Пејачките и оркестрантите стоеја како шпиртосани на подиумчето и тапо гледаа накај масата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На Рада ѝ се симна карпа од градите. Конечно ја проголта грутката која долго ѝ стоеше како тапа во грлото.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
„Се исправи без придржување, сама мина покрај нас, кои стоевме како ангелосани, и направи неколку чекори од ходникот до пијаното, огромно висока и непрепознатлива по неколкумесечното лежење во хоризонтала...“ ја опишува Марина Цветаева предсмртната средба на нејзината тешко болна мајка со пијаното.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Чувствуваше ли каење? Не, без сомнение, бидејќи ниту една црта од неговото лице не се мрдна. Тој стоеше како закован на место.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Томе стоеше како стаписана и збунето како од немајкаде бавно и малку несмасно ја пружи раката која Петар со огромна нежност и галантност ја зема во рака и ја бакна.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Кусо, самоделски истрижана. Ѝ стоеше како четка. Штркната нагоре.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
- Види го ти мечаров! Бабичката му донесла зелник, тој стои како смрнат ќутук.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Стоеше како кога влезе малку нерешително, потоа му пријде а тој што нарача.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Жената уште долго остана да стои како скаменета.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Иако стоеше таму, во паркот, имав чувство дека стои на работ од некаква бездна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тој отпрвин стоеше како закован за земјата или плашливо се потргнуваше настрана.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Настана молк. Старешината Раде стоеше како нем.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
На таблата исто така стоеше како нем. Сметаше во себе, но глас не испушташе.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Иди така, Јон мој, и се смее, а смеењето некако не му стои како порано.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)