сум (гл.) - негов (прид.)

Стомачето, пак, не знаеше уште како да се преврти пред неа за да ја направи љубоморна, па зеде да ме љуби и бакнува шепотејќи ми на увото дека јас сум неговата кралица.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во главата повторно ми свиреше онаа од Тони „Скопје е мој град, а јас сум негов...
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Па нели ти реков, дека е тоа комшијата кој си ставил во главата дека сум негова девојка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сепак некоја идна капетанова ќерка повторно да повторно ќе ги засака огреаните тела на непостоечката дивина... едно пливачко попладне или дали еволутивниот премин од водата кон копното претходно подразбира ист таков напреден чекор во спротивна насока ...влези во водата зарем не гледаш дека крвариш се насмевнува тате секогаш во право потрчај кон лековитите бранови нурни се јас со силното татковско тело ќе те дочекам ќе те сочувам од рефлекторите го намокрувам стапалото поспано ме допираат водените стопрсти мојата црвена крв потечува низ нивните сината низ моите вени нагоре над коленото толку лесно не боли тато пази на сѐ риба сум малечка засолнета во устата на таткото поаѓаме по топлите струи кон југ кон југ кон југ... но што сега се насмевнува ако те исфрлам од утробата до кога ќе се сокриваш во мене до кога ќе бидеш глува слепа ме турка ме истуркува од себе немој врескам тој немилосрден е немилосрден е ме протерува пливај сама нуркај сама храни се сама љуби сама греши сама сама сама... повторно на брегот на карпите со сонцето на влажниот стомак го чекам да се врати од водите од подводните пештери да ми ја залеп левата шака на старото место потполно сочувана сите живци капилари мускулчиња секое движење стисок допир само тате да плукне на раната ќе се врати отсечената шака пак ќе су негова негова негова негова негова...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Можеби тој од самиот себеси си страда.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Точно е, јас сум неговиот професор и имам задача да поставувам прашања и ништо повеќе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од некоја неодредена болка за која не смее дури ни да мисли.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но вие сте повиканите што одредуваат колку се снаоѓам во оваа улога?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и сега, мислам во моментов, јас можеби и не сум неговиот најжежок проблем!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа, и неговата додатна дилема што мене ме развеселува а него, веројатно дефинитивно го дотепува; она сладникаво но и горчливо прашање, што самиот тој со тивок глас си го поставува: „Дали навистина ќе ја довршам со успех задачава, и како ќе ме наградат ако ги совладам безвредните тешкотии?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас сум неговиот велик везир.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мислеше дека сум неговата мајка, па дојде до мене да го подојам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Јас сум неговиот Спасител.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)