Кога ќе се вратеше, се појавуваше пред нас децата како долго очекуван јунак од некоја сказна кој треба некаде да н однесе, да н спаси од војната.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Не сака да ја кренат секирата, иако можеа, ако ја одвоеја од медот, требаше некаде да сечат со истата таа секира, да променат нешто, а медот да го напуштат.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Вечерта погледнав во нив и си реков оти треба некаде да ги оставам, да не ги влечам назад со себе зошто цариниците ќе ме откријат.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)