чуе (гл.) - и (чест.)

Истите размислувања за нашата татковина може ќе ги чуеме и од некои од нашите сонародници – Македонски Словени што се викаат Бугари, кога ќе се исцрпат сите други средства за борба со македонското национално обединување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ама сакам од тебе да чујам, за да чуе и господ.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Чула и Оливера Поточка и, иде препашана со синџири, ѕвечи меѓу бараките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Наместо Тина која сѐ помалку зборуваше отворено со својата ќерка откако оваа најави дека можеби ќе го заборави Доне, се јавуваше некоја друга жена од бегалците кои се одмораа вдолж долгата барака од црвена тула, и тоа прилично гласно да можат да ја чујат и оние на најдолниот крај Арно прави мори Чано шо оди на црква, не чини ниа шо сме скарани су Господ!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не ја прифаќам подлоста како метод. Од сите сум најподобен, слушате!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но протестирав. Викнав. Чув и самиот убаво кога викнав : Не смеете да ме казнувате на ваков начин!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ама ручек ќе биде ова! – извикува Лидија за да ја чујат и другите деца. – Веднаш ќе биде готов, Зоки, веднаш!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Време е да се чуе и вашиот глас. Јавете се преку Волшебното самарче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- И јас така сум чул, - потврди дедо Најдо. – Туку сум чул и тоа дека Дико на Лумана му бил најпрв пријател.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дури еднаш подоцна, ни самиот не знам како, ја чув и песната што во Брезница се пее за Луман арамијата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А после чувме и гласови, вели, дека во еден полк се разболеле деветстотини војници. 190
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Е, после чув и од која куќа бил и што имаат. А повеќе чув што немаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Отец Висарион, ќе си ја пушти сенката кон мене, ќе ме покрие ко облак неговата сенка и потоа ќе ги чујам и неговите чекори од квачка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)