Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Очигледно, ниту татко, ниту Чанга немаа дефинитивен одговор, но си остана врежано во свеста на козарот дека животните умираат во темнина... ***

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Онаа нервоза што ми ја предизвика жената ми се враќа со уште пожесток налет и си велам самиот себе си: што не си се вратиш да си умираш во постелата туку и умрен не престануваш да правиш глупости.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Подготвувајќи се за поход кон Картагина и западниот Медитеран на 13 јуни 323 г.пне. умира во Вавилон.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Зараазен од чума, Пиколомини умира во ноември 1689. Во внатрешноста на Македонија пробив извршил австрискиот херцогот Холштајн кој од кумановското с. Оризари се упатил кон Штип.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Поради својата активност бил во затвор две години. Умира во Моравија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Климент последните години од својот живот ги поминал во Охрид каде што и умира во 916 година, а пред него во 910 починал и Наум.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Ми беше јасно, за тоа бев мошне свесен, но немоќен поинаку да постапам, дека она што беше започнало да умира во него, уште повеќе се забрзуваше.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И него Турци го фатиле, со тешки синџири го оковале, за бука го врзале и додека тие на пет-шест чекори од него вртеле овен на ражен, тој умирал во најтешки маки.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Господине, бидете благодарни за музиката, многумина од нас умираат во тишина”, му вели една девојка на принцот и тоа е како некаков тестаментарен, автореференцијален хумор на самиот Гринавеј.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Надвор снежи а ти влегуваш облечена Во твојата црвена кошула Ги отвораш ноќите и потоа седнуваш Покрај огништето: догоруваат нежните стебленца на нашата цреша Ти се стискаш во мене, полека заспиваш И пред сонот ми велиш: - Гледај, црвена бубачка умира во пепелта.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тој ги броеше ѕвездите што се стрелќаа и се чудеше колку многу луѓе умираат во светот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Какви различности постојат меѓу нас, какви чувства се раѓаат и умираат во нас и какви се атоми на живот можеме да произведеме во нас во позитивна и ли негативна смисла.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

4 Пред поаѓање не знаеле дека патем ќе ги следи нечујно и со замрзнат здив непознато чудовиште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никогаш никој во животот не бил толку сотиран да умира во страв од нешто што не видел и што не сонил.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сјаат... Летаат, летаат но без срце демнат полека паѓаат умирајќи во дното на душата...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Под сенката на тажниот поглед што умира во пазувите на празни прегратки...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Светлината на кандилото со фитил испрекината, во стилот на воздишката што чезнееше од предолго исчекување, во космичка бездна, умирајќи во темните сенки, на ноќната тишина...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Полека тонат ко во жива песок, црни мисли во сумракот се бореа, полека умирајќи во бескрајот... Црни мисли во бескрајот ТОНАТ...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Боледува од туберкулоза и умира во својата 41 година во еден санаториум во близина на Виена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зашто, луѓето и не можат да насетат колку има моќни и големи луѓе кои така, молчејќи и невидливо, а брзо, умираат во себе.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И колку такви покраини има на овој божји свет? Колку ли диви реки без украс и убавина?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Романите и расказите на Франц Кафка се израз на отуѓеноста, на осаменоста и на анксиозноста на современиот човек, проекција на противставените односи меѓу моќната, нехумана и тоталитарна држава (секоја институција на власт и авторитет, држава, политичка, црковна, семејна) и немоќната единка (обичниот човек).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Секогаш има херој, кој победува или умира во битката.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Тој умира во подрумот...

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Нивните црнки со отапени врвови не допираат далеку и умираат во своето лежиште, лежат во смртта поклопени со нејасност и непознатост.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Човекот што умираше во секоја ноќ под гилјотината на зраците гледаше во врвовите на своите чевли и читаше од нив.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

На 27. 12. 1950. умира во Њујорк. Max Beckmann, 1918 Војната се приближува кон својот жалосен крај.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Нашите мудри мисли и гласна смеа се прелеваат преку балконските саксии, па преку тивките покриви се спуштаат до долгиот булевар Вилшир, фаќаат кривина кај палмите и продолжуваат надесно кон блискиот океан, каде што умираат во бучните води на намќорот Пацифик.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Се останува по старо џелатите станаа современи слободата е фрлена на колена чуствуваш духот е во зандани Едни злосторници заминаа но дојдоа нивните внуци џелатите се вртат во круг ги слушаш истите звуци Човештвото полека изумира светот е цел во метастаза а надежта остана во кутија се острат и неа да ја згазат Луѓето умираат во незнаење несвесни во илузорно постоење некои се мртви од раѓање а деновите им служат за броење Премногу животи одземени изгазена е совеста чиста премногу солзи пролеани а судбината остана иста

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

XXIX Свинската чума одново се јави во селото, зафати да се шири, и од свињите да се пренесува на луѓето: започнаа луѓето нагло да умираат; секој ден се огласуваше камбаната, секој ден имаше погреб; заразата се ширеше од еден на друг: ги зафаќаше луѓето силна треска, висока температура, огница, паѓаа во бунило, им се воспалуваа дробовите, им се надуваа очите, по кожата им се нафрлуваа темни дамки, бубулки, кои расцутуваа во гној и се распаѓаа; им се воспалуваше грлото, кашлаа непрекидно и длабоко како да рикаа корнејќи ја утробата; им отекнуваа жлездите под пазувите и на вратот и не можеа да се помрднат; жлездите им загнојуваа, им ја труеја крвта и умираа во тешки маки.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ноќе, Марија, ветрот умира во прегратките на жолтите врби.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Проучувајќи ја судбината на Ламинзите од Арктикот, утврди дека тие никогаш не сакаат да се вратат во родната земја, умираат во пределите на егзилот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

На она што умира во овој миг – му треба страстната душа на мракот Како говор на запалени бои во црвено.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Херкул станува Херк, а Мегара – Мег.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Како што е претпоставувачки и дека: - пријателот - црнец на гл. јунак е или судија, или шеф на полиција или партнер - детектив и често погоден од злосторничкиот куршум (се разбира, незаслужено) умира во прегратката на својот другар; - кога јунакот (со неговиот пријател - црнец) го паркира својот автомобил каде било, на пр. во преполнетиот Њујорк, секогаш има слободно место;

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Срцево ќе ми препукнеше од горка тага, тие зборови болеа, го парализираа секој атом од моето телесно постоење, сетилата како вакум го задушија тоа што беше внатре во душава и го замрзнаа.