Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

„Само по малку. Јас пишувам за тоа бидејќи тоа е она што јас самиот сум го доживеал.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Дики, (Го погалува по глава) ти си најсимпатичното момче што досега сум го видела.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Јас никогаш не сум го чула да пее!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дали Е навистина води, како што тврдат некои, во „спиритуално разбудување“?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Убедена сум дека ќе стане пејач и ќе продаде милиони плочи!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дики: Не знам како, но сакам да те прашам, зошто се мавташ со ваков како мене?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Не само тоа. Тие можеби виделе и како сум го клецкал радијаторот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Изјабането сум го живеел животот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Згора на тоа, калта е лепливо–растеглива така што во оној момент кога сакам ногата што сум ја поткренал да ја поместам, калта почнува да ми го влече стапалото наназад на буквално истото место од кое сум го откачил.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ме чуја никаквеците, го чуја мојот хуманитарен глас во прилог на слободата на изразувањето, но се правеа дека не ме чуја, дека јас наводно својот глас сум го кренал откако тие си ги навлекоа црните надгробни плочи. Тоа не е вистина.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа беше најкошмарниот сон што сум го сонувал.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Веќе не сакам да знам. Тоа нешто што сум го мислел, а не што се случило.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Впрочем јас сега токму тоа патување сум го презел: одење во пресрет на забуните, недоразбирањата и јамките на посмртниот живот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А сепак, да е можно, како што се обидов со Јована, уште сднаш би слегол долу, ако воопшто, целата година вкупом, сум излегол од таму и, ако воопшто, сум го прекинал копањето во длабокото и темното, херојско и раскинувачко, во исто време!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас пак, како ретко кога, ги чувствував полните гради, како да сум го нашол, како што бев прочитал кај Хадријан, резето кое нашата волја ја поврзува со нашата слобода.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И сега овде во Маказар, и порано низ годините, сум сетил, дека секој обид за чист план ми се извлекува и, дури кога сум се обидувал да го составам, и дури и кога сум го составил, тој често се уривал под наполно непредвидени околности.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа беше всушност вистински настан, на кој сум се сетил во сонот, сум го сонувал.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го знаев тоа, и самиот сум го осетил, дека онаа светлина и свечена големина и раскош на сликите што се запаметиле од детството или од младоста, не соодветствува на стварноста во која сѐ е со неизбежната и единствената можна мерка.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Всушност, излезе дека единственото нешто што не сум го прочитала од него досега, а што било литература или претендирало да биде тоа, се тие писма.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Симон скокна. Не сум го видела толку повреден и жесток.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во мене сѐ се повторува безброј пати, и сѐ ми е познато, а сепак одново го одвиткувам она што сум го завиткал или самото се завиткало, стегнатото во кубиците камења во еден цилиндар кој само еднаш болсна на дното и пак згасна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А толку често се случувало и се случува преку денот да изгубам и триж повеќе време, отколку она божем изгубено време наутро заради кое сум го почнал денот толку онерасположен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сум го сквернавел олтарското место и гробиштата. Сум копал за да ја откопам старата омраза, палежите и убиствата меѓу Кочовите и семејството Поцо, за да ја расеам омразата низ целото село.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А сепак не сум сигурен дека сум го видел во себе она што требало да го видам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако веќе не можам да го достигнам врвот, барем дозволете ми да се гордеам што сум го допрела дното (којзнае, можеби некогаш некој, ќе го заврти песочниот часовник).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ќе ме учел како јас сум го побркал времето.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Најлогично беше да помислам дека се наоѓал на работното биро, од кое, без да сетам, сум го турнала, а тоа бесшумно паднало токму во мојата ногавица ...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Мојата мајка? (А бре со овој, нит’ го знам - нит’ сум го видел, да не излеземе роднини, којзнае...).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Всушност, јас не сум Monty Cantsin затоа што сум го наследил мозокот на Kosznovszki Marton.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој сега прави кариера на еден четврт континент. Во еден дел од овој голем свет во кој, инаку, и по холокаусот не претстануваат насилствата: стари, сега и нови Берлински ѕидови подигнати на Кипар и во Израел.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Прави сјајна кариера на дипломат од највисок ранг и доверба на својата земја и во мене предизвикува извесно задоволство и гордост дека сум го познавал.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Колку пати сум го правел тоа дотогаш, не можам да кажам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во овој филм го направив и најопасниот експеримент што некогаш сум го направил и кој никогаш повеќе нема да го повторам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но, Анита стигна со вонбрачниот љубовник и детето.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сигурен сум дека овој трик не сум го користел ниту прв ниту последен пат, повеќето случки се сѐ уште успешно потиснати, па не можам да се сетам дека некогаш сум ги заборавил.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Танас! „... Тоа досега не сум го сторил“ - Продолжи Ѓеле кој не го чу викот на учителот, - „а и натаму, додека сум жив...“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Верувај, искрено ти велам: никогаш не сум го сакала Буза.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Ако некој сака тоа да го прави, - се јавил друг, - тогаш нека повели, а јас во мојот живот тоа досега не сум го сторил, па и натаму...“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Очигледно, човекот не влегува во кола мислејќи: „Одам да се ѕвекнам од некое дрво“, но желбата е тука, зарем не, а тоа и самиот сум го забележал, во повеќе наврати, посебно кај хирурзите, отмените луѓе.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ги здогледуваш ли повремено и горе, тие мрзливи кртови што роварат ли роварат исклучиво долу, по кулоарите?  Последниот критичар што сум го видел жив и при дневна светлина се стори пепел следниот миг.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

И како во сите добри пародии - критичарите и кураторите ме прогласија за шарлатан, а малограѓанските колекционери се жалеа како моите слики не го одразуваат македонското поднебје кое е сончево и светло, а она што јас сум го изложил е темно и депресивно.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Нешто кое никогаш не сум го направил.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- И јас така мислев, Веле, но брзо разбрав дека попусто сум го давал срцето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Не сум го прашал ни знам како излегол жив. - Требало да го прашаш.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- А ти, го бараше ли? - Како не сум го барала?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Додека пред некој ден не ми дојде Курназ и ми кажа повеќе да не сум го барала.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Не сум го видел. Јас го чекав надвор во џипот, немав пристап ни во нивниот поплочен клозет.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Писателот, мислев, не смее да има ни Татковина, ни Вера, ни Народ, ни Народност, писателот не смее да служи на Институција и на Нација, ниту на Бога ниту на \аволот, писателот мора да има само еден идентитет - своите книги, мислев, само една татковина - Литературата (Каде ли сум го собрала тоа?) Исплашена од така моќниот аргумент како што е забарската дупчалка, му попуштив на својот забар и - ја напуштив земјата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Зборовите што настојувам да ги сведам на пристојно бладање понекогаш како да се знак на неминовноста иако зафатеноста со нив ми се чини како враќање во некое дамнешно лудило од кое упорно бегам а тоа сè поупорно ме следи или, што е уште поверојатно ова лудило, без да забележам, отсекогаш сум го носел во себе како залог, како амајлија, како објаснување за моето чудење пред она што ми се чинеше живот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

