сум (гл.) - бил (гл.)

Колку дена бдеела врз мене додека сум бил во бунило, додека не се знаело дали ќе останам или ќе си заминам?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Подоцна се сфати дека сум бил жртва на женската жестокост.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За твојата љубов никогаш не се борев – таа ми беше подарок.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сум била и јас несилка, сиот овој грагор, сите овие наредени стомнина што спијат, сум ги износила и сум ги снесла.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас сум бил курир? - зачудено праша Трајче. - Да, ти! - одговори Горјан.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Еј, Кољо, Коњо, чукни се малку по теме за да ти се разбистри видикот, додека не те чукне некој друг... расипан сум бил...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Сум бил, порано и јас возев возови.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Никогаш не сум била, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Другарите ме запрашуваа зошто сум бил кај директорот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Како цел живот да сум била овдека ми иде. „Животот е голема лага, велеше дедо, а ние сме тука за да биде уште поголема.“ 49.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се разбира, ни на крај памет не ми идеше самиот да си вообразувам такви нешта, мислам на глупоста што веќе ја истресов, дека сум бил божем веќе пораснат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Никогаш не сум бил вистински вклучен во самото создавање на јазикот.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Според полициската логика тоа значи дека прва сум била прочитана. Ситна и безначајна риба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Отидов дури до Млечен, те барав насекаде, гласно те викав по улиците, каде сè не бев, дури до Црквичето во темниците сум бил.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби, во меѓувреме, пак сум бил на славата на Свети Никола, но тоа не го паметам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ете, јас, кој сум бил тука скоро една година, само на кратко ти ја раскажав мојата приказна, така, како што беше...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Знам точно во детали што се се случило, исто како да сум бил таму.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
"Животот го следи само она што нашето залагање настојува да го оствари; затоа залагањето упорно им се нуди на нашите раце и на нашиот ум; им помага тоа да го сторат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до мене јас вистински верував во она што се случи во моментот на поминувањето на спомнатата огнена топка!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со тоа, ако не се декларирате како народен уметник вие автоматски станувате болшевик и марксист, а штом сте тоа, вие немате духовен свет, не ја сакате татковината (многу години подоцна, откако заминав слушав сѐ уште коментари дека сум заминал затоа што не сум бил никаков патриот!), немате однос кон историјата и редовно имате руина од семејство.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А јас знам дека не сум била: којзнае од кога не сум се видела со човекот. Со Никифор Абазовски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како било и што било што се праат тамошните луѓе штркои, другаш ќе ви кажам, браќа - му рекол Силјан - сега згора - згора ви кажуам оти и јас се сторив штрк на два пати и едно цело лето сум ви седел овде на нашава куќа и сум патил триста маки; арно ама не веруам да ме веруате оти сум бил штрк.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А и сознанијата до кои божем доаѓам не поминуваат без многу прашалници.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„И ако некој ве праша, не сум бил тука.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Велат дека сум била многу мала, па не можам да се сеќавам на моментот кога тој во војничка униформа се појавил на влезната врата со најголемиот букет цвеќиња за мајка ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Како сето време да сум била мртва.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас не сум бил, ми кажувале. И тоа дедо ми. Тој бил.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Да, навистина, - се обидов и јас да направам тетка ми да не се чувствува непријатно поради нејзината реакција со тоа што ќе ѝ дадам комплимент, - оваа куќа е најубавата и најблескавата куќа во која сум бил, навистина! - и ентузијастично кимнав со главата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Отсекогаш сум бил тоа. DD ПТ: Што е за вас комерцијален уметник? DD ЕВ: Не знам - некој кој продава уметност. DD ПТ: Значи, сите уметници се комерцијални уметници, со одредени разлики во степенот на комерцијалноста. DD ЕВ: Така, мислам. DD ПТ: Дали подобар комерцијален уметник значи некој кој продава подобро од другите? DD ЕВ: Не знам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И вчера, кога тие со својата песна ги разбудија сите, нешто ме сечеше тука... и јас сум бил војник во три војни, ама гласот ми беше машки, силен, моќен, а дека ми трепереше, што можев.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Иако не сум баш сигурна што се тоа хормони, приближно знам дека се поврзани со овој глупав пубертет со кој на глава ми се имаат качено од кој мир веќе си немам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И тоа во недела наутро. Бев таму и ја разгледав населбата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ете, убавината на таа ноќ, слична на топол леб изваден од под вршник, ме потсетуваше токму на тие воздушести празнини во него. Или сум била гладна?