Сани чувствува дека ова сѐ уште сурово, сѐ уште маргинално место има злобна жица.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Тоа што се случува кога ќе се осмелиш да здивнеш, кога се чувствуваш безбеден.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Јасно ми е Бојана. Така Стојан не се чувствува безбеден.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Што има на мајка ми да ѝ вика, кога јас сум таа што згреши?
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Веќе бев потсмирена со плачењето, удобно бев сместена во прегратките на мајка ми и се чувствував безбедна, но последниве зборови, колку и да знаев дека татко ми само онака, по навика ги кажува и дека всушност веројатно не мисли баш така, сепак ме избезумија.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Оваа земја знае дека времето заладува, зимата предолго трае, плодовите гнијат, ти гладуваш.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)