Верувај, миличок, и сега сосема јасно ја чувствувам нивната радост.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Солзите му се мешаа со дождот и им го чувствуваше нивниот солен и горлчлив вкус во устата.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Го нема на десното Чуварот, а на левото Лукавиот... Не се чувствува нивната тежина.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Та така и јас, кога со прстот проаѓам по букви непознати, ја чувствувам нивната топлина и светлината нивна ја гледам, оти секоја топлина има и своја боја, и знам дали записот говори за студено или за топло, за мрачно или за светло, за арно или за зло.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Та така и јас, кога со прстот проаѓам по букви непознати, ја чувствувам нивната топлина, топлината на буквите, и светлината нивна ја гледам, оти секоја топлина има и своја боја, и знам дали записот говори за студено или за топло, за мрачно или за светло, за арно или за зло.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Како да лебдам во длабока вода, лесно и подвижно.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Мавтав со нозете низ темниот воздух и не ја чувствував нивната тежина.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Повторно ја чувствувам нивната соленост, тука, под јазикот...
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ако им се смеат на ситуации што се ужасни и трагични, тоа не е затоа што не ја чувствуваат нивната ужасност и трагичност, туку токму затоа што ја чувствуваат.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)