А јас дотогаш не знаев колку многу сум го сакала Даниел и колку сум му потребна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Па ова е моето гнездо, јас сум го правела!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И јас го гледам тој човекот што толку брзо леташе, го познавам, ама никогаш не сум го видел и затоа пак не можам да го препознам.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Пред тоа како да чув нешто да ми шумна, ама не сум го заушила, не сум го ставила на умот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Знам дека во моментот кога сакам она што сум го видел да го искажам во зборови, тоа веќе не е тоа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Луција дојде уште еднаш кај мене и рече: „Сѐ уште не е доцна да се декларираш“. Ѝ реков дека не сум го променил ставот за народниот дух.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Реков дека тоа што сум го напишал е напишано при сосема чиста свест и совест.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И сфатив дека ова е провидение, дека пајакот мене ми е подобен, или јас нему, дека попусто самиот сум се унижувал пред Лествичникот и другите бедни; дека сум го лутел Бога оти знак ми дал да го носам светот на плеќите свои, а јас не сум разбрал, не сум го познал знакот и сум дал предимство на друг, оној што е под управата на гревот, оти никогаш не сум се борел, не сум се спротивставил, послушен секогаш сум бил; а оној што послушен е секогаш, тој послушен и кон ѓаволот, а не само кон Бога ќе биде, кога ѓаволот ќе му се претстави под лика лажна, под образ притворен!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Праша дали се кајам за тоа што сум го напишал.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Светлина таква никогаш немам видено, дури ни кога сум го призивал Бога, во часови бестелесни, бесчулни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со ноќи потем сонував дека таа неизвесност ја платил со глава; го мислев, господин судија, не дека не сум го мислела; го сонував како паѓа од тој проклет трапез, од огромна височина и како си го крши вратот; се будев во пот и плачев; подоцна, многу подоцна, дури и го посакував, како жена што посакува маж; имаше ноќи во кои посакував да се спакувам и да заминам (оти Партијата, како и секоја партија, пропадна како брод од хартија), но секогаш брзо се соземав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако сум го сторил тоа, тогаш има ли мерка злото што срцето мое може да го стори?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Да, не ми е срам да кажам: во тој миг, само во тој миг сум го сакала Јан Лудвик, иако и пред тоа ме привлекувал.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имаше во таа насмевка потсмев; јас тоа добро го знаев, оти во една прилика му се исповедав на отец Пелазгиј дека сум слушнал небесна музика во храмот, додека сум го призивал Бога, во часови бестелесни и бесчулни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Знам што ве мачи”, повтори .

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со една мала забелешка: бев свесен дека не смеам да се залажувам со површниот заклучок дека станувало збор за знак или најава преку која некоја непозната сила се обидува да ми ја подотвори вратата на шпекулациите овозможувајќи му на она што еднаш веќе протекло повторно да се врати и да ми се придружи...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За момент седам збунет. Се чувствувам и навреден. Навистина, што сака да постигне иследников?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Помислив, а до денес не сум го променил овој мој став: јас мислам дека бурата не е ништо друго туку забрзан начин на живеење на природата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не, не се во прашање евентуалните пофалби.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но сепак најде за потребно да праша дали не ми се чини малку кус и тесен?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- реков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Притоа кон изреченово ќе ја придодадам уште и забелешката дека мене најмалку ми личи ваквиот приговор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во поранешните денови, при едно од спроведувањата кон собата на иследникот ми беше упатена, можеби и со добра намера, опомената дека секое барање од страна на службено лице кое не звучи и како заповед, или барем како закана, треба да се сфати за неприлично.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- На тој коњ дојававме во планината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можело да се случи да го запишам она што иследникот ми го сугерирал како можна моја помисла, а не она што вистински сум го мислел.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Изгледа помислува дека не сум го сфатил, затоа повторува дека треба да се јавиме во канцеларијата на Денков. Тој лично нѐ чекал.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или ми се причинува дека сум го слушнал?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ете, произлезе дека е подобро што не сум го знаела татка си, инаку ќе требаше и јас да бегам од него“, го заврши мајка ми со шега тоа спомнување на божемната роднина).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или, можеби и не сум во прашање јас?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали го сфаќаш тоа, даскале: на природата наеднаш ѝ се присакува некои изгубени времиња да ги надокнади за да втаса таму каде што требало да се најде пред неколку месеци или дури и пред години?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Треба убаво да си ги отвораш очите".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе ти кажам и што се случи со мене откако заврши бурата: поостарев, станав повозрасен во разбирањето на нештата, а истовремено помислив дека на мојата кожа, (ова го велам најодговорно) животот запиша уште едно правило што го заслужува нашето внимание.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како провокација ми прозвучи и она забелешка на иследникот, и тоа среде испитувањето, дека постоеле моменти кога будноста попуштала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури и да ме пофалат дека сум направил прекрасен избор, (мислам на местото за починка на мајка ми), нема да објаснувам дека изборот не сум го сторил јас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Знам што ве мачи“, ми упадна среде збор Иван, а притоа се чинеше и самиот загрижен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Рече дека убаво сум го стокмил и дека ќе бил уште позгоден кога ќе сум ги довршил и деталите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бидејќи и самиот помислив дека можеби сум згрешил и дека можело да се случи да сум го упатил во лоша насока со спомнувањето на она буричкање следеше напомената: „Ова е град, момче.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност сметај дека не сум го рекол ова што го слушна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Даскалов го заобиколи коритото од камен наполнето со вода што се грееше на летното сонце, а потоа, барем така ми се пристори, ги забрза чекорите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Каде е тој коњ што не сум го видел?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- А прилично е доцна – се обидува да го оправда своето настојување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

АНЃЕЛЕ: Орајт, зету, јас татка ми сум го слушал да вели така.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ФРОСА: Не сум го знаела стрика Котета дека бил ваков изелговолкот...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Во селото на седумте црнчиња со кадрави коси и бели заби нѐ пречекаа со тапани и со банани.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Не чувствував жед. Можеби ме напоиле додека спиев можеби и сам сум пиел од некој извор без да знам дека сум го сторил тоа.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- Јас еднаш сум го чекал цела вечер.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Не, тоа никогаш не сум го слушнал.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Морате да одите!

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Еве што велат на прашањето „Сте го гледале ли Циганка?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали тоа јас, инсистирајќи на опстојната релевантност, моќ и, навистина, мудрост на голем дел од традиционална машка геј-поткултура, сум ги изневерил револуционерните дострели на геј-ослободувањето, сум го отфрлил новиот геј-идентитет што го создала и сум ѝ свртил грб на нејзините цели за општествена и индивидуална преобразба, сосе нејзините оригинални културни творби?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дај кажи дека не е тоа!

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

КАЈ РАЈТ: Не сум го гледал, ама од геј-Бродвеј, дајте ми го Занаду.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во целава книга согледбите за машката геј-култура си ги врзував со разни теми од машката геј-еротичност и со околностите во кои геј-мажите се издигнуваат до субјективните искуства на желбата и на љубовта.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Силата што го придвижува голем дел од творештвото на геј-културата, сепак, потекнува помалку од геј-суштествувањето отколку од геј-желбата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сакам да си го гледам секои седумдесет и два месеци – ја обожавам увертирата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

КРИСТИЈАН СИРИЈАНО: Не.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во целосната, несебична задлабоченост во бочно прилепените куќи од осумнаесеттиот век или во музичкиот театар или во сувенирите од Џоан Крафорд – во сите тие „исечоци, кутии цигари, ретки стари фотографии, писма, филмски ролни и колажни споменари“ во збирката на Нил Мачијевски (како што е опишана во списанието Аут травелер) – некои геј-мажи можеби гледаат можности за доживување силен занес каков што самата сексуалност, од која и да е причина, не им го овозможува и не може да им го овозможи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зашто, не само што сум му се огрешил на вкусот; сум открил таму и нешто срамно за целата своја личност, вклучително и за својот сексуален субјективитет – нешто што дотогаш не го насетувал дури ни мажот со кого живеев и спиев веќе некое време. (Добро, можеби потајно цело време се имал сомневано, но, ене, сега имаше несоборлива, гадна потврда.) Ако тоа што ни се допаѓаат некои културни предмети и артефакти може да ни ги открива не само вкусовите туку и идентитетите, така е зашто нивниот естетски стил го прoбликнува цел симболизам, кој досегнува до родот и сексуалноста – симболизам што е и опиплив и мошне тешко објаснив.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Отворената и експлицитна машка геј-култура што ја создало геј-ослободувањето досега не успеала да ја надмине и да ја замени машката геј-поткултура, која се темели врз геј-идентификацијата со негеј-облиците, ниту да ја замени со оригинална машка геј-култура втемелена врз премрежињата на геј-идентитетот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

