Последната реченица што бев ја запишал гласеше: „Има нешто жестоко... Не можеш да ја видиш опачината. Не можеш да ѕирнеш од внатрешната страна“.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Скокнав на нозе малку посрамотен зашто верував дека Роско веќе никогаш нема да го видам.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Не можеш да ѕирнеш од внатрешната страна.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Обично бабите од населба си пиеја кафе една кај друга, но бабите на Дора и Ане само љубезно си велеа „добар ден“ или „добро утро“ кога врвот од главите ќе им се ѕирнеше од зад живата ограда што ги делеше нивните дворови додека ги простираа чергите или ги полеваа цвеќињата.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Ѕирнав од прозорецот што го нацртав на авионот и видов под мене, долу - слонови, лавови, зебри, жирафи, антилопи, носорози. Беа мали како желки.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)