Тој, другиот, да стоеше малку подалеку од мене, во оној миг, додека јас не стасав до чамот, и да му закопаше барем уште три зрна во ребрата, додека беше далдисан по мене, оној прекрасен, оној судбински самјак.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
„Кога? Како? И никому да не речеш?“ „Сакав да ве изненадам“ - Влатко погледна накај Теми која стоеше малку отстрана.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)