тлее (гл.) - и (сврз.)

Јас сум ѕвезда што тлее и која патот низ ништото сѐ уште не ја истрошил.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Па сега сум море каде пустош тлее и солза сум само в зеница истината.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Таа трае и царува, рие и поткопува, тлее и тишти сегде, а најмногу во стихот распнат како Христос врз крстот на зборот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тешко е, мачно, страшно е В твоата земја таткова дека за прв пат солнцето со радост те огреало, дека за прв пат ваздувот со мирис благ те запоил, дека за прв пат земјата со слаба нога нејака си ја згазил и проодил – да тлееш и да гаснееш, како на црна туѓина, и да те враг, нов сајбиа, земјата што ја заграбил, напреки гледа секога.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
Тврдите ѕидови на нејзиното заробеништво беа омекнати од раскошот на грижливо одбраните дребулии чијашто убавина тлее и догорува во бавната тишина на здодевноста.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во темнината телото тлее и очите, загледани во решетката, истекуваат во копнеж да го здогледаат нејзиниот лик.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)