И ти уште сега, уште жив, се храниш од таа бесмртност, горделив, надмен, од некое друго место ни ја досудуваш смртта нам, на смртните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Како да не сме заслужиле ниту зракче светлина да остане од нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Би сакал таа потреба да се храни од мистериозни чинки, од месечев допир.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ина и Светлана им покажале што знаат од партерната гимнастика; еден стар човек, сегашниот нивни аѓутант, некогашен славен трапезист во циркусот, а тогашен чистач и продавач на сладоледи, се заинтересирал за нив и ги зел кај себе во приколката; ги хранел од неговата порција, а спиеле во неговиот кревет; тој спиел под ведро небо.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Многу минувачи се чудеа како можеше во таа континентална клима под Пелистер да вирее едно растение на кое му треба топлината на медитеранот, а таа, мимозата, таа се хранеше од топлото македонско сонце во летните горештини и љубовта на ќерките на Таки мумиџијата кои ја негуваа со огромно внимание.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)