Аргир шеташе како орел по постројките и штом ќе забележеше некого од мајсторите да избегал во ѕидањето само со неколку тули пред другите, доаѓаше кај него и без да чека или да праша нешто му ги растураше тулите и сосе малтер му ги фрлаше долу на скелето: - Де, бре, мајсторе, полека, нема да се сосаат пустињето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На толчена вода во аван ми заличи оној што чека или на дамнешна шега во запечатено шише фрлено в езеро пред неколку века.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Ако бегаше. И ако чекаше? И во исто време со сѐ што стануваше околу него, со нејасните настани, разгранети од прашањето - да чекам или? - во него раснеа слики зашто сега мислеше со својот пулс со секој свој нерв.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)