стои (гл.) - на (предл.)

Пресудата беше спроведена доброволно, без да има потреба да ја иницира понатамошна извршна постапка, на која беше решена. 77 ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Примерот на Зефиќ е поучен за тоа како еден работник треба систематски да ги користи сите правни средства кој му стојат на располагање за да се бори против нанесените неправди.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Стоеше на тој раб помеѓу свесното и несвесното, таа припаѓаше во исто време и на длабокиот спокоен сон и на околниот надворешен свет во момент кога спиеше, одеше по работ, на тенкиот хоризонт на нејзините очи и чуваше стража на самата себе!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Прчот долго, долго, стоеше на задните копита како бело божество на љубовта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој кој стоеше на чело на масите што присуствуваа на мојата егзекуција пред конечно да згаснам, ми се поклони со насмевка и ми ја покажа својата дланка во која што му блесна златен долар – идеологот на нашата иднина.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ако добро се загледаш, можеш да откриеш и нешто пријатно; долж реките игриво, весело и расцрцорено летаат едни златни ластовички кои толку убаво стојат на црната подлога.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Садовите во кои се наоѓа храната не се на оган или на маса туку стојат на стебла, од земја растат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Касарнската дисциплина беше попуштила, исто онака како што попуштаат обрачите на бочва од туршија, кога ќе стои на сонце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Началникот на училиштето ја ценеше Гоцевата способност, даровитост и ум.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На некои места беа поплукани од муви, што значи некогаш, во некој период, тие стоеле на отворено.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега, навистина, ова беше најсушната година во последните десеттина сушни години со ред, а овие денови на август, најсушните денови, и јас целото лето како додолец стоев на балконот и следев дали ќе се појави облак и дали ќе се чуе грмење од зад врвовите на планините.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во една голема книга, што сега стои на масата заедно со куп други, и кои ја имаат заградено мојата машина за пишување, а со неа и мене, прочитав: „Зар мислите дека човек ќе го постигне она што го сака?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Стоев на сувата земја и, ми се чини, не часови, не денови, туку години поминаа, откога смогнав да ги кренам нозете и да почнам да ги влечам стапките надолу по изгазената сува трева.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Илиевите и натаму стоеле на страната на Поцо, но кон Кочовите се придружиле други моќни семејства, на пример Копевци, Доковци и Кондо.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Да, секако г-не, ви стојам на располагање.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
„Добро ни дојдовте“, стои на еден транспарент, напишан со латиница, распнат на гранките од едно дрво.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Патиштата во оваа земја се убави и беа без снег, а брзинометарот на Коле речиси постојано стоеше на 160 километри, така што брзо ја сечевме панонската рамнина и неусетно се најдовме во Будимпешта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во Ардените, пак, да се вратам на оние прекрасни романтични места покрај Урт, сретнав безброј населби, села, селца, попатни кафеани, бензински пумпи, кои до еден стојат на дофат од раката на гостите, кои овде, во текот на целата година, доаѓаат со стотици и стотици илјадници.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Шишето стои на маса, испиено само дополу. „Сонува херојот“ - си рече Кочо.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Бев видела дека така стои на мојот здравствен картон.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Само ние моравме да стоиме на дождот: не бегаше ни мајка ми, ни дедо ми ни јас.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Збогум за навек, народни предавници! — плукна пред Бориса и се оддели од нив, цврсто решен да не го остави народот во најтешките страдања.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се позамисли малку, стана со манлихерата в раце и луто, сиот возбуден викна: — Јас, господа војводи, не се покорувам веќе на вашите наредби и од денеска не идам со вас да ја спасувам мојава глава. Не ја напуштам родната земја дури главава стои на рамената.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите стоеја на нозе и плачеа, само Толе викаше и тропаше со нозете.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И само што се крена утринската магла и малку се развидели, Цепенко, кој стоеше на стражарското место, извика: - Погледајте!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој е блед и задишан. Одвај стои на нозете. Се тетерави. Само што не паднал.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тогаш би требало да стои на малото чардаче и таму да ги чека.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Преживувањето станува неподносливо кога помислувам на лудаците кои и понатаму стојат на кормилото на разбиениот брод, на сите оние страшни, испотени балкански властољупци кои се поиграле со милиони животи.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Има градови што излегле од пејсажот А кога ќе осамнат стојат на брегот зачудени.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
