тоне (гл.) - во (предл.)

Козар маало тонеше во немирен сон. Сите соништа беа различни, но во сите главни јунаци беа нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Пјештани тонеше во магла и така, во вакви дни, вели Вангел Поповски, ракводител на Бетон на градилиштето на Купелни Остров, градот се преоблекува во поинакво руво, различно од тоа кога грее сонце и кога нема магла.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Лифтот полека тоне во земја.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Од друга страна Апфелблум го паметеше напредокот на својот талентиран ученик.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Жешов не беше мало место и во него се одвиваше жива активност, па сепак, брзината со којашто напредуваше, му го направи тесно ова место со над стотина илјади жители во кое се одржуваше интензивен трговски, но и духовен живот, каде се појавуваа весници на јидиш, беше формиран ционистички центар во кој Корец, сега со згаснати очи, тонејќи во сеќавањата и така излегувајќи од затворските ѕидови, се гледаше себе си, онака млад и запален активист под влијание на енергичниот рабин Апфелблум чии текстови во кои цврсто се заговараше ционистичката идеја, заедно со неговото име, многу познати меѓу ашкенаското еврејство, беа врежани и во неговата свест.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Додека погледот ѝ тоне во темниот свод испрскан со соѕвездија, полека ѝ се смируваат дамарите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Кога би се редел прв - размислував - кога би се редел прв...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Полека тонев во некаква чудесна дремка...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ама јас се редам претпоследен - изговорив колку што можам погласно, а во очите сетив жештина и влага.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Трепкав со двете очи ... Имав приведение... Пак тонев во бучкуришот...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Татко молчеше. Тонеше во својата тишина. Ништо не коментираше.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А кај строшеното црешово топче тонеше во крв војводата Питу Гули. Тој беше мртов!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Езерото пополека исчезнуваше и тонеше во ноќта. Наоколу сѐ спиеше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
По патот син што тоне во долината со од на мали питоми инсекти берачките на спомени поминаа.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Го облеа ладна пот и се почувствува како да тоне во просторот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Под звуците на неговата волшебна виолина тонат во сладок дремеж бубачките, пеперутките, шареноглавите цветчиња и сиот мирен полски свет.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Просто гледав како со стивнувањето на оддалечувачките чекори на Сновалката, нашата уличка тоне во сè подлабока тишина.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Туркајќи ги до крајност елементите на прежестокото чувствување, на емоционалната претераност и на страсниот набој што веќе ги има во Милдред Пирс, Најмила мамичке нѐ учи да го гледаме реалистичното и (релативно) трезвено претставување во претходниот филм за судирот меѓу мајката и ќерката како веќе накиснато во буновна претераност, која веќе се граничи со хистеричност, како веќе наклонето кон една редуктивна, надмено патронизирачка визија – истовремено и гламурозна и абјектна – за жените и за женственоста: да скратам, веќе дисквалификувано од кандидатурата за сериозно разгледување, од кандидатурата за почесниот статус на трагедија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Единствено ако не се сфаќаме сериозно, дури и среде трагедија и ужас, можеме најделотворно да си го изложиме полагањето право на страд што, иако можеби никогаш нема да се издигне до нивото на трагичната возвишеност, не треба поради тоа да тоне во понорите на чисто патетичното. ‌Ете зошто машката геј-култура клони од трагедијата и намерно ја пригрнува мелодрамата како прагматичен жанр.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И не зависи од сета таа машинерија на сценската култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А штом и Милдред Пирс ќе почне да се гледа како претеран филм – како „изнасилен“ – односно, штом ќе престане да се сфаќа направо и штом ќе почне да се гледа со извесна доза на оддалеченост, надменост и иронија (како што не го гледала неговата првобитна женска публика од работничката класа), филмот се лишува од правото на трагична достоинственост, исто како Најмила мамичке, и беспомошно тоне во унижениот статус на мелодрама, на оној презрен и абјектен поджанр. ‌Геј-мажите, и покрај сета своја културна различност од стрејт-мажите, се сепак мажи, па нивниот однос кон мелодраматичната сцена на мајчинскиот судир затоа мора да се разликува барем во еден пресуден аспект од емоционалната вклученост на гледачките кои биле главната цел на класичните филмови со Џоан Крафорд и кои, во секој случај, ѝ биле најголемите обожавателки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нашето достоинство, какво е, не може да се стреми да се завие во величие и патос, да се окружи со службените великолепија на мажествените јунаштва.