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Попусто се бранев дека сум бил само орле, дете помамено по униформата...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не значи дека ако целото мое јас е добро, сѐ реално е јас: ниту дека дури и ако јас сум овде-сега, јас не сум бил таму-тогаш.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Божем јас сум била претерано притресена мајка!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дури су била за таткова и мајкина куќа — су била; сега брате секој си го сака своето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не очекував само дека партијата на власт ќе бара еден вид услуга: откога ќе се заврши водоводот, јас да сум бил кандидат за пратеник за наредните избори од изборната единица во која влегуваше и Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Со почит кон романтизмот и Штајнер, од секогаш сум бил импресиониран од Бојсовите цртежи насловени Kadmium.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Море која Софија, вака среќен сум бил само кога Јованка ми ја пуштија за домачица во туѓи бели дворови!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И уште потврдувам дека јас сѐ уште сум бил во бараката на бај Шишко и дека слободното време сум го користел за совладување на материјалот од петтиот клас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И сфатив дека ова е провидение, дека пајакот мене ми е подобен, или јас нему, дека попусто самиот сум се унижувал пред Лествичникот и другите бедни; дека сум го лутел Бога оти знак ми дал да го носам светот на плеќите свои, а јас не сум разбрал, не сум го познал знакот и сум дал предимство на друг, оној што е под управата на гревот, оти никогаш не сум се борел, не сум се спротивставил, послушен секогаш сум бил; а оној што послушен е секогаш, тој послушен и кон ѓаволот, а не само кон Бога ќе биде, кога ѓаволот ќе му се претстави под лика лажна, под образ притворен!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Многупати сум бил сведок на челни луѓе (и на аспиранти за челна позиција) во театарот, како и на актери, режисери и други кои, благодарејќи на вроден недостаток, не можат да кажат кога жанрот е чист, а кога е меланж.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се разбира, некои гејови и луѓе што им се благонаклонети реагираа со поддршка и со ентузијазам, но многумина други приговараа дека сум бил непромислен и провокативен, дека сум ги ставал геј- мажите на лош глас, сум продавал стереотипи со тоа што сум имплицирал дека геј- мажите се различни од стрејт- мажите, дека сум ја изнесувал лудата идеја дека постои нешто што се вика геј- култура и дека е различна од стрејт- културата, дека сум ја потврдувал хомофопската претстава дека геј- мажите „врбуваат“ стрејт- мажи да се впуштат во „геј- стилот на живеење“ или дека сум ѝ давал на верската десница оружје со кое ќе удри по нас, а со тоа сум ја загрозувал борбата за граѓанските права на лезбејките и на гејовите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Влегов во темна соба без составките на моето тело: без глава, без мозок, без потекло, без име, без настани по кои би се сетил што сум бил, што се случувало, кој сум.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ама, гледате ли, какво магаре сум бил јас.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога те сретнав тебе, сфатив дека потрагата по оние кои ме зачнале ме одведе кај овоплотувањето на она женско суштество кое ми се појавуваше со години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Освен, ако тоа не е некое пресоздавање, инкарнација во која никогаш не ќе дознам ни што сум бил ни од каде сум дошол.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во селото, додека лежев болен од тифус, таа за цело време додека сум бил во бессознание, не водејќи сметка дека и самата можела да се разболи, била крај мене.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Не знам, - рече како да се убедува себе си, - никогаш досега кај никого дома не сум бил.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Го сакам пишувањето, пишувањето што е објава на постоењето, доказ дека сум бил тука заборавен од сè.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
И понекогаш ги пеам старите песни на овој свет, песните што настанале уште додека сум бил млад.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ако бидам онака природна, ќе може од прва да прочита колку часови од ноќта сум била будна во темнина, според круговите под очите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас не сум бил повикан како сведок, а ваквите состаноци за него не претставувале покани за изјави туку обични визити на кои тој ги претпочитал разговорите и размените на мислења.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А, скопјанче си. Ами и јас сум била во Скопје.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А, може да заврши работа и добар селектор, внатре во екипата (не сум била на фризер, пуштам џигерици).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