2. Стои на брегот морав од залезот Јалов и опустен ќе заноќи како болник на носило од горчлива трева.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ти стоиш на брегот врзан за трските со златниот конец на тајната.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Сега замисли ме како стојам на гредата од покривот на куќата,“ рече Даниел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милан стоеше на влезот од работилницата и уживаше во пушењето на лулето што следуваше по ручекот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со воведувањето на оваа обврска на директорот на училиштето, сериозно се нарушува правото на штрајк на вработените во основното и средното образование, бидејќи тоа ги одвраќа вработените да го искористат своето право на штрајк поради страв дека ќе го изгубат работното место, а исто така преку оваа одредба сериозно се доведува во прашање ефективноста на штрајкот како мерка која им стои на располагање на вработените за заштита на своите права.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Влезе и викна: - Мамо, дај ми лепче! Олижнатото парче стоеше на креденецот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Го гледаше како стои на растојание зад домаќинот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Не му стоев на патот: за мене животот беше веќе одамна изминат, некаде меѓу моето матурирање и заминувањето на Јан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оддалеку веќе се слушаше доаѓањето на возот, кој трубеше речиси постојано и јуреше, како и секој експрес; јас стоев на пругата и почнав да врескам: „Слегувај, Лудвик! Слегувај, за име Божје!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем сѐ се случи многу брзо: експресот се појави зад кривината со страшно трубење; машиновозачот беше притиснал на сирената, затоа што јас стоев на пругата, а Јан Лудвик, расчекорен на самиот врв од мостот, со раскопчани панталони, со фалусот во рака; јас потрчав десно од мостот и се стркалав по насипот; се сопрев дури пред реката, во една грмушка; локомотивата протатне под Јан и веќе влегуваше во тунелот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И одеднаш, таа се поткрена од постелата, се исправи во половината и се огледа во огледалото царско што стоеше на ѕидот спроти одарот нејзин. Се огледа, се насмевна и – умре.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Стојам на преслапот и го следам пристигањето на Даскалов. Дали ме забележа? Прилично е оддалечен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми порачува дека поради мене стои на преслапот!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не претпоставува, кутриот, дека прекинува интересен дијалог?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја заобиколи камената жена од над амбисот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
СИТЕ: Амин! (Коте ја зема кутијата што стои на огништето и прави цигара).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Стоев на влезот на широчината и ја полнев капата со џамлии, слики, копчиња, шпиртосани бубачки, перца, празни кутии од помада и безброј слични предмети. од неколку улици наоколу доаѓаа деца и ги оставаа своите играчки во мојата ученичка капа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога Ана минуваше по улицата, тој се превртуваше, стоеше на раце, вадеше од џеб живи гуштери, беше среќен што таа, ги забава чекорите и го гледа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Стоев на прсти помеѓу две рамења, гледав само малечко крајче на арената, среќен кога шарените кловнови со големи црвени носишта ќе се појавеа на тоа место. Кловновите ги испратија со весели извици.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Беше толку изнервиран што ја слече топлата волнена блуза, ја фрли, и гол, само во маица, стоеше на сред студената соба и викаше со висок глас, речиси фалсет. Беше ужасно!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сето тоа ме истоштуваше сѐ повеќе и чувствував дека не можам веќе да стојам на нозете.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Мајка седна до мене. Ја зеде свеќата од свеќникот што стоеше на средината од масата, и почна да ја префрлува меѓу прстите, како некој кој нема што да каже, или има толку многу за кажување што не знае од каде да почне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го оставив светнатиот нож, позедов друг од кутијата, па минував по неговото сечило со крпчето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие тројцата беа застанати покрај отворениот прозорец на нивното купѐ, ние четирите стоевме на перонот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми го држеше своето кученце во рацете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш се прекрстив онака како што татко ми велеше, ко што ме советуваше, се прекрстив и изустив: „Господе Боже, ангелу што ми стоиш на десното рамо, чувару, Спасителу...спаси ме од рогатиот, од оној кој со Господа бил, а Господ аждер го престорил, наземи го испратил. Спаси ме, Боже, од сатанаил.