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, нагласувајќи ги театралностите на Милдред Пирс до гротескност, Најмила мамичке ја истакнува имплицитната несериозност на претходниот филм и покрај неговата релативна ревност, вкус и вистинообразност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во типично демократизирачки кампски гест, таа ја користи за себе и за сите други етикетата „мелодраматично“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Предвечерните зраци тонеа во нашите расплакани очи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Чистиот двор тоне во разновидно расцутено цвеќе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во кршот распален од жегата и испран од дождовите осамена, гола и тажна стои таа иста угорнинка и тоне во длабока тишина...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Додека полека тонев во бессознание, пред моите затворени очи се појавуваше едно дамнешно сеќавање: во времето кога многу нешта за мене сѐ уште немаа име, брат ми ми подаде остар предмет, и рече: “Нож.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го оставив писмото на перницата. Поминав со раката по косата на Цецилија, по нејзината долга црна коса, ја распослав на перницата, преку листовите хартија на кои беше испишано писмото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа, по малку белина, со сосема поинаков ракопис, стоеја развлечени букви; сигурно биле запишани кога почувствувала како полека тоне во нешто што наликува на сон: „Биди цврста, како и секогаш“.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Часови потоа, додека се освестував, прво што почувствував беше болката во мојата утроба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И како што поновите слики ги заменуваа оние постарите, телото полека му се кочеше од некој нов студ, поинаков од оној надворешниот – од студот на ужасот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Додека далечните спомени тонеа во очај, наместо нив на површината испливуваше реалноста на оние скорешните сеќавања, на настаните што го доведоа до овој миг во кој се наоѓаше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И така, во таа ноќ најстрашна од сите ноќи на патот, се будев и пак тонев во соништа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кобнички гракна гавран, потоа веќе знаев дека со кусо и болно повторување чкрта бунарски чарк, квичи осакатен пес и се заценува дете, и сето тоа достасуваше до мене и пак се оддалечуваше, се гаснеше или тонеше во некоја тишина чии ластари се испреплеткуваа околу мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не, Герасим не ги знаеше сметките - бевме триесет и осуммина, некои со по едно воле, некои со близнаци, и повеќе ѝ верувавме на прикаската за царските синови и за чумата отколку на утрешниот ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад отворениот прозорец низ кој тешко можеше да се спровре глава на дете, небото лежеше како дамка извалкан снег.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ко разбрануван океан чувствата притискаат и морничаво тонат во нов бран на илузии, твоите живо разиграни очи, очи, на уплашена срна пред чекорот на лавот, кралот на животинскиот свет, во шумските тријaголници, солзат...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Репринт на убавиот поглед кон морски широчини што тонат во заборавот на едно време.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Парадоксот прави голема тензичност, и тонат во море од жива песок, со подигната рака кон портата на европското семејство,за да ја допрат, барајќи помош... Можно ли е тоа?