11. Си реков дојде време за отпочин од многу сонување Време е да се протријат очите И да се касне некое резне јаве Преполно со коалољубци (и кенгурољубци) од сите земји Кога ќе видам што ќе видам Лично Папата Бенедикт Шеснаесетти Да ми ти дошол во Австралија и лично тој ми пружи рака Вели одамна сакал да се сретне баш со мене (Вели дека сум Божји ротвајлер и јас навистина не го разбрав тоа) Вели многу го интересирале моите соништа И малку се попари кога веднаш му кажав Наместо добредојде му кажав дека за моите сонови Сум во постојана комуникација со еден поет од Македонија Ох Македонија рече Папата никогаш не сум бил во Македонија Иако тоа е само еден саат летање од Ватикан Никогаш никој и не ме поканил во Македонија А во животот на еден Папа многу е важно да не оди неканет на гости Сум читал многу за Македонија додаде Папата Светиот апостол Павле на пример пишува „Кога дојдовме во Македонија, никаков мир немаше телото наше; Во сѐ бевме во маки; однадвор напади, одвнатре страв.“
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Ви се молам. Оставете ми ја мене можноста преку сево ова да се извлечам од моите црнила и да му се оддолжам на тоа што сум бил и јас некогаш - младич.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Никогаш не сум била толку неспретна како тие први денови: сѐ нешто ќе скршев, немаше да направам како што треба и поради тоа уште повеќе се нервирав и станував сѐ полоша.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Пијам многу, а млад сум, уште војник не сум бил...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сум била јас и друг пат рекреативно дел од такви фотосесии.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А ти, побрза да кажеш дека сум бил шофер и сега ете, на! Ме пикнале во кабина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зашто, не е срамота, ама јас и не знам што е доктор, никогаш не сум бил кај него. - Никогаш, велиш?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сум бричел по тројца одеднаш. Сум бил познат по тоа. Други времиња беа.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Но, од друга страна, со тоа што ми заповедаше да тргнам со неа, таа покажуваше бесна немоќ, и тоа беше симпатично. (Боже, можно ли е да сум бил толку незрел и глупав за да не сфатам што сакаше Луција да каже со тоа, и дека бараше да бидам со неа на еден општествено дозволен начин, како другар од партијата; зарем бев толку глупав да не сфатам дека тоа беше единствената форма под која можевме тогаш да бидеме заедно, тогаш кога партиската свест беше посилна и од свеста за физиолошките потреби?) За да ја развеселам, реков дека ќе потпишам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но сум бил и во Париз, тука подзастана и со особена нагласка продолжи да расправа дека таму го видел Рудолф Валентино, најголемиот љубовник на сите свои времиња.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Расипан сум бил? Види го ти него... јас сум бил расипаниот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Му реков на Дасакалов: - Ако, нека, јас и не очекував од тебе дека ќе заборавиш барем за момент дека си даскал, но те молам да имаш предвид дека токму животот е најдоброто училиште.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мама претерува кога вели дека сум бил многу шармантен со нив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Не, не плачи Луцијо; овој свет за мене без тебе е безвреден, и затоа си одам, и ќе бидам нешто друго, оти и твојата партија од мене бараше да бидам нешто друго; но јас по божја волја ќе се видоизменам, а не по желба на човек; оти јас веќе некогаш порано сум бил и момче и девојка и грмушка и птица и лушпава риба што од морето скока...“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Чекај, не прашувај ти, јас ќе прашувам. Ти нели си бил во Прењес? - Сум бил.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Моите ме довлечкале до дома. Два дена сум бил во постела, на третиот сум ги исплашил луѓето од чаршијата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Како да било, ама јас таа вечера ја паметам како на гости да сум бил: слатко најаден, изнасмеан , до ситка наслушан муабети на возрасни луѓе.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не сум бил доволно кооперативен за да можам да ја здогледам и пренесам вистината на која се трудел да ми укаже пријателот Б.С.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Останува писанието да биде единствениот сведок дека некогаш сум бил. Ако сум бил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Лобо: Отсекогаш сум бил твој, бејби!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Уште никаде не сум бил.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кома и смрт хараше, кога Тасе со него шараше.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Не морав веќе, некако, да се внесувам себеси во тие визии за животот што ги создале негеј-писатели, без разлика колку се стремеле да бидат хумани, длабоки или инклузивни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Есејот беше напишан за една ноќ, со многу вино, што може да се забележи, според наместа неповрзаните асоцијации; јас и денес ги гледам тие места, но не ги коригирав, за да можете да сфатите во каква емотивна состојба сум бил тогаш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Добро... не можам да те присилам. Утре да дојдеш со родителот.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Неколку пати нагласи како ѝ е многу драго дека сум бил во редакцијата: фала му на Господа, тука си, те фатив!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ми беше смешен мојот вчерашен конфликт со Фискултурецот; просто не можев да сфатам колку сум бил глупав што воопшто сум му посветил некакво внимание на тој конфликт.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Одамна не сум бил на чамец, кхм-кхм - се накашла дедо Васја.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Свекрвата мене да ме брка, кај моите да ме враќа по толку години алајка и робинка што сум била во куќата на домаќинот мој! Кај се чуло и кај се видело?