“ АРИЕЛ ШРАГ: Што е Циганка?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

“ Со што мора да сум искажал не вчудоневиденост од сексуалната ориентација на новиов пријател, која веќе, на мое целосно задоволство, ја имав утврдено, туку сум го искажал наеднаш сменетото чувство за неговото стојалиште во геј-милјето, како во некаков чуден базен каде што оние чинови на возрасен секс во каков што намерававме да се впуштиме се одвиваа на плиткиот крај, без многу опасност дека, од сите положби што ќе ги заземеме, нема да можеме за час да си го вратиме тлото под нозете, додека детските работи како што е слушањето бродвејски албуми... изискуваа од него да се предаде на речиси целосно нурнување во нешто за што мојот прв фобичен изблик потврдуваше дека е прилично длабочко. (22) ‌Бидејќи упатува на едно обликувачко, изолирачко искуство на несподелива сентименталност, настраната привлечност на бродвејскиот мјузикл – која го враќа геј-субјектот во неговото претсексуално, но екстатично уживање во „детските ствари“ и во сите тие срамни, незгодни емотивни премрежиња на самотното детство – им е многу потежок, многу погорлив залак на геј-мажите од возрасните задоволства на геј-сексот кои го потврдуваат идентитетот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

АРИЕЛ ШРАГ: Немаше таму некоја мајка и некоја ќерка?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

СТЕЈСИЕН ЧИН: Не сум го гледала.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дури и панелот од „локални ЛГБТ-творци на културата“, составен од Тајм аут Њујорк за да одговори на прашањето што е геј-култура, го признава тоа, макар и неволно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Па, тогаш, дали сум напишал реакционерна книга?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во Занаду ставив и штос за Циганка!

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дај немој да ми кажеш дека сум се омажил за некој што мисли дека ова е убава санитарија“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Чекај, чекај, мислам дека сум го гледал филмот, ама не ми текнува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Одвреме-навреме ги има вообичаените штосови, но навистина никогаш не ми дошла ниту една насмевка кога сум го гледал филмот; не е замислен да биде смешен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како дете од стоунволската ера, сакам да му се опрам на отсексувањето на машката геј-култура, дури и ако еден од резултатите на мојата пристрасност биде тоа што можеби нема праведно да се осврнам на страсниот, бессексен, неироничен обожавателски жар што оди со речиси религиозната посветеност на некои геј-мажи кон предмети со несексуална убавина и кој таквата посветеност ја озарува со аура на несебичност, аскетство и духовност.363 Буквалниот, искрен, некампски и дееротизирачки напор да се загуби себството во естетскиот предмет и да се надмине сопственото гејство во тој процес јасно е важна димензија на културните практики на некои геј-мажи. (Други геј-мажи можеби чувствуваат дека таквите искуства на опојна занесеност во несексуалните предмети, всушност, ги прави понастрани.) Во секој случај, ваквиот бессексен естетизам не е нешто што сум го нагласувал, бидејќи мене ми изгледа дека укажува на одредено отфрлање на гејството, одбивање на хомосексуалната особеност, бегство и од геј-идентитетот и од геј-сексуалноста.364 Повеќе сакам да ги разгледувам оние културни практики што свесно упатуваат на хомосексуалноста, исто како што повеќе сакам да ги истражувам оние машки геј-изрази на страсна посветеност на културен предмет и оние искуства на занесна восхитеност од неа што откриваат некаква иронична самосвест и што себе не се доживуваат сосема направо.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

ДАГЛАС КАРТЕР БИН: Има некое време откако го гледав.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Здраво посрамен и понижен, како и со чувство на разголеност и на непријатност, ќе се обидев да се извадам од глибот, ќе си го повлечев предлогот и ќе го уверев дека не сум мислел и не сум гледал како што треба кога сум го пофалил предметон – макар што не сум сигурен дека воопшто можев да се извадам од толку упадливо откривателна грешка, откако веќе ја направив.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, исто така, ме побудуваа и шокот и разочараноста поради тоа што револуционерното движење на сексуалното ослободување и на политичкото бунтовништво слегнале и станале помирлив, во суштина конзервативен облик на идентитетска политика што не се стреми толку да го смени светот колку што сака да си заграби поголемо парче од него.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Фелоус прекрасно го доловува оној вид неиронична, религиозна посветеност што е карактеристична за некои машки геј-културни практики – посветеност што не е ни отворено кампеста ниту имплицитно сексуална, што никако не упатува на гејството и што повеќе има врска со целосната, сериозна, духовна внесеност во естетскиот предмет, кој се почитува и самиот по себе како апсолутна вредност и како бегство од сопственото јас, вклучително и од сопствениот сексуален субјективитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Јас многупати сум го почувствувал тоа: радоста ме напушта и се наоколу црно ми изгледа – се согласи Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Збунета сум... Ѝ помагам да се подигне, па ѝ ја додавам чашата со розето: - А јас се сеќавам на твоето детско гласче кога ни велеше дека сме силуети што минуваме низ маглата – Сум го заборавила и тоа, иако мислам дека сум била во право.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но, затоа, сега твојот одек е во секој чекор што сум го направил.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Таа никој не може да ти ја поврати“. * * * - Ова ми е познато однекаде – се намуртува татко ми за случката со девојката: - може сум го прочитал, или сум го видел на филм, или можеби сум го сонувал.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

По изразот на лицето на татко ми сфатив дека сум го повредила и ми стана мачно.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„Јас не се грижам ни за она што свесно сум го создал,“ ѝ рекол на Клара, мислејќи на своите слики.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А не пак да мислам на нешто што не сум ни мислел дека го создавам, додека сум правел нешто сосема друго.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Која рака го создаде ова непознато битие, кое во животот не сум го видел?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Важно беше, тоа што го објавувам, не сум го испеа, туку сум го раскажал.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Постмодерно е збор што никогаш не сум го напишал, модерно исто така речиси никогаш.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Зборував, а не знаев што кажувам; пишував, а не умеев да го прочитам она што сум го запишал.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Низ прозорецот почна полека да навлегува бледата светлина на далечната зора.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Прочитај ако сакаш... Секогаш си мислам дека доволно сум научил и дека сосем сум го разбрал Господа, та се обидувам тоа соодветно да го запишам, за секогаш на крајот одново да сфатам колку малку знам...“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Така мирен и така тивок не сум го видел од дамнини.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- Што е тоа што сум можел да направам, ама не сум го направил? - го прашав.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Одлично! Ме наведоа да сфатам дека тоа длабоко сум го имал во себе - оти тивкото брстење на тревата не те води само на гибел.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Не сум го тепал и не сум го соблекувал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега со мене лазеа и другите, од зјапнатите усти им висеа зелени јазици: со валчести грпки меѓу плешките, личеа на мали подвижни планини.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тргни се додека не сум го извлекла секирчето од нарамников. Или сакаш да ги повикам сосеткиве со сукала и со пиралки?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се ископав од глекавост и, влечејќи се мечешки на дланки и на коленици, залазив кон тој ѕид со надеж дека уште еднаш ќе го видам Круме Арсов и ќе се уверам дека пред тоа сум го сонувал оковов од пламен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што ме гледаш така - да немам рог на носот? - Те гледам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се напрегав и им бегав, секако морав прв да го видам здрав и насмеан Круме Арсов, да го допрам со прсти, да му раскажам дека сум го сонувал запален.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И не гледај ме така.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ашлаку неизмиен, рекла. - Кој тебе ќе те пушти да брцаш во мед за да си ги излижеш прстите?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Моите соништа лежеа зад непробојноста, јас не можев веќе да достасам до нив, под едно црно сонце на зелено небо и од раб на еден зелен оган врз црна земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Истото тоа, од збор до збор, сум го чул од покојникот. - Само ќе го закопаме, нели?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ЛУКОВ: По ѓаволите, уште цели пет часови. (Пауза.) Понекогаш ми се чини дека сиот живот сум го поминал во чекање на луѓе што задоцнувале со своите пристигања.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Престанаа дури да ми веруваат дека сево ова се случило и ме обвинија дека сум го измислил.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ти, и кога би ме сменил, не би издржал повеќе од половина час да не ја прекршиш стражарската дисциплина и да не се вовреш кај неа, а јас ти веќавам дека, ако ме смениш, немам никаква намера да одам да спијам и да се откажам од мадемов што сум го открил.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И сум го дала, само не на Никола, туку на тој што ме спаси од смрт.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: (со иронија). За тоа има многу чест. Јас не сум го знаела.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Во разигран поглед на младичот со сини очи, го открив она што одамна не сум го видела... ниту почувствувала тој еруптивен смок на емоции..

