Се чувствуваше сѐ поубаво и поубаво.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Колку повеќе џвакав, во устата чувствував сѐ поголема горчина, што предизвика невообичаено лачење на плунка.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Богдан чувствува како со секој ден сѐ повеќе малаксува, сѐ повеќе го губи апетитот за јадење, сѐ повеќе креветот го држи закован за себе, сѐ повеќе ја губи волјата да стане и да појде во градината; воздухот чувствува сѐ поредок му е и со мака го дише; под кожата крвта му се згрутчува како црвени кристали, како да му се замрзнува, сиросува; гледа: со животот го сврзува само уште тенка нишка што се мачи да ја одржи; го чувствува нерамномерното чукање на срцето, и во мигови кога помислува дека ќе запре, ги трие градите за да го потсили или да го сниша како часовник што подзапира.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Си велам: „Сега поминувам замрзнат мост, сега снегот ми влегува низ скинатите чевли.“
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Јаничарот, за разлика од језуитот, кој можел да стигне во католичката хиерархија до кардинал, но никогаш и до Папа, можел да се извиши до прв везир, војсководец, паша, но колку што повисоко се искачувал во хиерархијата, во душата чувствувал сѐ поголема празнина.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Тогаш ми е помалку важно, лична работа е по малку, јас со себеси; ја чувствувам сѐ повеќе како господарка на својата несреќа, далеку и сама, но господарка.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)