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јас секогаш сум бил сам, навикнат сум на тоа, навикнат сум за сè сам да се грижам, за сè сам да решавам.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој ден игравме шах; отидовме во самопослуга да ми купи сладолед; ни пресече студена лубеница по ручекот; ни скина грозје од лозницата над терасата; ми вети дека ќе ми ја залепи гумата од велосипедот; го капевме кучето Синга во пластично легенче, а тетка Јорданка (жената со која живее, а за која јас често го прашувам дали може да се рече дека му е девојка) го триеше со шампон; ми предложи да одам заедно со нив десет дена во Охрид пред да ми почне наставата во училиштето; се радуваше кога му раскажав дека во Тиват ме избрале за втор придружник на Мистер на летувалиштето; ми честиташе што сум бил победник во натпреварот по пливање...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Никогаш не сум биле во ситуација да припаѓам кон втората категорија. 21 февруари Утрово, татко ти, сосема обично, ми кажа дека сум згрешила во датата на твојот роденден: - „Зарем не се сеќаваш дека е роден во есен, кон крајот на септември“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Уште паметам јас како ми било мене кога сум бил на нивно место, но во сосема други околности Сепак, се вратија омацурени.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Со моето сведочење во вид на писание дека некогаш сум бил, всушност, јас и посведочувам дека сè уште сум жив, но дали на овој или на некој друг свет, не знам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А кога моите родители умреа и дознав дека сум бил посвоен, јас тргнав во една друга потрага.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
за кучето кое од мирно седење почнува да повраќа, за папагалот розела кој умираше од глад додека некој не му го потсече клунот, за моите болести и абортуси - за сето тоа бев надлежна јас, јас сум била тип жена сопруга, тој просто ме препознал во таа квалификациона група што ја предвидувала некоја научна студија за типови на жени...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во тој цртеж од 1956 постои силна врска со Нордиската митологија: судбина, пов­торно-раѓање, плацентата, мајката природа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И јас одам долу, на линијата. Успеав да добијам прекоманда.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Напротив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Што всушност се случило? Во таа состојба на опиеност, во која ниту сум бил на небото, ниту на земјата, во мојот облак светлина (никогаш од тогаш не сум ја видел таа светлина, а копнеам по неа; ќе ја видам ли уште еднаш, макар и во некој друг живот?), сум дошол до Луција, и мислејќи дека фантазирам за себе и во себе, сум ја изговорил целата фантазија, во два гласа, машки и женски, пред неа и пред нејзините другарки, што предизвикало општа смеа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пејзажот ми е познат, а никогаш не сум била.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јана ви кажа дека сум бил кај нив? – прашав. -Не ви рече дека таа ме покани?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Му велам дека сум покоен Никола Боткин, сум бил и веќе не сум жив, нема кој да ми пишува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога наближив кон една долина криена меѓу плодови од лимони, грозје, портокали и смокви, кога го здогледав морето и кога застанав на брегот, почуден си реков: „Господе, како да сум бил тука, како да сум живеел тука на овој брег, до оваа стена и пештерата издлабена во неа, до манастирот и кипарисите извишени крај него, до параклисот од левата страна, полеан со молитвите на калуѓерите кои со запалени свеќи влегуваа и излегуваа од него, помазан од звукот на камбаната и клепалата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сум бил расипан... Како да не... тфу!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сета ноќ, како што ми расправаа подоцна, сум бил во несвест од оган. Дури пред муграта, огнот стивнал.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Хормоните ми се вознемируваат, што би рекол тој, кога ќе забележам дека такво нешто сторил кога сум бил отсутна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ела ми, ела ми, чедо, да му бакнеш на дедо аџија десница, за да ми ти даит проштење, оти јас сум бил на аџилак и сакам да се свеќаам; тамо, чедо, сум се исповедал, за да ми се простат греовете.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
ЧОВЕКОТ: Цел живот сум бил во позадина.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
А и онаа приказна за сонот во прегратката на војникот кој знаел да бакнува најтопло иако тоа го правел преку превезот на ноќта!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А тие да ти ги имале фатено и да ти ги имаат затворено шефот на станицата и жена му и сега и мене ме затвораат како со нив да сум бил.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Затоа, во својата ни најмалку декларативна поетика, авторот е толку самосвесен за творештвото како свест за оние предели за кои веруваме дека се вечни: „Со моето сведочење во вид на писание дека некогаш сум бил, всушност, јас и посведочувам дека сѐ уште сум жив, но дали на овој или на некој друг свет, не знам“ (Писание за ѕвероглавите и мојата смрт).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тоа беше само чиста кутија со ништо друго освен душек.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Јас никогаш не сум била тука, иако сум родена скопјанка!