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Оставете, во ѕвездено небо гнездо да свијат Две птички во раскошната убавина на природата во опојниот мирис на занесот во разгранетото стебло на животот каде чувството на убавото се негува а мрачната мисла во сенка, тони во бездната на очајот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Почна да тоне во некаква млакост, во која сите работи добиваат некоја чудна извртеност, некоја лудечка испреметканост, а пред некој негов внатрешен поглед, кој остануваше постојано да дебне и во тој полусон, кој беше исто така негов и исто онака вистинит, тој се прегрнуваше со некои двајца луѓе, што требаа да заминат, а веднаш потоа ги гледаше оние двајца како застануваат крај патеката, како дрвјата, пренатрупани со окит, од кого веѓите им беа сосема бели, а со него се прегрнуваа сега и исчезнуваа полека по снегот нагоре, едно по друго, сите тие дрвја, а тој им намавнуваше ним со рацете, со сите свои десетина раце, од кои како бели перници се стреснуваше некаков окит, а за сето време некој некаде продолжуваше да го дупчи тоа, да го пробива, се мачи постојано да го пробие, со некаква долга шилка, бела и цврста како заб, како од слонова коска, но она се надига пред таа шилка и таа ниеднаш не успева да го продупчи...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја гледаше како се просребрува, иссвирувајќи пргаво низ дебелиот трупец, ја гледаше како тоне во неговата длабочина, сѐ додека не можеше да ја префрли преку себе првата вита штица, што ја извади; можеше притоа многу лесно, со сите примитивни лостови, од кои беше самоделски направен целиот тезгав пред него, уште во првиот следен миг да ги упати замавнувањата на таа подивена челична стихија во она место од трупецот, каде што му беше потребно нему, а пилата го послуша и писна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А оние беа создадени за да тонат во она, што ги обземаше во својата бесповратна неумоливост, и тој беше фатен во тие шепи и никако не можеше да им се отскубне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваше да се искачува, а во исто време некако да тоне во сета таа глува штамовина околу себе, веќе не ни очекувајќи некое полесно пречекорување, веќе заборавајќи на тоа дека некогаш можело да постои и поинакво чекорење, од сето ова запретувањето до половината на снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Чајникот изгледаше во нив како некое ситно ваганче, бронзените чапчиња тонеа во дланките, а од лажичките, што ги извади од некаде, чиниш и не остануваше ништо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега дури и помалку тонеше во снегот, а во колениците, место сета поранешна болка, сега се извиваше и една пријатна топлина, што се ширеше по сето негово тело и што му ги омекнуваше оловните јазли во секој зглоб.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше и самиот празен и празно тонеше во млаката празна сонливост без миризба и без убавина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето тоа, собрано во едно тешко бреме, мораше сега да се носи на својот грб таму, напред, кон дома, со тоа мораше да се тоне во длабокиот студен снег, тоа мораше да биде извлекувано од под онаа тврда кора, што удираше во цеваниците при секое пречекорување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се беа свршиле свеќите и целата затворска зграда тонеше во темнина. Глигор молчеше, но не спиеше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо малаксано се опушташе на леглото, а му се чинеше дека тоне во задушлива празнина и врз лицето му се дипли сребреникава пајажина која му пречи да дише...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И во сматената свест буквите на Викторија се виткаа и тонеа во темната проѕирност на водата и морничавите усни, задушени од Анините гради, издивнуваат кратко, со призвук на каење и виновност. - Ана, Ана!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо ќе му помогне да појде пак меѓу луѓето, така, лежејќи и тонејќи во исчезнувањето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Само да знаеше, само малку да знаеше како ми е потребно да ме оставиш да тонам во ова мирно блато... таму на дното има бисери. Остави ме да слезам кај бисерите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Другите четворица Турци, престрашени, не можеа ниту да отстапат ниту да напредуваат; само пукаа во празно и заедно со своите коњи тонеа во живиот песок.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Неговите мисли се распарчуваат и тонат во неврат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Инаку постојано тонеше во бунило; му се заплеткуваа некакви полипи околу нозете и го тргаа надолу кон длабоките води во кои тој не можеше да дише; се задушуваше, скокаше, се поткреваше од креветот и дишеше лакомо од воздухот за да се поврати во живот; со погледот шеташе низ болничката соба и се мачеше да се дофати за нешто: за лустерот на таванот, за вентилаторот, за корнизите на прозорците, шишето обесено над него од чија течност му се полнеше телото за да му се врати силата; се мачеше да се дофати за било што само да не втонува надолу, да не им дава на полипите да го тргаат во длабоките води каде што не може да поземе воздух.