фрла (гл.) - луѓе (имн.)

Се фрлаат луѓето како пливачи во воздухот, се извираат, потскокнуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Фрлаа луѓето на нив сѐ што ќе најдеа: врела вода, жива вар, пепел, сода; им ги чадеа патиштата со слама, со папрат, со лепешки, со козина, со ќуќур; едни пцовисуваа, а други пристигнуваа; ги имаше од сите погании: црни, жолти, кафеави, со големи глави, со големи нозе, со крилја, без крилја, со крст на грбот или без крст.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)