Илко го ставија во гробот што веќе од порано му беше направен, кога умре жена му; при откопувањето на гробот, внатре ја најдоа сликата што тогаш ја ставија место него.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Јас вела за мојто маало да го запопиме ној манастирцкиот ѓак, ној Петка од Мелница шо му умре жената пред печес месеци.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Ќе ти умре жена ти“, му велеа луѓето гледајќи ѝ ја ногата потечена.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
„ Живеевме тука сѐ додека умре жена ми“, рече старецот полуизвинувачки.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Кога му умре жената, Шабтај полека се повлече од чаршијата и дуќанчето му го препушти на син му.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)