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Едни еднокрилни, други двокрилни. Кој што заслужил. Како славеи ни стојат на рамењата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Овој дел од книгата всушност е полемички, аналитичен одговор на пишувањето на српскиот универзитетски професор, дипломат и државник Милован Ѓ.Миловановиќ /1863-1912/ во неговиот труд „Срби и Бугари” /„Дело”, Белград, 1898/, во кое се вели: „Ни историјата, ни етнографијата, ни географијата воопшто не му стојат на пат на решавањето на македонското прашање помеѓу Србите и Бугарите на начин што единствено им одговара на вистинските, добро разбраните интереси и на Србите и на Бугарите, а тоа ќе рече според вистинските животни потреби на Србија и на Бугарија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Застанат така, речиси неподвижен, покриен со смрзнат снег по телото и по лицето, наоблечен и наоружан, потпрен со раширени раце на вратата, беше како некој столетен даб, што мрачен и инаетлив ѝ се истопорил на зимата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
XI. Се чинеше како човекот што стоеше на вратата сосема да ја пополнил рамката со корпулентноста на своето тело и со него ја засолнил ноќта и студот на снегот зад себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш тој стоеше на палубата на бродот што заплови од Цезареја кон Рим, придружен од Аристарх од Солун и од Лука, лекарот кој постојано, под будните очи на римските војници, запишуваше сѐ што се случуваше, оти како и тој самиот веруваше дека мора да се пишува за да остане нешто за поколенијата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Две девојки стоеја на штандот полн со книги. Беше пладне.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се разбира, од рано наутро до касно навечер, стоејќи на глава, си ги повторува правилата на вежбата: „Ем не ми се игра, ем дома не ми се седи“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но сенката стоела на долгнавест прозорец. Го препознал натрапникот, веќе знаел кој е уште пред да му го чуе гласот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - ревеше Јаков Иконописец, го слушав со затворени очи и знаев дека ќе се случи она што часкум го сонив, Калпак и неговиот булук ќе се стрчнат, се стрчнуваа веќе и го носеа на раце или го влечеа со пцости кон габер или кон врба до раб на оризишта фатени од огради на ископана земја, еден врзуваше јазол за јамка на јаже, друг на побелениот Проказник со секира му стоеше на пат не пуштајќи го да го брани малоумниот злодеј од кого очекуваа да се почувствува возвишен пред умирање и да признае дека палел, дека убил вол со тризабец, дека светците од неговите икони ќе му ги простат гревовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегајте, мртви, се фатил со обете раце за накривен кол во оградата од дабови прачки, ова е свет на живите, вратете му се на гробот, останете меѓу камења, меѓу скаменети полжавчиња и мравулници, вратете се, вратете се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мислев дека срцето ќе ми се распрсне од возбуда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отиде. Како никогаш да не стоела на прагот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стои на средината од собата и замислено гледа пред себе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ВАСИЛКА: Добро, срце... (му ја врзува околу вратот шамијата која стоји на масата, а потоа му ја дава авланката со вино).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Генерал- мајор Василиј Васиљев Первоједов, ви стојам на располагање”, се претстави неговото превосходство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ние сме добри луѓе, ќе нѐ запознаете и ќе нѐ просудите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Не, ваше превосходство, јас сум само надворешен советник Лебезјатников, ви стојам на располагање, генералот Первоједов...“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Вие сте генералот Первоједов?“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Змејко им помогна во тоа и сега стоеја на вратата, сосема облечени и со пушките в раце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега се гледа. Сега само продолжуваа да се гледаат, а мечката, сфаќајќи дека тој може и на тоа растојание да ја јаде, стоеше на голината, далеку од секакво засолниште на белиот бришан простор, погодена и расколебана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И којзнае по кој пат по неговото синошно враќање, но сега сосема одредено како мисла, додека стоеше на прозорецот, заталкан со погледот по топлата виделина на денот, од која снегот добиваше мекота на нафрлан памук, во неговата свест проструи и тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Собра раменици. Се прибра во вратничката. Сега стоеше на прозорецот. Сам.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му се приближуваше со оние свои огромни скокови, од чии што удари потреперуваше, протатнувајќи, сета земја, и Змејко сега можеше со свои очи да види како оние негови завиорени в страна огромни заби ги делнуваат како завиорени сабји доста дебелите стебленки на дрвјата, што му стоеја на патот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