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

А обично се случува нешто сосема различно од она што сум го претпоставил.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Колку е големо, сето тоа. Јас сум го сфаќал тоа уште многу одамна.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Чудно, не сум го видел вашето лице на екранот, а таа телевизија обично ја гледам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- По тоа би требало да постои и некултурно збогум, види тоа не сум го знаела.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Леле! Дома ќе ме убијат! Сум го загубила чувството за време. - И за простор, Срцка!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- За каков пакет зборуваш? Ниту сум го добила, ниту сум го видела. - Рада сосема се збуни.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Живеам во векот во кој живееш и ти. Само јас сум го изодела тој пат и сум била сведок како таквите како тебе, кога ќе ги зафати матицата, се дават без можност да испливаат на брегот. Ете така!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ајде де! Тоа не сум го измислила јас. Тоа го имаат кажано и многу други пред мене.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Искрено Јана, во метежот во кој се најдовме сум го затурила некаде именикот. Денес го најдов и сега ти се јавувам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А овој пердув овде два часа сум го носел на грб и во мојата прегратка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Чудно. - мислеше. - Имам толку изострен поглед и ги забележувам малите нешта, но не сум го забележала ова.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Можеби не сум го познавал сето тоа што сега ми се покажува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Никогаш не сум го видела во портокалова маица или во син џемпер со ружа, не, не сум го видела ни на митинг, ни на телевизија.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

(Дека има долги нокти, а и кој прави уште?) „Маж ти многу голем човек е (дека сум го видела), ама многу е лут кога е нервозен (а кој не е?)“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Контрола на билети“, ми вели еден што повеќе прилега да биде истерувач во диско, а јас глупава и по малку глува, блеам во него како недоветна, да не речам мутава, а тој ми ја граба картата од рака, во која сум го стиснала несвесно... и ми ја враќа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А времето што сум го арчела без врска во домаќинлак, го посветувам на „пилатес“ во затворено и тренинг под отворено.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Зашто, ако не сум направила ништо за себе во последните 3 децении, во една ноќ сум влегла во десеттина кафеани, од која едната специјално ми ја отворија само за да влезам во тоалет, па пиев и вино место чај (а, тоа не сум го направила никогаш!), шетав во парк по дожд, разговарав скокајќи од тема на тема за да стигнам да раскажам сè, се срамев, не се срамев, сакав да заспијам, не сакав да заспијам и, во едно деноноќие, ги доживеав двата изгрева...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Имено, во Потковицата отсекогаш се знаеше дека стопаните на Имотот, Акиноските, водат тевтер и дека во него, покрај својата историја, Акиноската, запишуваат и сè друго што се случуваше тука, во Потковицата, и во двата најблиски града, во Прилеп и Битола - ако беше во врска со Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во тевтерот Акиноски така било запишано, ти одговара и брзо додава: Јас лично него не сум го видел но за многу други работи, кои биле таму запишани, сам можам да посведочам.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Това не сум го видел, вика.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Коа чул царот тоа нешто од момчето што беше излегло на лице пред сите момчиња, беше се зачудил од кај беше му текнало да му речи така.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Арно сум го клукнала јас за срце, мори змијо, не треба и ти да го клукниш.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Се подумал воденичарот и си рекол со умот : „Ај ќе ја пуштам, да ако ме напраит царев зет, ќе ѝ (ј)а удрам дропката; а пак ако ме излажит, уште еднаш ќе ѝ бидит страв да идит, за да ми го јадит брашното и паспалот; а пак досега што јала, не оти јала од мое, да од светот што сум го крал: Така беше дошло, така беше ошло“.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Сите се собрале на едно место и заватиле да праат ѓоамити синџир од песок.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Откоа му се изназборуа сиромајио на чорбаџијата, му ји клоцна со нога стомните и му го остаи џигеро, и откоа му плукна во дворо, си излезе од портата надвор и си отиде при еден другар негов, си зајмел некој грош и си купил месо и друго што му требаше и се запокладил како што рекол Госпо.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Море брате, српот сум го забораил овде, тики зато дојдов за да си го земам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Оф, бре синко - му рекол - дали је за бендисуање, бре чедо, гробо од татка?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И јас кога бев како тебе, сум го донесол татка овде, кога ми остаре, да умри од глад, како што ќе умрам јас сега.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Ами зер за мене сум го купил, мори домаќинко, џигеров?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Море, како што е, честити царе, кога сите сватови ми се удаиа во батакот, само Тумбурли - бега сум го изваила.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Како бре, Настрадин-оџа, таму кај вас?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Он заминува од Банско за Габрово, доваѓа Итар Петар во Банско.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ни сум го хранел, ни сум го гледал, жал ми е.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Јас тоа сум го заборавил. Туѓиот живот не ме занима. - Не те занима?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Не сум го нашол во канта за ѓубре. Тие се нови.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Мислам дека сум го згрешил патот, дека кон друго село одам. Чинам пооди, пооди и запри.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На третиот пат, леле мајко, сум рипнала нагоре од столот, ко вејверица сум рипнала и сум го изгребала Мисајлета Ковачот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Којзнае дали било песна тоа што сум го кажувала околу гропчињата од Роса моја и од Ангелета мој.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А еве веќе една недела не сум го исправила бутинот за да изматам маштеница. Ја стискам кравата за вимето, ја тргам, а кравата само тупа со нозете, раскопува шума и мавта со опашката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Небаре да сум се искачувала нагоре, кон Млакине, во Присојон и како да сум го загубила редот во дишењето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не сум го видел, вели Секуле, и среќа за него што не сум го видел.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сум го пикнала зад качињата, во конопта. Ја мачкам Роса по челото, по вратот, по градите, по рачињата. Ја редам со крпи, со ракиени облоги.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Јас сум селанец, му велам, а ова сум го читал кај калуѓерите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Коњот застана на задните нозе, фркна и се впушти во бесна брзина која беше најубаво нешто што некогаш сум го видел.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Коњот не се помрдна. – Удри по мускулите. – рече братучед ми Мурад. – Што чекаш?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Никогаш не сум го забележала порано“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Најголемиот дел од она што сум го напишал се означува како ексцентрично, бидејќи никогаш не правев јасни разграничувања помеѓу живеењето и пишувањето; иако живеејќи успевам да го прикријам непотполното учество во сопственото опстојување, сепак не можам да го изнегирам во своето пишување, затоа што пишувам токму за да не постојам или за да не постојам половично.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Откако конечно сфаќам дека наместо далечинскиот за телевизорот цело време сум го користел далечинскиот за видеото, почнувам брзо да ги менувам каналите со ентузијазмот на Бивис и Батхед.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Како страшно добар звук постигнал Lee овде“, помислувам (можеби мрморам, можеби викам).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И повторно почнувам да размислувам за мојот љубовен живот. И така некое време.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Ни кај нас. Нешто малку сум го читал Коранот.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сум го видел, во гравот секогаш става полжави од конзерви и некакви апови, а згора, ако сакате да знаете, веќе мисли да се преженува.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Освен тоа не сум го догледал низ пукнатиов Никита светот, неговите патишта и тајни, иднината.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Остави ме, меѓу нас е граница, слушам глас и сепак знам дека тоа сум го рекол во себе - капакот со срмен укит не се поткренал, нема ни да се спушти, и веќе не го знам јас ни крајот ни староста на облеката, црна и свечена, пресмртничка, секаква и никаква: ни облакот во длабочината на изминатите ноќи нема боја и нема цел и белег во сеќавањето.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Само ми е жал што уште не можам да го почувствувам тој близок допир со него, зошто уште не сум го сретнала.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Помислувам дека знам сè, дека сум го нашла решението и одговорот на сите мои заблуди.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кога нешто нема да излезе по планот што сум го замислила, ставам крај на сѐ.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Не сум го измислил, - налутено извика крескавиот глас. – Ти ја кажувам вистината.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Познато ми е, податоков сум го нашол во една книга: електромагнетните бранови од вселенската бескрајност патуваат кон нас приближно 300 000 километри во секунда.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Знам во што е работата, рече. Веќе тоа сум го видел еднаш.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Или помисли дек сум довела друг кого сум го завела преку сон како тебе?

