склонил зад вратата на оставата, откако ме посматрал од тремот, додека јас стоев во светлиот круг на дворот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Неколку мига, на осветленото парче во дворот, стоев во сон, предадена на млечната ноќ што ми го обвиваше и ми го дразнеше телото со блага свежина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Но импресијата и експресијата кај нашава поетеса не стојат во некаков јалов, одн. „школски”, коректен, корелативен момент од кој се забележува некаква „гола акрибија” или евентуален обид да се испроба вештината на „стилските вежби” во зададен поетички формат кој би бил самодоволен или „самозадоволен” од апсолвираната лектира...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Снагата можеш и да ја испоганиш, ама душата не ти ја давам дури стои во мене – го повтори Анѓа одговорот и му плукна во лицето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Бројчето што ми го купи братот, сосема на крајот, како последно, го изговорија неколку пати па оти никој не се јавуваше, стоејќи во последниот ред на хорот, го извадов од џебот - и токму тој штоф, претворен во двореден костум што го плати татко ми, направи да не се срамувам од доброоблечените скопјанчиња.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Токму тка стои во писмото мори ќерко?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Аман, бе Фидане, бе! Их, ама вино си имал!... (Седнува меѓу нив). (Момци и девојки, стоејќи во одделни групи, се задеваат.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Море, девојчиња. Пуштете грло! Де нешто поживо!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Меѓу овие прозорци, над самото огниште во ѕидот, има „мазгалка" (едно малечко камарче) во кое стоеле во старо време огнилото, тратта, кременот и неколку страка борина, та кога ќе си дојде домаќинката подоцна да знае каде ѝ е „виделото".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И ете го, уште година нема, тоа веќе стои во стојалката, гуга и се влечка по задниче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не дај при трпеза богата Да бидит низок трошкоед, Или стоејќи в агâл зад врата Да чекат за молба свој си ред.
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)
Кога светот стои во место кога лудаците остануваат на престол кога тешко се стига до вистината стиховите ја мрдаат жабокречината Кога доблеста знае да кризира и душата со чемер тетовира кога љубовта знае да девалвира вистината на хартија се гравира Проклетници одземаат живот ѕверовите се грабаат за имот лудаците го убиваат мирот стиховите сведочат на листот Лудаците сепак умираат ѕверовите во пекол заминуваат карактери и луѓе се менуваат а стиховите на лист остануваат
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
И луѓето од поблиските куќи до каменоломот од страв ги напуштија куќите и стоеја во дворовите и бавчите гледајќи кон каменоломот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Дали тој, можеби, предлага дека да се биде пар и да се биде поединец стојат во ист однос?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Значи во скутот на тој Непознат седеше Катерина а неговиот глас дури и овде во темнината како да ми приоѓаше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Веројатно навреме приземјен, стои во записникот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А и гласот на Непознатиот што го слушав како доаѓа низ вратата додека стоев во собата на Грофот беше истиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Некој што стои во дворот веројатно ќе оценеше дека положбата на нејзината става потсетува на птица подготвена да полета.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Четворица полицајци стоеја во аглите на оградениот простор со жолти ленти околу зглавките на рацете за да го истакнат својот авторитет над луѓето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш мајка ѝ нареди: оваа големата кукла ќе стои во стаклената витрина во креденецот, а со малата можеш да си играш.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Потпишав. Се исправив. Стоев во став мирно.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ленка, мојата сестричка, притрча до мене, и плачејќи, ми рече: - Бате Кире, и ти ли ќе, одиш?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Пандо му подаде парче пченкарен леб и почнаа двајцата да сркаат од војничката порција од која Нумо се разделува само кога Пандо треба да стои во редицата пред казанот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стоејќи во став мирно, ги, следевме вестите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еден по еден, стоејќи во редица, се запишувавме доброволно.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Затоа го пуштив да стои во сенката на свеќникот од ковано железо, за сенката да му исцрта црни мустаќи”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А ројот стои во воздух и не се мрда.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Пролетва, од 20 април, кога меѓу 17:30 и 19 седам пред „Багдад кафе“ и се обидувам да уживам во макијатото, секогаш едни исти брборливи мисли ми се раздвижуваат низ главата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