XXII. Негде пред зора, токму на добата, за која синојка помисли дека треба да биде скорнат, Змејко веќе стоеше на својот прозорец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се приближуваше полека и еве веќе почна да го опфаќа во своите пипала она кревко, тенкото, исправено срнче, што стоеше на виделината на зората во некакво сиво, свилено просребнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Има само една сина сенка, само толку сина сенка, колку по неа да може да се расплисне богатата месечина, што истечува како полн плисок заискрено бело вино од онаа огромна топка на небото, што стои на самата негова средина, како усвитен, пребликнат саан.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега стоеше на прозорецот и го сеќаваше со целото тело блиското живинче во неговите нозе како стои со исправена глава и исто како него загледано во прозорецот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пресното месо на растргнато јарче, од кое таа не можеше ни да лизне, иако ѝ стоеше на дофат, мирисаше толку густо и раздразнувачки, што таа многу посилно ја сеќаваше таа миризба што опијанува, отколку болките од своите лути рани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Наградите, дипломите и плакетите стоеја на свечено украсената маса пред тројното жири.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Овојпат нејзината ураганска сила одолеа на сите нови премрежија што им стоеја на патот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Додека стоеја на бедемот од тврдината, Ѓорѓе ја пружи раката кон сливот на Сава во Дунав.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сѐ, токму сѐ, во тие мигови ѝ замириса на радост и среќа. Надежта и вербата стоеја на дофат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Животот ме товари со полни бисаги страдања, та морав да ги совладувам премрежијата што секојдневно ми стоеја на патот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Слабо фајде беше што Светлана стоеше на нејзината страна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не, не! Не ми го врти грбот и не гасни ја последната светилка... Ќе стојам на крстопатот додека не минеш ти...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Речиси целата група стоеше на работ од провалијата. Но, Ивона сѐ уште молеше за помош.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Да, тето. Погледни колку убаво стои на куклава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо сѐ уште стоеше на истото место.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Виктор сѐ уште немо стоеше на работ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се смалуваше и несигурно стоеше на нозе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Додека некои од војниците, по заповед на садриазамот, ги ограбуваа куќите и со јатаган ја ловеа живината, тој, садриазамот, и другите високи военодостојници, исцуцулени во седлата на коњите, стоеја на плоштатката пред црквичката и беа силно завлечени и учудени од идиличноста на местото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веле стои на пештера, тој ми вели ем говори: „Ај станујте, мој другари, фашистите сардисаа, сега за нас живот нема, живи ќе нѐ изваќаат“ Сите тогај се пробија, се пробија, куртулија, другар Пецо ни погина – фашистите го фатија, главата му пресекоа, долу село ја снесоа, долу село во Габровник, во Габровник на средсело.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Старецот стоеше на своите јаки нозе и се потпираше на тешка ластегарка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Гавранот беше претпазлив, иако претчувствуваше; стоеше на гола гранка и со гракање го известуваше својот црн род за последниот настан.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и Свети Аранѓел уште гледа кон реката. Си стои на ѕидот од урнатото црквиче и си одбира луѓе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сака да ја запали и цигарата што му стои на увото, ама нешто го запира, не му дава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш дури и ме поткрена со тие раце и ми вели: - Ајде, расти, не стои на една мера, на една пересија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И што не ќе се чуди: фустанот како да не стои на мене, како да е наврен на прачка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Првин дојдоа само десетина души, вели Николе Валавичарот и почнаа да бараат ракија, и ние им донесовме ракија и, заколете десет кокошки, велат, за секој по една, си ја редат, и ајде и кокошките им донесовме, им ги натокмивме на трпезите црквински и тие јадат, гнетат, а ние стоиме на страна и гледаме, и среде јадењето некаде под црквата квикна прасе, а, овие ќе колат и прасе, вели старшијата, прасето нека го за вечера, вели,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стоиме на Козјак, козите волкот да му ги изеде!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми зборува така Јон, а уште стои на мотиката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одам, а времето само се мурти, не стои на една нога. Се топори да врне. Ќе ја пушти брадата од Свети Никола.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господ да ни се смилува: човечкиот ум си шета, не е за едно место, не стои на исто.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сонцето си стои на средина од небото, не се помрднува. Само те толчи со петицата. И тоа врши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тажачка, редачка беше тоа. Му стои на главата и не се помрднува од детето. Од Ѕвездана мој. Лелека ко човек.