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Со еден збор: не мириса на ниту едно место на коешто досега сум бил.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ако не сум бил со нив, сум ти бил против нив.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Јас, кој веќе сум бил по сите болнички соби, овде и насекаде, јас ти велам: твојата рана не е толку тешка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пуштиле такви бради, што само колец може да ја оправи работата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Не знам што ми правеле кога сум бил мал, ама мора некаде страшно да ме заебале штом сум сега ваков.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Се чини оттогаш не можам да си ги приберам деловите од она што некогаш сум бил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа мисла ми ја вгнезди во умот мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бидејќи и јас сум бил новинар, па во извесен степен и денеска сум, јас приготвив малку нешто напишано за оваа конференција.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- И пред сто години сум се мачел вака. И пред илјада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не знам колку долго сум бил таму - сè што се случуваше како да ми се случуваше во некое бунило.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А, не ти, уште основно не завршила, туку „дави„ со тоа!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
АНГЕЛЕ: Не го знам Стамбол, не сум бил на запад. ВЕЛКОВ: Стамбол е на исток.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Од многу причини највистинита ми се чини приказната на четвртиот глас: дека мајка ми можам да ја пронајдам само помеѓу девојките од Горномаалските анови, каде што сум била заборавена, но само од мајка ми а не и од другите девојки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И Андреја Тарковски си отишол дома, ја викнал мајка си и ѝ рекол: Мајко мори, јас сум бил мртов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само јас сум бил повластен да влезам низ главниот влез на Уредот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Или од црните потони на мојата крв ќе избликнат непознати желби, и ќе биде доцна кога ќе излезат, никогаш веќе не ќе можам да мислам дека се мртви или остинати, и никогаш веќе не ќе бидам она што сум бил.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сум бил, ме немало. Овде сум, утре пак ќе ме нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Грок, Фртелини? Зошто тоа? Знам каков сум бил, знаеш и ти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Јас имав три чисти среде славната Сорбона да ја кажам, поткрепена со научни аргументи, вистината за советската социјалистичка педагошка школа, и да ме прифатат за доктор на науки, а овде ми ја одзедоа универзитетската катедра за педагошки науки, ме тупнаа во свирепиот затвор со обвинение дека сум бил информбировец, пропагандист!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Значи, сметајте дека сте на визита кај Роман Гигов Грофот и мене навистина ми е мило дека доаѓате на време.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зарем треба да сметам дека сум бил обвинет а таа висока личност интервенирала?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Единствениот контакт што ги имав со човечки суштества, беше пет пати дневно, кога можев да слушнам како некој доаѓа низ ходникот, го отвора, “свинското грло” и ми подава храна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
”, а јас одговарав: „Таму не сум бил никогаш„.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Се правдаа, тврдеа дека ме сметаат за исправен, дека знаат оти сум бил ангажиран за помош за прославата на јубилејот на браната, но дека ова била нивна должност и така натаму, како што зборува обично секоја полиција во такви прилики.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не сум бил тој што треба да го предава. ‌Цел живот ми кажувале дека немам врска како да бидам геј.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
КЛАУС: Имате право. Јас сум буржуј. Отсекогаш сум бил. И не се срамам од тоа.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Како било и што било, што се прават тамошните луѓе штркови, другаш ќе ви кажам, браќа им рекол Силјан, сега згора-згора ќе ви кажам оти и јас се сторив штрк на двапати и едно цело лето сум ви седел овде на нашава куќа и сум патил триста маки; арно ама не верувам да ми верувате оти сум бил штрк.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Значи, веќе сум бил на твојата озборувачка агенда.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Брегот се сокриваше во темнината. Ѕвездите не се гледаа. Водата беше црна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„И сите сонувале?“ „Сите. Истиот сон, без разлика“. „Веруваш ли ти во тоа?“ „Да, никогаш не сум бил толку сигурен во нешто.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се борев со помислата дека сум бил отфрлен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Негде при крајот на месечевата ноќ Пеперутката втрча во мојата соба и водена од насмевката на возбудата долго раскажуваше за некое чудесно лелеење во воздухот што самата таа го чувствувала; ми ја објаснуваше состојбата на привидното летање во кое и сега се наоѓала а од кое произлегувала и оваа нејзина воодушевеност: - Виде - прашуваше таа а лицето ѝ гореше - виде колку високо се качив? Дури меѓу ѕвездите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Беше тоа, искрен сум, поискрен никогаш не сум бил.