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

- По колку векови? - реков како да не сум го чул. - По колку векови сѐ ќе се дознае?

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Не, - искрено му одговорив, - но сигурно сум го заслужил, илјадапати сум имал право на него, - сакав да му речам, но замолчев за да не го засмејувам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Вие се познавате?“ „Малку“, чу Отец Симеон и виде две лути зрнца пипер во очите на Ивана; жедно слушаше: „Тој мисли дека јас сум го довел овде.“ „Разбирам“, ја накриви главата старчето и пак спласна зад масата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Ме сметаш за курва. Мислиш дека сум го домамила в клопка. Ајде речи ми - курво, го продаде за шепа сребреници.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Како да сум го зел врз себе непостоечкиот татков аманет да ја продолжам потрагата, да ја довршам неговата невозможна историја, која сама по себе криеше една голема, глобална метафора, која ме доближуваше до филозофските размисли на Емил Сјоран за владеењето...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Пребрзо сум се препуштил на ризикот да излезам од помирливата егзилска судбина и сум станал дури и амбасадор како туѓинец на земја што повеќе не постои!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во неговиот живот мина близу или далеку крај неколку балкански владетели од последниот султан Рашид V, Мустафа Кемал Ататурк, Кралот Зогу, Енвер Хоџа, на крајот Тито...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Премногу сум го изложил на ризик своето семејство, децата, суштината на нејзината мисија во животот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Всушност неговото владеење се одвиваше низ повеќе криви, секогаш осуден на нов почеток до крајот на својот живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се сеќавам на еден фрагмент од еден од многуте разговори со Јасер Арафат, кој беше индикативен за метафората на кривата на владеењето: - Најсреќниот ден во животот? - Јас сѐ уште не сум го доживеал...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога виде таа што сум направила, почна да ми вика зошто сум го расипала подот и ме збркна околу куќи, но не можеше да ме фати.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Седевме таму едно половина час и му велам на чичко ми Борис: Може ли да ме известиш ако почне движењето, а јас да се симнам долу да видам до каде е лебот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Десно од мене беше Бошко, од моето село, ја сврте главата, не му беше мило, во вакви случаи често сум го правела истото.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Лазо, сум го налегнала со градите.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Командирот нареди: Стојан, дај ѝ на Милка еден партизан за да не оди сама. Стојан ми викна: Земи кого сакаш.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ем сум гладна, ем многу љубопитна да дознаам дали сум го упропастила лебот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Еве еден збор што не сум го слушнал со години. Лакеи!

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„И ти го направи?“ „Очигледно сум го направил.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И изгледа дека сум го изговорил повеќепати.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Кое е ова место? Сум го видела веќе некаде.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Долу Големиот Брат! Да, јас сум го рекол тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„А дали било вообичаено - јас само го наведувам она што сум го прочитал во учебниците по историја - дали било вообичаено тие луѓе и нивните слуги да ве туркаат од тротоарите во сливниците?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да ти се множат годините, ама тоа веќе сум го решил!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

22. АКО СУМ ЗЕМАЛ, ТА НЕ СУМ ГО УКРАЛ - тоа да е словото на најхуман закон: си зел, значи, туѓо, онака, за украс, зошто да прашуваат од каде и како...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Морав да признаам дека не сум знаела со кого сум живеела или, не дека сосема сум била лишена од предупредувањето на мојата интуиција, од предупредувањата на моите соништа, а и од конкретни факти, но дека сето тоа не сум го пуштила сосема да продре до мојата свест за да може да бидам онолку потресена колку што било неопходно, и да го преземам она, што било потребно.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не знам колкупати сум го спомнала, реков. Тоа нема значење.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Го слушам понекогаш тракторот како брчи, се мачи на угорното по патот за Стрелеско, а него, Методија, не сум го видела.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Пред школото врвеше патот, сум го одбележал на картата, широко џаде што доаѓаше од градот Б . преку Црноечката долина и, врвејќи низ Долнец, заминуваше нагоре кон Стрелеско.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас знам како изгледа тоа, самиот сум го осетил.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Под неа десно, каде што завршува засекот, сум го одбележал школото, еве, тоа било школото, со две училници, жолто обоено и со големи прозорци, сега црни правоаголни дупки.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Имав еден број анотации. Последното што сум го напишала на листот во машината беше еден испис од Библијата: „Кажи ми ти, кого го сака душата моја!“

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- - Не домаќине мој, нели ти си со мене, и тоа што било јадовито, што сум го кажала на Богородица Мајчица, сум го изумила.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

И сум го сонила.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- И јас си имам Голготи... седум печалби - седум Голготи... седумпати сум го искачувал крстот, ама останав нераспнат... грешен...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Ѕвездо, леле, ќерко моја - Ѕвездооо - сум го дочекала и пречекала на прагот од домата наша - како што си ми нарачала наживо, и насон си ми повторувала - си ми велела.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Прво и само него сум го сонувала, сум го заљубила.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- На изгрејсонце сум се разбудила на еден зглавник со него, бабо, покриени со една јамболија... од една вода сме се измиле... во бела крпа од лебот и пиперна солца сум му врзала... и сум го испратила угоре сè до Самовилската ливада, до езерцата Пелистерски очи... по една темјанушка како нишан си подадовме - Ќе се вратам - ми рече - Ќе те чекам - му реков... и си замина отаде превалецот - како мама што си замина - накај Беласица...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Оф, леле, јас сирота - мигот бил лажовен - Ѕвезда ја нема... а јас сум го пречекала - како што сум ѝ ветила.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Миговно ја жегнува жеговна мисла: - Прости ми, мајчице мила, сум згрешила... сум се загледала во очите на момчето што вчера ми го препречило патот - ама мислата не ја изусти, ја премолча - за до крај да го дослуша сонот, па му рече: - И јас сум го сонила твојот сон.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Не, се сум го видела, очиве ми биле ничкосани кон каменот и кон сосечените.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

