чуе (гл.) - и (сврз.)

Сполај ти Господи! нека чујат и другите наши братја бугари пак може да му се најде крајот да испаднеме на харен пат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
10. Се довлечка тој некаде од мракот како волк пратен од темната рака на времето и издлаби во тебе длабнатинка црна полна со црвена вода што те поплави А ти не го чу не го чу и како да го чуеш во тоа итање и во таа радост што само иловицата на стиховите ја познава Не го чу не го чу не го чу и никој не те виде
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Да е видел господ син мајка да удави, дали се чуло и видело некаде! — писнаа и двете жени и одвај се искуба мајка му од неговите раце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но тој не чу и отиде во другата соба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој сѐ чу и виде, но збор не прозбори.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Па?“ чу и рече: „Не сум луд. Некој ми наместил игра.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тоа беше вест што убиваше, вистинско сознание во пијанство пред кое и рамнодушноста запенува и се пропнува како исплашен коњ. „Тој те пцуеше“, чу и се тргна, ги спушти од дланка двете копчиња во празната чаша.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И сирото тркачко грло со куп ребра и една бела душа - си попаднало во нестарателски раце. „Твојата соба е поголема“ , шепнаа. „А утре ќе дојдеме и ќе го однесеме.“ „Кого?“ Го триеше со дланката темето и мислеше: брзо ми расте овесов на глава - треба утре да појдам на бричење. „Коњот“ , чу и се изненади.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Нивниот приод е космички и доколку во моите песни го има космосот, тие ќе го чујат и ќе се одгласат. ...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Не обраќајќи ѝ се на никоја посебно, додека уште ѝ го гали образот на малечката, вели, трудејќи се најстарата да го чуе и истовремено во ретровизорот покажува дека би се фрлил во длабочините на погледот што му го нуди малечката, предизвикливо насмеана: „Што би било малечкава вечерва да преспие кај мене, а јас утре да ви ја донесам во Гостивар?“ „Не може!“ вели најстарата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А бе, знаат во Турција, чуле и тие дека во нашава држава жените се „поштени“!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
По овие страни, по пределот бујат, во црвени крвје што пребликнал сега, за храбрите еднаш песни ќе се чујат и како во синџир оро ќе се стега.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Барем сега чу и ќе знае! Друго е кога ќе имаш абер од една работа, а друго е кога не ќе знаеш ништо.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Но знаеше наеднаш да се чуе и громогласна смеа од истата маса.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И ѕидот може да чуе и да те накодоши.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За борбите на Клевтис секаде се чу и се рашири.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден туп старечки крик, од него одекна целата зграда, тој се чу и на сокакот. И Дуко замина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кој? - повтори божем не чул и истовремено му ја залепи левата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Свекрвата мене да ме брка, кај моите да ме враќа по толку години алајка и робинка што сум била во куќата на домаќинот мој! Кај се чуло и кај се видело?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ама на Митрета му дошло до тоа смешка да чуе и ништо друго.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)