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нашата молитва треба секаде и секогаш да ни стои на устата, вели, и пред да го земеме в раце српот и пред да ја земеме в раце мотиката, плугот или секирата, вели, и пред да ручаме, и пред да вечераме, вели, и пред да си легнеме, и откако ќе се разбудиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нешто ми стои на главата како тепсија со жежок зелник, како табла со топли лебови.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Фрли поглед врз документите кои стоеја на неговата аскетска работна маса и заклучи: – Единственото нешто што е несомнено е нејзината тешка состојба.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Докторот зазеде мудар став. – Некои однесувања остануваат латентни многу години, а потоа, еден ден, избиваат на површина – рече.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гавранот, со натчовечки број децении под избледените и пак несветкави пердуви, е безгласен; стои на гола липова гранка над мене и немо го отвара клунот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се чувствувам како да сум на свој закоп: стојам на мартовски ветар меѓу црни, лелеави чемпреси и невини, чиниш ни со рака недопрени споменици и со изморени очи се простувам со себеси в ковчег.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Стојам на стаклени проѕирни столбови, а платформата е толку тенка и слаба, што секој момент може да се скрши.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сакајќи посликовито да го претставам тоа ги замислив тие четири точки на сегашниот свет кои стојат на една иста рамнина, а петтата ја ставив на врвот, чија сенка паѓа во центарот на тој четириаголник.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Повторно ја слушав Големата вода, стоев на највисоката карпа, повторно се јави оној непознат глас, таа жена, мајка.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И ете, како награда за сѐ беше изгубено, како во најубав сон, маѓепсани стоевме на тој брег.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Еве ме, Купидоне, еве ме, црна музо, јас сиот ти стојам на располагање, удри на мене, бори се со мене, се саможртвува Трифун Трифуноски.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Рацете го подзаборавија пакувањето, и замислував како со неизмерна гордост стојам на таа француска тераса, тој таен знаковен орнамент.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Од самата порта на офицерскиот ја забележа силуетата на нејзиниот сакан: тој стоеше на дваесетина метри од влезот во офицерскиот дом и гледаше во неа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во тој миг судијката удри со дрвениот чекан на кружната гумена подлога што стоеше на масата, веднаш до бокалот со вода над кој беше распослана салфетка во розова боја.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја кренав главата. Судијката ме гледаше право в очи. Или можеби така ми се причинуваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тие денови во Долнец заврна со ветер, а Симон стоел на дождот и на ветрот на онаа карпа над езерото, чекајќи да загризе рибата. Донесе неколку мренки.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој се вомјази. Онака потсвиткан и висок, направи движења налево, па надесно, мало бледило му се јави на лицето, но остана да стои на местото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Од една страна, несомнено е дека некои лица, врз основа на своите интереси и/или идеолошки позиции, стојат на мислењето дека работниците се доволно заштитени, па дури и дека сѐ уште имаат премногу права.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Кога дојдоа, кадијата ја соопшти положбата и ги покани да помогнат и тука да се доврши работата, а за да ги убеди дека си стои на зборот, им напиша од своја страна тапија од своите чефлизи во Рувци и Алданци, а беглербегот им напиша повелба, дека им ги подарува сите дванаесет села од Старо Мариово сосе луѓе, за вечни времиња и ги прави мариовски бегови со сите беговски права, поставувајќи им само два услова: да се потурчат и да најдат чаре и начин да се победат бунтовниците.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Стои на едно место, се врти околу себе, копа со очите по шејовите и вика Ковчегот, да не ми го заборавите ковчегот! и веќе еден од момчињата, најстариот изгледа, лесно го дотуркува до вратата а тој, старецот, го подметнува грбот и ковчегот е веќе врз него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ристе не можеше да стои на нозе, камоли да оди, а сиот онака отепан требаше да се полекува.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ене не, слепелнице, гушничето од Стоанка шо убаво ѝ стои на гушата! Ами види, песјачката, шо гуша има.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За завеса се зедоа чаршафите од архиерејскиот намесник, дедот поп Глигорија, а публиката стоеше на она сретсело на чаирот, каде што играа на Велигден витолишките моми и ергени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На нејзино викање, почна да се кашла некој и да ја кара кучката која, како верен стражар, навистина осети оти некој тропа и стои на малата врата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Штом се вратив од чаршија ја фатив мрзата за шија цел ден по сокак дрдорела сармата скроз ја загорела Куќата цела ко кочина не можев да отпочинам филџани стојат на масата а мрзата мрсна небањата Нервозно кренав паника и сукало дебело заигра комшилук сеир гледаше назад кај татко бегаше
