Кога ќе заминеше, додека лежеше сам во затемнетата соба, си замислуваше дека ја слуша како се смее, како пее, како му шепоти нејзиниот глас, течен и леплив како мед.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Сега веќе не се ни сеќаваше кога почна да ја изневерува, барајќи ја кај другите единствено топлината што таа не можеше или не сакаше да му ја даде.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)