Имено, така означениот настан ми се открива дури во иднината: „Јас (сѐ уште) (не) сум роден“, но во идно време, во форма на некое минато на коешто никогаш не сум присуствувал и кое од тие причини секогаш останува ветено - и затоа секогаш повеќекратно.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Држиќ и неговата „Новела со Станец“ или ако сакате „Шега со Станец“ е првото драмско дело на кое сум присуствувал на јавно читање.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
“Јас сѐ уште не сум роден” поради тоа што моментот во кој падна одлуката за мојот утврдлив идентитет ми беше скриен.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)