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас во Прилеп никогаш не сум бил, и дедо ми ми вети дека еден ден заедно ќе одиме за да ми ја покаже куќата во која се родил.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мислам дека сите беа убедени дека ми е страв од авиони, но не беше така - едноставно сакав да ја видам Америка, бидејќи никогаш порано не сум бил западно од Вирџинија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А вистината била дека сум бил симпатизер, ама не бев член.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сум бил јас, Луцијо, сум бил веќе еднаш и момче, и девојка, и грмушка, и риба што скока од водата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И веројатно сум бил насмејан во моментите додека во сонот заклучував дека јас треба да бидам тој кој ќе ѝ помогне на Загорка Пеперутката да полета.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Беше во состојба со денови да се однесува како немтур и да се обидува да ми наметне вина мене, дека, еве, јас сум била нечовек, штом така грубо, а не нежно, како што беше навикнат, се однесувам со него.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега си мој!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
МАНЕ: Кај кур сум бил?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Јас сум многу љубопитна по природа и моите дома често ме нарекуваат „досадија“, демек- сум била здодевна со прашањата, со упорноста да го истерам докрај тоа што ќе си го наумам, па ги „давам“ понекогаш до бескрај, додека да “им пукне филмот”, како што има обичај да рече мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Така можеме да го сфатиме Германството, неговото бидување романтичар и Германец.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
БОРИС: Никогаш не сум бил на море?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Или со нив или ќе сум бил против нив!”
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
СТЕВО: Сум бил двапати порано. Носев некои списи.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ќе видиме сум бил ли или уште сум нешто, ќе видиме.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
По нецел час јас веќе можев да стојам на нозе; се исправив и видов дека додека јас сум бил во мојата светлина и со неа, Земанек и другарите ме пренесле во самиот археолошки локалитет, под едно импровизирано тремче кое си го направиле археолозите да ги штити од сонцето; ме легнале на едно полско креветче.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Колку и да сум мислел на вечноста за времето на градењето, јас сепак сум бил ограничен само на своето време и затоа куќава одвај може и да го издржи дури и само моето време.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас сум стар келнер, сум бил и кај вас.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А тој беше гас и гаќи со преседатељо на општината мислеше дека нему никој ништо не му можи и тој, заедно со овој Војнета наш мене ми ги имаше пуштено партизаните да ме убијат зошто сум бил кмет и сетне со нивни ниспет партизаните ме затворија а и уште да можи нешто најлошо тие мене ќе ми го сторат зашто тие сет вногу лоши луѓе ама и овој партизанскио суд што не ет суд туку суди само накодошени луѓе мене мана не можеше да ми најде и ме ослободи ама Трајко Казиловски и Војне мене дрвата не ми ги имаат заборавено и ако им дојде на колај тие мене пак и најлошото ќе ми го направат“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Значи сте од Македонија? – го почна разговорот домаќинот. – Јас таму сум бил едно десетина пати. За трговија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сум бил од бившиот режим зашто не бев неписмен какви што беа тие нивните...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Цел живот во бившиот режим ми го јадеа џигерот затоа што сум бил браник.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега со болестиве на кравиве никогаш не знаеш што можеш да добиеш!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Така ли? Не знаеш или нејќеш да знаеш?“ се налути директорот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ретко кога сум била волку настината, долготрајно со ангина и кивавица.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ништо не му реков на Земанек за онаа вечер; му реков само дека сум ја видел Луција со тетка ѝ на корзото, и дека не сум ѝ пристапил; тој рече дека умно сум сторил, оти сум бил сѐ уште неистрезнет и непресметлив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Знам само дека сум со нив на оваа маса, во оваа просторија во која не се сеќавам дали некогаш сум бил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А сега, да ги прескокнеме оние банални почетоци што се врзуваат за првиот ден по сахраната на Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како да поверувам дека сум обвинет кога никој не ми ја соопштил вината? Сторете го Вие најпосле тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Срам, несрам, брате Јоне, ми вели Мирче, јас изгледа не сум бил за жена. Изгледа некое виножито ме има пресечено, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Навистина е така, понеси го таму, преку другата страна, чесниот лекарски збор.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така и ме најавиле на плакатите: под нивните имиња и презимиња со големи букви, сум бил спомнат и јас, именуван како „блуз пианист“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Залутав одамна љубопитна во овој грд пејсаж од железо цреп и бетон но сепак останав жива Сега сум малечка полјанка на туѓите убави надежи за кои го крадам неверна ветерот од реката Безброј патувања им нудам на очите и стапалките што паѓаат уморени на моите сиромашни откоси Но спомени имам и јас па свенувам штом ќе ми шепнат дека сум била шарено крило на убавината Шарено крило на младоста во коренот на плитките води што растат со жолтиот спомен во купишта од сено