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Мајка стоеше на белиот куќен праг. Крај Мајка бевме сите ние, нејзините синови.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка стоеше на прагот, како врата на нашата надеж, како колепка на нашите животи, како тврдина на нашата куќа, како гнездо на нашите надежи, заштитникот на нашиот дом, лебот на нашата сиромаштија, лекот на нашите болки, недогорената свеќа на нашата куќа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да живеам и да стојам на ноќен дожд, да сум наведнат преку железната ограда на мостот, да сум со потопени очи во надојдените води.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
ПРВ ДЕЛ I Стоев на работ на огромната карпа, висната како балкон над синиот бескрај на Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сите млади коњарки беа дошле во дворот од Силјана за да ја гледаат радоста; сите се радувале и се веселеле; само Силјан штркот стоел на таткова си куќа омаудрен со главата в земи, од голема жал што му дошла, дека ја гледал од сестра си свадбата.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И додека зборував за слободата, и за празнувањата низ кои се движиме, а колегата Господ, со напрегнато внимание го слушаше мојот утрински разговор со чистачот на чевли (неколкупати дури и ме потпрашуваше за умувањата на Кадрија), онаа чудна индивидуа, која ја бев забележал потпрена на дрвото од кое се разлеваше празничната музика, сега ја забележав како стои на џамлакот на кафеаната на Иле Битолчанецот оџагарена во нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А кој ти е оној? - праша Господ покажувајки со погледот кон џамлакот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бодликавиот тел секогаш стои на своето место“, одговори откај вратичето нагрнувајќи го сакото.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Фарисеите го жртвуваат Вештиот на реч и Моќниот на дело - за да не им стои на патот и да не шири нова вера.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Меѓу луѓето немаше предавници, немаше незадоволни, немаше обесправени: затоа светот стоеше на цврсти нозе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Следниот ден пристигна пораката. Курирот ми ја даде и јас ја прочитав стоејќи на терасата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како и мнозинството и тие слегнаа со рамениците на таа глупост, и цврсто стоеја на брегот за да не бидат од Судбината турнати во неа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Звукот исчезна. Стоеше на вратата и потоа влезе и седна на местото крај него.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Со ова не тврдам дека во ваков град е прикладно луѓето да прават такви нешта по јавните места, туку само сакам да укажам дека на многумина луѓе би им било полесно ако дозволиме малку повеќе искуствена анархија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но имајќи го предвид начинот на живот во Њујорк, со личноста која непрекинато стои на некој агол сигурно нешто не е во ред. Тоа се нарекува кататонија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Колата која стоела на семафорот 33 секунди по 33 метри се забива во некого што токму стапнува, и убива.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И? Ние влечкаме баласти, пријателу; ние сме семафор, кола, убиени. Глупаво е ова. Margina #21 [1995] | okno.mk 91
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
9 Мотив: црквата и гробиштата: Оддалеку најпрвин се забележуваат крошните на столетните дрвја припиени една во друга, грабејќи го лакомо просторот полн сончевина и отворен кон езерото до кај што окото гледа; црковната ограда е ниска и тие ја наткрилуваат, се префрлуваат преку неа со своите крошни, ги пробесуваат и ги спуштаат како зелени водопади; кога ветерот ќе го разниша зеленилото, се покажува камбанаријата и црквата издупчени од гранати; при секое удирање на камбаната, малтерот се лупи и паѓа како кожа од рани; на влезот од црквата сѐ уште стои на ѕидот св. Ѓорѓија качен на коњ и со копјето ја држи змијата прикована за земјата; наместа малтерот е паднат, та змијата е излупена во опашката, но јазикот ѝ е црвен, свеж и заканувачки издаден; гробиштата околу црквата се расфрлани без ред.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Стоиме на брегот на океанот и молчешкум запињаме погледите да ни се вкрстат таму далеку во родниот крај баш во домот на третиот ни брат.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Но неколку години подоцна, кога се разведуваа, таа му рече дека кога биле кај златарот да купат венчални прстени, таа се издвоила за момент додека тој ја проценувал вредноста на двата прстени и незабележливо, земала еден рачен часовник. Оваа девојка беше голема убавица. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 185