11 Мотив: рана пролет: Брегот на Профим зазеленет; неколку јаболкници и праски избрзале, порано расцутеле, се преливаат во алови и бели бои; по падините на брегот излетале и првите жолти цветчиња расфрлени како распукани жолчки; белее куќата на Профим, која е скоро варосана, а покривот црвенее како тукушто пресечено месо; по брегот пасат неколку овци, кои, чиниш, не се движат, небаре стојат во излог за детски играчки; еден коњ слегува по патеката со крената опашка како да лебди во воздухот; две шареникави добичиња, крава и вол, со издолжени вратови брстаат по зеленилото спуштено ниско и се допираат, се чешкаат со колковите; по коњот оди човек (веројатно Профим) со лимена кофа в рака; на кофата е паднато сонцето и облеснува; нишајќи ја кофата, човекот како да сака да го брецне сонцето; друг некој (веројатно Скрче) се шета низ бавчата, оди од стебло на стебло и ја потпира главата на нив, како да ги гризе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
(К) прашува: може ли лицето од гума толку многу да се истегне така да некое огледало може да го одслика во нормални размери? (Л) е филозоф: “-” се разликува од “-”. (Љ) го проучува семејното стебло. (М) не е заинтересиран за работа туку само за игра. (Н) се поттикнува себе и другите да работат повеќе, а не помалку. (Њ) ги уништува делата кои ги завршил. (О) го направи “Критичарот гледа”. (...) Термостатите се врзани за радијаторите, но без никакво дејство, вода до двете голи жици.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Поправениот „јагуар“ спремен за возење стои во гаражата неупотребен. Таму е од октомври.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој е некаде помеѓу хартиите кои не се уредени и кои се на различни места.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не знаеше како да се движи на таква музика и како скаменет стоеше во место.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Абдула, Бидун кој живее во ОАЕ37 Насилното повторно исцртување на меѓународните граници (како што стои во познатиот цитат од генерал Даглас Мекартур, „старите граници никогаш не умираат, тие само се прераспределуваат“) е една од главните причини за апатридија.38 Другите причини опфаќаат: 36 Ibid., p. 53. 37 UNHCR/IPU. Nationality and Statelessness: A Handbook for Par- liamentarians. Handbook for parliamentarians no. 11-2005, 18.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
А за кого е оној мармалад, види, пет месеци стои во креденецот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија беше сосем неподготвен, недотеран, како за несреќа не слушаше француска музика, а цела дневна беше распослана со книги, тестови и домашни од неговите ученици.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Маци! Маци! - почна да вика и да шара со погледот додека виљушката сѐ уште ѝ стоеше во рака.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Соковите што стоеја во преградите се затресоа и нешто се преврти, но Мони не му обрати никакво внимание.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога се завртев, таа влегуваше внатре боса и ја затвораше вратата - чевлите воопшто не ги ни внесе внатре.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Испуштив само едно мало "аааа".
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа некои велат: Отровот бил студена вода како мраз, што како ситна роса извира од една карпа во Нонакрида, па ја фаќаат во магарешко копито, оти не може да стои во никакви други садови, веднаш ги пробива со студот и острината.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Така и сторија. Дедо Владимир седна, а Влатко со садниците тополи стоеше во задниот дел на автобусот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Твој е ако успееш да стоиш во место со затворени очи и да не се занишаш.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Марија стои во кујната, со цвеќето во раце и се тресе.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ние претставништвото не го проширивме. Шест месеци стоевме во место, а имавме конкретни директиви. Потребни се 400 нови квадрати.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Посебно се истакнуваат, како што стои во извештајот "конфликтните интереси".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Како прво се набележани југословенските интереси во кои, според експертите, "југословенскиот интерес во Македонија е српски, без удел на Хрватите и Словенците, освен индиректно".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
А кога Господин Бертран пак го напушти станот со тресок на вратата јас сѐ уште збунета стоев во ходникот и се прашував дали се посомнева дека штотуку излегов од нивната спална соба во моментот кога тој влезе во станот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Таа си се прашува што би се случило кога би паднала во кафезот преку ниската метална шипка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наводот од Портретот на уметникот во младост стои во посложен однос спрема својот извор.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сани размислува за Џони Мохак додека стои во зоолошката, пред пештерата со трева и заспани лав и лавица.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Одломката доаѓа од оној дел близу до крајот на романот, кога Стефан Дедалус треба да стане писател, што сосема одговара, бидејќи наводот алудира на преминот од симболот кон богот на пишу-вањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кафезот им изгледа премал за било што освен спиење во влажната трева.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нејасно ми стојат во маглушината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Човек не знае кој стои во излогот, а кој пред него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
10. Колку повеќе се истргувам, толку повеќе ми стои во близина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кирков во Велес: “Нашиот несреќен македонски народ, стои во писмото, е изложен на безброј несреќи и понижувања од Турците.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)