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Седнува на клупата под борот, тоне во мир, во тишина, во спокој и повремено фаќа со слухот разни шумови и гласови што му идат од градината, од патот, од селото, од ледината и шумичките: им го одредува потеклото и далечината и ги селектира задржувајќи ги поинтересните.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога денот се буди тогаш ноќта заспива... кога тој тоне во сон таа се буди...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Веќе беше доцна ноќ и домот тонеше во онаа позната глувост, - се чинеше, смртта тука одамна е гостин и дека тука се изгубил и последниот зрак на живот. Сите ние сме мртви, сенки.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се собраа тие врби околу нив и ги заградија молејќи се и оставајќи ги да тонат во нивните сенки, да патуваат во непостоење до теме закопани во влажна трева.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Зад напластеното сивило, ликот на еден Фројд стануваше нејасен и тој, Иван, почувствува дека совршениот механизам во него се руши со татнеж, дека тоне во црна недогледност.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Двете стоеја во паркчето под саат кулата се држеа возбудено за златното ланче околу вратот на Томе и страстно тонеа во своите младешки желби и мечти.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Фасадите потпукнуваат почесна стрелба, ги шират своите цврсти ѕидови... минуваат купишта луѓе, креатури од далечните ѕвезди, виолетови каскади... продираат во ѕидовите, заканувајќи се тонат во асфалтот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Сѐ бледнееше и тонеше во еден свет на сенки во кој, на крајот, луѓето не беа сигурни ни во датумот од годината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Џулија веќе беше сместена на својата страна од креветот и изгледаше како да почнува да тоне во сон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Според ритамот на дишењето беше јасно дека таа повторно тоне во сон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Токму тие пак, верувам, бидејќи наполно неразјаснети, и го одржале досега споменот за ибн Пајко, Бајко или Тајко, иако и самите, сѐ повеќе тонат во маглата на вековите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
21. МОРЕТО ГО ПРЕПЛИВА, НО ТОНЕ ВО БАРА - тоа непливачот за пливач го вели зашто по рацете вакцини му се жарат со болест да му ги лечат болните цели...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Водата не стои. Прелева од коритцето, продолжува наудолу, а потоа тоне во еден процеп. Понорница...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ја наполни лулата со тутун, ја запали и буден ја дочека зората гледајќи како ѕвездите полека се губат на небото, небаре тонат во некоја длабока, сина вода.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Камбаната бие, удира по три пати со долги паузи, гласот броди над селото, бега на сите страни, тони во срчата на небото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ако ти си културен, а твојата околина тоне во мизерија, тука нешто мириса на расизам...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Потоа повторно тишина, во која ја пречекорувам границата на јорганот и тонам во мракот на сопствениот здив.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И додека слободарскиот Лос Анџелес тоне во својот мирен сон за којшто животот го положија најдобрите синови на неговите народи и народности, месечевите зраци нежно паѓаат на камените плочи на холивудските гробишта, откривајќи ги имињата на некогаш живите луѓе што тој сон го создале: Рудолф Валентино, Џејн Мејнсфилд, Даглас Фербанкс, Мел Бланк, Питер Лоре, Сесил Б. де Мил...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Сакаш да мудруваш, сакаш да судиш но не си ни судија, а ниту Бог ти си само еден бездарник валкан и мизерен душегрижник без душа Погледни ја бесрамнику својата вина погледни го трулежот од лагата во себе погледни ја душата што тоне во празнина проклето да биде твоето семе
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Стана плен на лакомост и гордост на твојата икона, лажниот светец суетата вешто го зароби духот исто како непрогледан слепец Стадото на лукавиот сѐ повеќе расте и неговиот пат е простран и широк а животот страстен кога ќе спласне ќе тонеш во мракот духовно сирот