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Ако, како што признав на почетокот, не бев човекот што треба да го предава предметот за тоа „како да се биде геј“, исто како што не сум човекот што треба да пишува книга на таа тема, тоа е затоа што отсекогаш сум бил благодарен за, а и длабоко внесен во, експлицитната, некодирана, идентитетски заснована машка геј-култура, особено за книжевната фикција.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Јас војник не сум бил. Некако ми е жал да кренам рака на жив човек.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Претпоставувам, пишувал: „Отсекогаш сум бил свесен за илузорноста на обидот за враќање во состојбата на благороден дивјак.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Поради тоа би можеле да нѐ наречат идеалисти, макар што некои велат дека сум бил роден анархист.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Асмата ни копа ни ора, ама е тука. Ме наклеветија. Ми подметнаа клевета, божем сум бил во врска со Австријците.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Јас сум бил отсекогаш атеист, но само по ова прашање му се молам на Бога!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во животот неколкупати сум играл шах и сум бил искористуван пион, но во последно време решив да бидам само набљудувач од страна и воајерски да посматрам. Така се осеќам послободно.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Мислев дека е добар поет и тоа и му го реков.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И јас сум бил војник, имам и син војник. Ама де! Крчмарот се зацрви уште повеќе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Што бараше кај Црквичето, знаеш дека таму ноќе не одам – се зачудив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Влеговме во автомобилот и откако по една турканица ми беше заповедано да седнам напред и никако на ниедно друго место, тргнавме накај мојата фамозна, "смрдлива" тетка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не знам како сум дошла овде, кај сум била досега, кон кај да се свртам сега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Морав да признаам дека не сум знаела со кого сум живеела или, не дека сосема сум била лишена од предупредувањето на мојата интуиција, од предупредувањата на моите соништа, а и од конкретни факти, но дека сето тоа не сум го пуштила сосема да продре до мојата свест за да може да бидам онолку потресена колку што било неопходно, и да го преземам она, што било потребно.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Море, ами кој е тој будала што ќе те веруа, бре Силјане - му рекле селаните - оти си бил штрк!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ние самите сме ковачи на својата судбина". (Ова е онаа втора порака, што ми се насмевнува од темнината...) Знам, ќе си заминам и тоа речиси пеш од таа изодена приказна на мојата младост, а малку понесов како утеха и како искуство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
“).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да бидам искрен, никогаш не сум бил толку восхитен од Ренесансата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не знам дали одам, дали се сеќавам како ќе сум одел или се сеќавам како сум бил.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Почекај малку, порасни, знаеш ли кога прв пат во животот сум ја минал границата? Кога сум бил студент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ме ставија во најлошиот затвор во кој сум бил, и бев во самица година и пол.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Подобро било да поверувам и да паметам дека сите тие девојки (а помеѓу нив се наоѓала и мајка ми) што ги служеле арабаџиите и трговците додека работел анот на Дуко ми биле по малку и мајки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Роман Гигов Грофот сосема неочекувано ја прекина и оваа визита.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Колку време сум бил врзан, колку време умирачката ми се радувала, не знам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
За третиот и самата не знам што да речам: сум била убаво повиена и оставена пред црковните порти во Чифлик.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мртовецу, вели, тоа сакаш да кажеш, жив си бил? Сум бил и не ќе сум, слуша. А и ти веќе не ќе си.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- ти се молам, мила ќерко, поврати се дур е време - оти ти си многу млада - многу млада росен цветец - ај, погледни уште еднаш - проговори уште еднаш - да ми дадеш проштевање - на мајка ти некадарна - од болките да те варди - од болките да те спаси - леле, леле јас сирота - што сум била таксирлија - што ме најде небиднина - ај, со тебе јас да легнам - да те топлам, мила ќерко - како в земја да те легнам?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И јас на млади години, немајќи своја земја, аргат кај беговите како волот за сламата, сум бил во Бугарија.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И понекогаш ги пеам старите песни на овој свет, песните што настанале уште кога сум бил млад.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
— Од кај знаеш дека сум била, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум бил таму. Пред шеесет години, велиш. Тоа е многу.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
