Возот татни низ некаква клисура, од време на време низ високите стебла како да сјае некоја вода – езеро, или можеби река – но полека се стемнува, и низ валканите окна не можам да забележам ниту човек, ниту некаков знак.
„Најважната игра“
од Илина Јакимовска
(2013)