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Жените ја џвакаат сировата печурка и изџваканата маса ја мешаат со сок од капини.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога нејзиниот пријател, кој беше учител на едно големо јапонско семејство, одржуваше предавање во Санта Марија во Калифорнија, таа беше во позадината на публиката, стоејќи на столот, со високи потпетици, крзнена бунда и црвен трендафил во косата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неколку часа Ц стоеше на местото каде требаше да го чека жената во црно, но таа не се појави.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Се скршија неколку чаши што паднаа од кујнската маса; сликите закачени на ѕидовите висеа искривено; малата витрина беше изместена на средина од дневната соба и сите украси во неа беа превртени и стоеја на куп.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Кимнав со главата и се обидов да се насмевнам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тогаш таа се заинтересира за работите што стоеја на масата, па така се зафатија со објаснување, мешање, месење и толчење.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Маци стоеше на долапчето во собата, се облизнуваше и ме гледаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Велат, има едно островче најмало на светот кое стои на едно место, иако карпата на која е исцуцулено, постојано плови низ морињата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
СИВИЌ: Ви стојам на располагање шефе. На здравје.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Влези бре, Ацо, не стои на врата. Слава ни е. Земи колаче. Напиј се нешто.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Кристина и Параскева седат на софа. Јаков стои на средината, облечен во долг, валкан мантил и чизми. Божо штотуку завршил читање на текст, пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
АЦО: Е како кога ништо не е? Сега треба од свој џеб да платам нов ремонт и да им стојам на мајсторите врз глава за да не украдат некој шраф.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Комесарот повлече од цигарата, испушти густа врвца чад и, обраќајќи им се на членовите на анкетната комисија рече: - Господо, борците ви стојат на располагање.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А Кузе, кој стоеше на прагот, кога виде дека ја снема во темното сокаче што свртуваше лево, погледна на сите страни и тогаш со десната удри на лактот на левата рака и полугласно рече: - Е, на, шо ќе ме стрељаш, натемате...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И... дрвото погодено од шрапнел, прво се стресува, се навалува, миг стои, небаре размислува на која страна да падне, потоа полека - паѓа и сѐ побрзо паѓа и пред себе и околу себе собира сѐ што му стои на патот: бучи шумата, се слуша кршење, завивање и тресок.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Иако не ѝ е првпат ноќе да стои на стража, овој пат, дали поради немирот што ја опфати кога комесарот сите ги истера од топлата земјанка или поради тишината што настана со наглото престанување на вејавицата, таа почувствува некакво нејасно студенило и трпнеж.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А меурот стоел на брегот, се смеел, се дуел. Се смеел, се дуел, се смеел, се дуел и - пукнал!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Шишман со стравопочит веднаш се загледа во строгиот изглед на неговата капа што како добро куче стоеше на масата пред офицерот, поткрената на фурашката како на предните нозе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
На мигови чинам јас како да стоев на местото од Деспина!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајката Перса и малечката Пелагија веќе стојат на прагот па радосната шамата сосема го истиснува сонцето, а и златните зрнца од нивните коси и алишта.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Стоиме на работ од една чистинка, а треба и таа да се помине, да се претрча.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ко павлака ми стојат на очиве.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По малку, ја поткревам јас главата и ја пофаќам дали ми стои на вратот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само моите графити стојат на ѕидот. Сами.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Земав една од салфетчињата што стоеја на дрвената маса.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не го лажев, колку-толку се трудев да бидам фер, без разлика на неговите постапки, јас стоев на своето и бев верна на сопствената личност.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
* Ако се суди според Уставот и Програмата, не би можело да се рече дека МТРК стоел на „класични" анархистички позиции.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Откако е дежурна куќата многу поубаво ни е уредена. Секој предмет си стои на своето место.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Цане многу нешто сака, но од сѐ најмногу му се допаѓа оној автобус што често стои на автобуската станица, пред киното.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А во тихите вечери, кога над реката се вртеа јата комарци, а рибите скокаа по нив, дедо Гога стоеше на дрвениот мост очекувајќи да ја види и необичната риба што скока повисоко од сите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Велам, беа тоа прекрасни денови!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И компјутерот ми стоеше на располагање.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да не треба поради твојот детски егоизам дома со синџири да бидам заврзана и постојано да ви стојам на располагање? Како робовите, а?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тогаш би биле задоволни, нели?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)