И сум го тажела, мајко - гласот ми зарипнал - та од уплав мршојади одлетувале - чинам - тогаш над Беласица небото било и дење стемнето...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Сум се нажалила, бабо мила, дека судено ми било да не си го доиграм првото моминско оро на Велигден... и тате си замина... ама и момчето од Јошевци - што сум го сонила - нели ти кажував, бабо мила, си замина, оф си замина - офна Ѕвезда и сета се згуши во бабиниот скут.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Јас сум го слушала татко ми да раскажува...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сум го видел јас тоа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Како и колку бргу тоа сум го направил, не знам, само таа списка силно, чуја соседите од спротивниот стан и дотрчаа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И уште потврдувам дека јас сѐ уште сум бил во бараката на бај Шишко и дека слободното време сум го користел за совладување на материјалот од петтиот клас.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Го виделе истото она што јас сум го запишал на 16.02.1952 година пајажина што се ниша на исчадената греда над мене како и книгите со кои беа обложени страните на бараката на кои имало со кила прашина.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Или дедото Шишко сосема се грижел за мојата исхрана па она што сум го имал стиснато меѓу дланките сум можел да го употребам и за таков луксуз!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И учителката Нада ми дала слика да ѝ увеличам за спомен што најверојатно и сум го направил, зашто во исто време и ме пофалила дека одеднаш почна добри состави да правиш!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Јас никогаш не сум го видела.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

ПАВЛОВНА: Јас одамна-одамна тоа сум го заборавила, Петар Николаевич.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Секој џубокс кој што сум го видел се потчинувал на основната аксиома за џубоксите: „Една плоча, една песна“. Овој џубокс е различен.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Одамна не сум го видел, неколку години, и право да си кажам, не се тревожиме многу поради разделбата.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

ТРОШЧЕЈКИН: Што е пак ова, ова уште не сум го слушнал.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

ВЕРА: О, Аршински? Тука ли е тој? Сто години не сум го сретнала. Да, тој многу се дружеше со Лења Барбашин.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Сум го чул порано тоа име. Ондин често ми зборуваше за неа. Пишуваше култни книги.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Феноменот не сум го истражувал научно, туку само неговата техничка страна.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Во овој случај по горите мласкам — јадам со шум молзничар — овчар што ги пасе овците со млеко мотавило — направа на која се мота предено, 2) во прен. см. долго дете или девојче кое бргу пораснало мотаница — предено намотано мртвени — задушница мулазим — турски офицер, потпоручник мунасип — согласие, право е тоа што се предлага мутли — празниот простор од ѕидот на куќата под покривач мушавере — другарство м’ком — молчејќи м'сне Ала — ,ќе даде господ набабарам — потсмешка некоја млада да се стори баба набастиса — најде навале — навалица навевам — добивам нешто што не сум го чекал. My навева господ на Илка жена нави —болест кај жените леунки која ја предизвикуваат лошите духови — самовилите наврзници — 1) наврза многу непотребни зборови, 2) Маѓија во косата надретам — се поскарам со некого лесно наѕрница — жена што наѕрнува секаде налет — остави тоа ами ... налешам — навраќам намесница — бив. жена е намесница на сегашната (Би требало обратно) наметам — забуричкувам брашно за крмнакот напара — пракса, практика.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Со прекор во гласот ми вели дека сум премногу критичен спрема себеси, дека ги бројам само промашените пенали, дека ги потценувам сопствените чекори, дека плукам на сето она што сум го правел во стариот крај, дека заборавам дека имам потпишан договор за својот прв холивудски филм, дека умеам да бидам патетичен, да се сожалувам, да уживам во сопствената меланхолија...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Еве на пример, младиот Лен Вајсмен: две години помлад од мене, има три филма исто ко мене, својот прв филм го снимал кога јас сум го снимал својот последен... само што неговиот прв филм е мега-хит, вториот му е уште повеќе мега-хит, а неговиот последен филм е супермега- хит!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Или со нив или против! – Сигурно тоа сум го рекол, зашто така и мислам! – Арно ама, си станал роб на изговорените зборови!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А јас не сум ограбен, само сум го сонувал тоа. Сон. А ова? Јаве?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И сакаше да го скршиш и да го увериш дека сум го предала.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Секогаш, а тоа јас не сум го забележал.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ти реков да го оставиш. Не го остави. Го мачеше.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

дедото и двата внука или кукла играта за возрасни како воспитно средство во нивната адаптација кон современите услови на животот ...гледајќи низ прозорецот, постариот внук продолжува: фактот што шимпанзото, делфинот, желката од Галапагос подобро ги познавам од некои домашни животни, поточно јарецот и биволот, веројатно доаѓа од таму што уште од своето најрано детство, безбедно и долготрајно сум го гледал анимал зад решетки, потоа тој ист анимал на малиот и голем екран, во црно бело издание или во колор, во гро-план, слоумоушн, со стручен коментар и соодветна музичка илустрација.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Кога сите тие poules perdue ќе се вратат? 70 okno.mk Еве еден, цивкајќи доаѓа од инкубаторот на помнењето или ѕвечкајќи од расфрлената ризница на изгубени парички: le franc perdu на единствениот буквален клуч што се сеќавам дека било кога сум го изгубил: во јули 1983-та мојата жена и јас изнајмивме едно рашрафено мало рено комби во Тангер, во Мароко, кадешто бевме дошле за јас да одржам предавање за менструалните циклуси на Шехерезада како клуч за читање на 1001 ноќ.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Наеднаш ќе ме опседне помислата дека не сум во состојба да ја разлачам лагата од вистината.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Всушност бев помислил и дека не сум го рекол тоа; едноставно верував дека таа помисла избликнала кришум од мојата намера.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не ги коментирав овие нејзини размисли Каде те судеа, во Штип, прашав?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А малку подоцна не бев сигурен од каде наиде и она, најпрвин сосема нечујни а подоцна сѐ појасни и појасни гласови : - Не, навистина немам уште сретнато човек кој сонува буден – беше тоа глас на позната жена, а не можев да се сетам која?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кого ќе сум го означил виновник, неа или себеси?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Само слушав. Слушав и не можев да се начудам тетка Боса каде заскитала да бара патни документи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се разбира, понекогаш ми се случува и да се посомневам во она што веќе сум го рекол.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Да сум го заборавела бидејќи само на тој начин ќе сум заборавела дека синчето личело на татко му!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Воздух во човешка облека! Затоа и немам потреба да му се тргнувам од патот!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Значи наеднаш почнав да го уверувам пријателот Господ дека сѐ она што сум го рекол пред малку сѐ тоа ти се чисти лајна, се разбира во колку постојат такви: ем чисти, ем лајненца.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Реков: - И премногу случајности за да ги сметаме за случајни!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Оф, – свика Грофот и потскокна од столот - очекуваш благото да те заслади а горчливото те снашло!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Откако заврши состанокот на кој Николина Кралева се обиде да ме оцрни, нејзината неразделна другарка Соња Пазарџиева ме уверуваше речиси час и половина дека погрешо сум го протолкувал настапот на нејзината најдобра другарка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ништо не реков. Дури и она за кое помислив за момент дека сум го рекол, не е точно.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Паметам, друга помисла не ми идеше на ум освен онаа: што ќе се случи ако засекогаш ја загубам?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Не сум слушнал за такви нешта. Ти ги измисли? - сериозно се исчудуваше Господ Саздов.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Со години сум го разурнувала она што мој Благоја го градел”.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А она, што можеше да се нарече шлаг на таа зачуденост и изненаденост беше и објаснувањето дека кога сум го рекол она за стапицата всушност сум мислел на гласот на Катерина; на претрчувањето на Јана; како и на средбата со божемната тетка Боса.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Директорката на програмата ми забележа дека сум постапил многу наивно кога сум го оценил онолку позитивно и дури препорачал за гледање филмот „Ние сите сме убијци“ во кој некогашните борци за слобода, во Франција, сега, како цивили во животот наеднаш стануваат убијци!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како да е некоја голема среќа мајката сама да се снаоѓа со мало дете.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Штом ќе препознаам некаде присуство на невиност ако не можам да му се придружам барем сочувствувам со него - реков во желба да го дообјаснам карактерот на моето учество во настанот кога веќе беше речено дека сум го подржал она што се случуваше минатата ноќ.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Да, навистина, тоа чудовиште од службеник се однесуваше како да бев бубачка што тој за среќа не ја забележува; како да бев воздушеста состојка што потсетува на човешка фигура и тоа благодарејќи само на сакото што сум го наметнал преку непостоечките рамиња и, исто така, на навлечените којзнае на што панталони.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Вистински почувствував дека сум го сторил она што не требало, а не бев сигурен која е причината и какви можат да бидат последиците.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Значи јас сум подбрканиот и секогаш сум во очекување на тој непознат настан кога и вистински нема да ме одмине многу спомнуваната горчлива чаша од Новиот завет и тоа само затоа зашто негде сум го спомнал мојот необичен сон.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