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Тонам во магла и имам забавени движења.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сребрени ѕвона ѕвонат слобода што тоне Во една мала епоха сонатини.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Амам: промена на смислата Не кога ќе влезеш и кога ќе те заплисне врел и непроѕирен воздух не кога ќе те поклопат капките разлеани по ѕидовите реата, мермерот, мрморењето не кога ќе те обземе вртоглавица зашеметеност од празнината на амамот, полна пот, плот и пареа не кога ќе те погоди како отсјај во сон светлината подадена низ розетата дозирано, од високо не додека студеното сонце-иње од карши ги облагородува дрвјата, релјефите, порталите, фасадите на сараите туку кога ќе потонеш гола во гротлото ко крвава рожба во исцедокот од водолијата тукушто прсната, за да може да се слизне низ пенџерето на животот (на)право во царството на немилосрдноста кога збунетото тело ќе помисли дека секое друго место е подобро ама ќе остане и понатаму - таму без да се помести кога ќе ја осетиш жешката вода како оддалечување од секојдневието, од агонијата на распадот (целото е мислена именка, далечно минато) кога ќе се престориш течен заборав божји благослов и ќе му се предадеш на телото мислејќи си ѝ се предал на психата егзотичното прелевање на смислата сѐ додека не се претвориш во прелив како таков кога ќе се испреплетат значењата едни со други и ќе се испретурат во кошницата на светогледот а ти ќе тргнеш во потрага по почетокот кога ќе сфатиш - Бизант е капија во темните агли на памтењето цела епоха е втисната како анатолиска крпенка во обичните зборови од твојот мајчин јазик во интимата на јазикот и се спровира низ капијата кон одаите и спалните дома кајшто по извесно време по извесна стварност потеклото се заташкува сродството се изобличува јазикот има свои потреби како и телото сфаќаш и тонеш во без-сознание зад јазикот, отаде нека почека ако те чека ... Истанбул, декември 2003
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тој ја напушти стражарницата и му се врати на езерото без кое не можеше: ги оптегнуваше мрежите на диреците крај куќата, ги чистеше од тревје и алги, шеташе со прстите по нив како по жици од харфа потпевнувајќи си; кога ќе му дојдеше дремката, легнуваше на песокта крај езерото, и додека тоа тивко, како некое жужаленче жужаше на песокта, тој тонеше во длабок сон; спиеше сѐ додека на зајдисонце не му затропаше добитокот што идеше од пасење и навраќаше да се напие вода; а кога ќе легнеше поднапиен, тогаш ни тапани не го будеа; стануваше кога некој од домашните ќе го растресеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Селото тоне во мирен спокој, како брод што се закотвил во пристаниште засолнет од ветришта и непогоди.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дење седеше во колибата, ги следеше од внатре птиците што слетуваа на островцето да отпочинат, им го следеше летот низ воздухот, им го одредуваше местото каде навечер слетуваат да преспијат, или каде прават гнезда, и кога ќе се затемнеше, излегуваше како ноќен гуштер од колибата, се влечкаше пополека низ шеварот и трските, го слушаше тивкото прпање на птиците кои тонеа во дремка, и како орел, како аждер, им се нафрлуваше одненадеж, ги фаќаше со раката за шијата, ги стегнуваше не давајќи им да писнат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Низ чадот носен од скорнати виори едно болно око со нови солзи пробива пат и се мачи да ја отвори главната капија зад која потем се тоне во влажните Еденски полиња.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Поминуваат деновите, доаѓаат ноќите, тонат во инфинитет, пуштам тивка музика, легнувам на стариот кревет ги затворам очите и заспивам со истата ноншалантна рамнодушност со која се разбудив.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Чувствувам празна надеж, гнила химера, чувствувам како телово ми гори во инферно, тонам во празнина, кавитација, длабока шуплина, го достигнав врвот а се чувствувам осамено, зошто со мене ја понесов омразата, злобна пизма, не сонувам и полека умирам на осамениот врв на вечноста.”
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тонејќи во бунарот на своето сеќавање, срцето и се удави во некој пелин, пулсирајќи тивко, нечујно, заморено.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Излегоа на балконот - светлината на огнометот се гледаше де како изгрев, де како огнени изблици што набргу се распрснуваа во разнобојни ѕвезди и тонеа во темнината гаснејќи безгласно...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Влатко фати да тоне в сон...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Градот тонеше во темна магла - смог.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Долу - се тоне во бела магла.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Убаво е кога знаеш сѐ, не се губиш во нереалност, не тонеш во туѓите гадости!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)