Тврдо и сигурно тапчи, тревата легнува под најзините цокули, нането и планинското цвеќе, стапнати, шират мирис.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Се шири мирис на изгорена крпа.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Наеднаш од темните облаци заплускаа јадри капки дожд по земјата, удираа по лисјата и ги ронеа; земјата започна да се испарува и да шири мирис на печен костен и леб; мирисот му влијае на Богдан опојно.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Насекаде се шири мирис на печива и слатки колачиња и чоколадни зезалици, додека од секое ќоше одекнуваат божиќните песнички... а ти седиш сам на аголот и мечтаеш за идниот Божиќ, во којшто нема повеќе да бидеш странец и шупак во овој магичен свет!
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Но, од собите и до доцна навечер и ноќе се ширеа мириси на пот и парфеми, на пијалаци и сперма, се слушаа крикови на сласт, офкања и плачења.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Сончевите зраци се пробиваа низ високите дрвја правејќи светли завеси од утринските испарувања на влажната земја, ширејќи мирис на печурки и папрат; разнобојните лисја на дрвјата се преливаа на светлината добивајќи прекрасна патина, претсмртна боја; клукајдрвците удираа по дрвјата и огласуваа немир; немир владееше и во кучињата: напињаа на ремениците со кои ги водеа манастирските слуги, душкаа по земјата и бараа да се ослободат, да оптрчуваат; повремено ќе заквичеа но слугите ги смируваа жулкајќи ги по главите, или удирајќи ги по муцките.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Од истата, се шири мирис на непринципиелност, неетичност.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Кога од таму прудолу, кон полето лениво се спушта југовината, тогаш со себе таа носи и шири мирис на највкусен планински чај од Одрето.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Со неговото идење, земјата започна да испарува, да шири мирис на темјан, на блаж; пупките на дрвјата се отворија, пуштија крилца како инсекти - чиниш ќе полетаат; се роеја во разновидни бои и со шаренило го искитуваа селото; небото зафати да се крева што можеше повисоко; блескаше сонцето чисто, биљурно.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Од дувалото со векови избива сулфурна пареа и топла сулфурна вода која тече низ брегот и шири мирис на расипани јајца, на ќуќур.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)