При последната средба дури и ми довикна: Попусто се прашуваш во една твоја надраска (а таква надраска не постои): колку ли бил тежок мојот сизифовски напор в туѓина, бидејќи секој ден сум го разградувал она што таму, кај вас со години сум го градел!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тој смета дека неговото дамнешно напуштање на Земјава сум го нарекол безумно капитуланство.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Тоа бил истиот сон?“ „Истиот. Му велам дека и јас сум го сонувал.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Свето е збор што досега никогаш не сум го употребил, но ете така се чувствував заробен во сиот тој метеж.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Никогаш не сум го видел во униформа, и на крајот тој рече: „Па, добро.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тогаш Ловџија зајде од смеа, се преврте на грб со четирите нозе нагоре: - Е, ова чудо не сум го чул, - мачор да не знае што е глушец!

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Како да сум го посрал сопственото лице...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тогаш го видов и синот, збиено момченце, капка од мене, и оттогаш не сум го видел.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тоа беше тресење да не поверуваш...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Никогаш немаше да поверувам дека можам да направам внатре таква бура...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Одамна не сум го слушнал...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- „Ние не го знаеме доброто додека не го осознаеме злото; а злото го осознаваме извршувајќи го.“

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не сум го убил белки? Срање!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се здрвив пред неа, и некако успеав стаписан да ја прашам: - Извини, а кој ден сме денеска? - Па, се знае. Понеделник. - Понеделник? А кој датум? – пропелтечив.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Како признат хроничар на родот Буколовци и фамилијата Прокопиеви, бившиот адвокат бате Иле (така во семејството го викавме и ние, половина век помлади од него) долгата семејна историја ја зачинуваше со историски податоци уште од времето на османлискиот војсководец Лала Шахини, према записите на историчарот Пастухов (презиме што, признавам, не сум го провел, но кое звучеше во целосна согласност со предметот на неговото интересирање – инвазијата на турските освојувачки орди).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Изгледа сосема откачено, но можеби во оваа нервоза со шалтерските стаорци сум го ставил во панталоните?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Мојот племјаник спомнува некои имиња. Божем наши роднини.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Еднаш го прашав: „А што ти значи тоа, Руски, да не се навреди ни козата, ни зајакот?“ „Ништо! Сосема ништо! Сум го слушнал некогаш од некого.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да се живее и не е ништо друго, туку повторување на слушнати работи".

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Пришла весна смерти, Семјон“, се издиша дед Павел а потоа се сврте кон мене, ме погледна: Дали сум го разбрала? Климнав со главата. „Пролет на смртта“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Не можеш така ефтино да ме изведеш од тој проколнат пат, Васј!“ ми свика наеднаш, како јас да сум го водела по тие негови несреќи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сергеј Ракитин, еден со перче побелена коса на челото, беше најгрубиот Козак што некогаш сум го познавал.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

ТЕОДОС: (Бесно.) Бре, уште јас кабает! Адет е овде! Јас ли сум го измислил тој адет?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПАНКО: Ама не може тоа така... Адетите треба да ги чуваме и слагаме... Само понекогаш и адетот може да се...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТОМЧЕ: (Го вади од џебот саатот и го клава на уво.) Не работи. Не сум го... (Го навива.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СПИРО: Ова ти е: удрила чума во сатовите!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Сум го поминал ја моето. Не треба повеќе. Старост, грдост.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Ко очи во глава сум го чувал.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Дури тогаш, додека буричкав по џебовите, помислив дека морам повторно да дојдам, што поскоро, но прибран, и да се соочам со него. – Извинете, сум го заборавил – пропелтечив, не можејќи да го спречам бранот црвенило по лицето. – Веднаш се враќам.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Накусо, присутноста е некаков вид на нелингвистички ентитет што служи да обезбеди некој одредувач на смисла; често Дерида го нарекува него трансцендентално означено.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Да го споменеме, на пример, меѓу илјадниците други, примерот што никогаш не сум го наведувал - објаснувањето на Мајстор Екхарт кој известува за тоа што Мајмонид рекол во врска со обрезувањето, колку научно толку и наивно: “при сечењето на препуциумот повеќе се имало наум уживањето и задоволувањето на телото отколку создавањето на ново суштество.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Последен пример на оцрнување што јас сум го видел е во филмот Врана (првиот гранџ филм, ми се чини).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Би сакал да сум го измислил и веројатно сонувам дека му служам.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Поради овој разлог, јас не сум сигурен дека сум го разбрал.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Примери за „product tie-in” има навистина многу.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Просто сакав да напоменам дека, во моментот кога зборувам за сопственото обрезување, сите тие решетки на исчитувањето, наборите, преградите, повиците и преносите ни се едноставно под кожата, па и во полот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа може да биде привидна негативност, како некаква доброќудна шега на сметка на производот, што на крајот може да испадне и позитивна реклама што се однесува до продажбата, но може да се случи и производот едноставно да биде „покопан“ преку порака од филмот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но, тоа е сосема друга приказна, околу која на некој начин се зборува и во Cirkonfesija и за тоа не би сакал да зборувам на тој начин... 4Се чини дека тоа за вас има големо значење? 4Можеби, не знам дали е така; дали до тоа дојде спонтано или тоа го измислив, го исковав, дали во врска со тоа избајав некоја прикаска, а сето прилично доцна, наназад последниве десетина до петнаесет години. 4Вашите први две книги Le probleme de la genese dans la philosophie de Hus- serl (1955 - Проблемот на генезата во филозофијата на Хусерл) и L’origine de la geometrie (1962 - Потеклото на геометријата) зборуваат за Хусерл.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ова го прави исклучително тежок за интерпретација.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од друга страна, нешто на кое не сум обрнувал посебно внимание кога сум го пишувал, се покажува како многу добро при повторното читање.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Барем го затскрила она што сум го правел, за срамот да не ми биде уште толку поголем.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тогаш ќе биде гладен и можеби поинаку ќе размислува, ќе ме искара малку затоа што сум го вознемирила додека пишувал и потоа ќе се смириме.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ќе му раскажам сè детално, за да му биде интересно.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Потоа, кога влегуваше на час точно навреме, им се насмевнуваше на учениците и тие гледаа во неговите два огромни предни заба, строго концентрирајќи се само на нив, а не на изборот на кошулчето, вратоврската, панталоните или каишот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Можам да отидам на компјутерот и да се обидам да си го исчукам стихот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мене ми е често така жал кога ќе се распискам на сиот глас затоа што сум го загорела гравот и ќе го разбудам Марко.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

