Претпладневната ракија како топол бран чинеше да го чувствува целосниот посед на телото, да си го зајакнува оптимизмот, илузиите, додека вечерната ракија ја пиеше за своја душа, таа му ја зајакнуваше носталгијата за старите времиња, за животот со семејството крај Езерото, за годините на младоста минати во Цариград.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Меѓу цвеќињата и зеленилото, меѓу блескавата светлина и синото небо над него, чувствува целосен мир и спокојство.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)