АРСО: Да си ми жива и здрава, Стојанке! Господ да ти даде момче какво што си сакаш!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И пак, првпат откако е роден, Дедо Мраз се сети да праша: - Еленчиња, дали некогаш сум бил женет?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И ме вратија од мртви - буквално, ми рекоа дека во еден момент веќе сум бил готов.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Му велам дека сум покоен Никола Боткин, сум бил и веќе не сум жив, нема кој да ми пишува.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Она на сите толку добро познато чувство кое, посебно во нашите соништа, нè наведува за некое место или пејсаж да помислиме: ова ми е познато, овде веќе сум бил, познатиот deja vu ефект, исто така заслужува да биде опишан(о) со зборот unheimlich.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Јас во мојот живот никогаш, ама баш никогаш не сум бил со друга жена.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој мене ... „не сум бил во право, сум бил збунет, ќе ме лечел”...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Триесет навршив ете... Ми велеа сите Ист си ко дедо ти Вистинољубив, чист Така ми поминаа годините, дните – Во утеха дека сум бил алтруист! 1999
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Тоа е земја на сите раси и сите народности.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
АРСО: Како ноктите твои. (Посилно.) Е, никога не сум бил волку жеден!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Како не, па јас, освен што ги имам болките во грбот од ништо друго не сум била болна. - рече без двоумење.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Ни јас не сум бил во Домот, - го охрабрив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Па, разбирам, не да не разбирам, туку што можам јас да знам за градскиот живот кога никогаш не сум бил таму.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сега, помислувам дека и јас сум бил сведок на таа борба.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не, не станувало збор за да втасам на некое неодредено место туку за да се вратам во тоа мое утре во кое некогаш веќе сум бил?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
О, каков слепец сум бил!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби само како дете, ако сум бил некогаш дете.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
По некои автори, сум бил питач на вратата на Poncius Pilatus и сум се викал Kartaphilas.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Јас сум бил обвинуван дека сум итар материјалист и бур­жуј­ ски мистик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Но, јас немам гости. – Возврати џвакајќи – Никогаш не сум била толку гостољубива за да ми дојдат гости на кои ќе можам да им призачувам од вакви слатки, преслатки работи!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Безброј пати ми раскажува: ме бањала кога сум бил бебе, перела и спростирала пелени, ме развиткувала и повиткувала, ме нишкала и ми пеела - Думба, думба, детенце, баба празно вретенце, - и - Цуцул пасе говеда - и ми кажувала многу други броенки и залагалки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На 28.10.1951 ноќта, според белешка во Дневникот, сум легнал околу 11 часот, без да одржам час по математика со Фодулчето. Причина: сум бил на кино.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
„ Во овие судбински дни за Кукулино, пак сум она што сум бил.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Добро е – си мислев – што татко ми не е тука, оти ако се вклучи во разговорот, пак ќе морам да слушам: „Јас на твои години сум бил пресреќен до Охрид да појдам, а не за странство и за свет да мислам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Даскалов се насмеа и ми подрече дека сум бил добар измислувач на утврдени природни појави и дека сум одличен изведувач на експерименти за децата од пониските одделенија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што можам да украдам, вели, кога не сум била таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
(...) На мојата изложба во Ферус галеријата во Лос Ангелес отидов со комби, заедно со Вин, Тејлор и Џерард.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Слично така, геј-мажите честопати разменувале информации за тоа каде во јавната стрејт-култура може да се најдат бисерчиња геј-духовитост, скришни двојни значења со геј-смисла или итри ишарети што машките геј-уметници успеале некако да ги протнат во главнотековните филмови и во главнотековната музика, каде што си седат заштитено скриени и обично минуваат незабележани, освен од оние што знаат каде да ги бараат.438 Ништо од она што го кажувам тука не е со цел да ја оспори вредноста на сето тоа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Веројатно во него имаше и дека сум бил во Автокоманда кај вујче Сотир, братот на мајка кој сам живее во голема одаја на кат во убава зграда, ми рекол дека можам да појдам кај него, ама по тонот сум заклучил дека не сака да се населам кај него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Еднаш, тоа беше одамна. Дете сум бил.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас, што сум бил легенда.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Како до Вевчани или како во Тетово, ама не можам да знам точно каде зошто јас никогаш во животот не сум бил ни во Вевчани ни во Тетово.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Да, уште никаде не сум бил, но знам дека можам секаде да бидам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)