А сега кога Дариј е тука, тоа е исто како да сум го победил!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

- Дали сè сум научил?.. во седмо предметите се тешки... морам повеќе да учам... да не ги разочарам родителите... не заради нив, тато вели - За себе да учиш, за да научиш - ние сме на второ место... има право, средината добро ме прифати.. другарите, другарките, наставничките, Еко е необичен, вонсериски, нема споредба... ми се чини како познат со години... како да сум го барал во моето минато... и сега сум го нашол - како добар другар, и како авторитет... не од некој страв туку од почит и затоа што го сакаме - најмногу учиме географија... не, од него никој не се плаши, дури и Зоки никогаш не пелтечи кога одговара... кога би бил просветен работник, би бил како Еко... за сите други не можам да давам никаков суд, не сум компетентен, доволно не ги познавам... секој со сопствен карактер - индивидуалност - со Еко минуваме најмногу време... секој си има индивидуалност и треба да си ја развива... апсурдно би било сите да сме еднакви - конфекција - униформа.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Во тие времиња кај нас постојано се цитираше една Титова изрека дека човекот е наше најголемо богатство и дека, тој е во средиштето на егзистенцијата. Времиња, обичаи...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

На средбата со македонските писатели, откако од претседавачот на собирот беше претставен и со искажувањето дека Роже Кајоа го поставува човекот во центарот на рланетата Земја, како најсовршено суштество, тој непредвидено го прекина предавачот и несогласувајќи се со неговото тврдење дополни: Не, почитуван претседателе, јас никогаш не сум го поставувал човекот во центарот на егзистенцијата, за мене човекот е и како другите животни, кој произлегува од делувијалниот период, со незавршена еволуција...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ви благодарам за прекривките, за вашата благородна мисла, која не престанува да ме следи во овие тешки времиња во потрага по спокој за пишување. Ваш Луан Старова

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Описот што го правите на мојата земја во вашиот роман Атеистички музеј е најуспешното и најдоброто претставување на Алабнија од 70-tите години, време што и самиот сум го доживеал.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Верував дека книгите ќе го откријат времето на моето семејство кое не сум го живеел, ќе ме доближат до непознати луѓе со душа како мајкината, татковата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Посебно го сакам овој текст и сум го прочитала неколку пати.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Со мојата особена почит и благодарност Луан Старова XV Имаше мигови од времето на најинтензивната преписка со Елен Лејбовиц (иако никогаш не сум ја видел, ниту сум го слушнал нејзиниот глас), кога таа ми стануваше многу блиска, ми го надополнуваше семејството со тоа што не можеше да ми го даде Балканот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Квечерина Не е дека ме јалови рана изутрина дека се тутулам в черги од бучната надојдина низ прозорот од танките стапалки што ги гибаат земјините сводови, оти не сум го знаел ни самиот свод небесен; Не е дека ноќта не ја доимувам од што е ноќно одбојно премрежје, не оти не сеќавам раце- отворени премлади булки.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Тие веруваат дека јас тука имам замешано прсти. Како јас да сум го затворил.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Постар сум од тебе, малку подолго сум го газел светов.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

МАТЕЈ: Не сум го прашал.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ЕВТО: Јас ли сум го правел светот?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Голтна и ја погледна в очи. - Малку е - рече - ама најслатко лепче што сум го јал досега.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Зарем еднаш сум го спомнал?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Никогаш не сум го пробал. Мислам дека можеме да почнеме.“

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Т.е., тој некогаш тоа го работеше; не сум го видел скоро.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Беше тоа најпријатно чувство што некогаш сум го доживеала, слично на оргазам.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Вреди ли уште да пребарувам по тоа што сум го пишувал или да останам рамнодушен на провокациите, кои бездруго беа поврзани како во верижно коло со други, трети прашања, кои неизоставно ќе ми бидат поставени во текот на патувањето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Беше женет, му ја видов бурмата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Престани! „Што?“ прашав, сѐ уште бесполезно туркајќи како да не те слушнав.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не знам кој е тој, но ќе знам штом ќе го видам, и тој ќе личи на нешто, и нема да се курва.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа е енциклопе-диски роман. ТЛ: Но има огромна врска, како што добро знаеш, меѓу Неуроромансер и Пинчон.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Ох, Боже!“ ти крикна, кревајќи се. „Што е тоа?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Филмската индустрија никогаш не можеше ништо да направи соGravity's Raibow. ВГ: Има во неа осум билиони пати работи повеќе одошто во Неуроромансер.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Твојата книга е единствената со која сум го направил истото од тогаш.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сѐ уште не сум мажена затоа што не сум го нашла правиот човек.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Инаку, ќе го стрелам, и било кој маж кој би ме изневерувал. Како оној во пералната.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Многу од она што сум мислел да ви го речам кога сум ве среќавал по улиците, во училиштето, по парковите, по плажите - секаде, сум го напишал во оваа книга.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Како дете, во своите соништа јас сум го позајмувал коњот на Марко Крале, волшебниот Шарец и сум прерипувал со него полиња, ридови, планини...

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

- Саше, - одвај изговорив, - бабата од разурнатата куќа умрела летово, а јас тоа не сум го знаел.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Леле, Бреза, се случи најинтересното нешто што досега сум го видел во својот живот.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Знаеш, - се досетив, - дека можеби јас веќе него сум го добил?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ми беше познат, сигурен бев дека некогаш сум го чул, но што значи, никако не можев да се сетам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Се чудеа што е тоа што сум го обул на нозете.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Косата ѝ падна врз челото и јас посакав да ѝ поткренам, како што тоа сум го видел дека го прават во љубовните филмови, ама никако не можев да ја помрднам раката - толку тешка ми беше.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Едниот беше тркалест и со дупка во средината, сосема обичен, ама другиот беше најчудниот камен што сум го видел: И тој беше долгнавест и тркалезен, ама предната страна имаше лик на човек, тркалезен ама со очите над веѓите.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Па сепак тој го носеше најпријатното лице што сум го видел.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Да знаеше да брои, ќе видеше дека не сум го прескокнал.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Демек, тоа што го краделе тие, јас сум го продавал.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Со погледот веднат, тој скоро полугласно изусти: „Ова никому до сега не сум го кажал“, рече и го крена погледот кон авторот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Од уста сум го делела.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дали некогаш, порано, сум го гледала на сон, или некој роднина престојувал таму?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ми го спаси еднаш животот, што се вели, и го имам за втор господ, иако првиот не сум го видела.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сум го шетала митралезот ко копилешка детето, копилето свое.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И еден друг човек се разбуди во мене, вели, некој кого не сум го знаела дотогаш, а постојано живеел во мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сум го делела касајот, што се вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Колку пати и на јаве така сум го слушала името свое.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Чекај, да си ја допеам песната, сум велела и сум го удирала.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дали сум го гледала чадот од мојот оган?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Каде е Љатиф? Не знам, вели Ариф, одамна не сум го видел.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со свои очи ќе си ги гледаш цревата, ѝ велам, па после ми е тешко од тоа што сум го рекла.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со голи раце сум го распретувала за да му ја откопам трагата кај што згазил.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Или Игбал сепак беше нешто сосема друго, многу различно од сите другарки и блиски што дотогоаш сум го имала?